Τα παιδία παίζει

Καλησπέρα και πάλι.
Έμαθα για το περιστατικό που συνέβη στην Πάρνηθα όπου κάποιοι γνωστοί-άγνωστοι πέταξαν μπογιές σε τοίχους του καζίνο και σε σταθμευμένα οχήματα. Δεν θα σχολιάσω το οτι πιάστηκαν 27 άτομα ως ύποπτοι ή το οτι κάποιοι από αυτούς κατηγόρησαν την αστυνομία για βιαιοπραγίες εις βάρος τους κατά την προσαγωγή τους (αδιανόητο πράγμα για την σημερινή αστυνομία!). Το ίδιο το γεγονός του βανδαλισμού, καταδεικνύει την ανάγκη επιτέλους να ωριμάσουμε ως άτομα και ως κοινωνία. Δεν είναι δυνατόν να αντιδρούμε σε μία οποιαδήποτε κατάσταση με το μυαλό ενός μικρού παιδιού, που παίρνει την σφεντόνα του, σπάει το τζάμι του σχολείου του και τρέχει για να μην το πιάσουν. Θα μου πείτε οτι η κίνηση αυτή μπορεί να είναι συμβολική, αφού στην πρόσφατη πυρκαγιά στην Πάρνηθα, κάποιες από τις πυροσβεστικές δυνάμεις (ακολουθώντας τις αντίστοιχες άνωθεν εντολές) αγωνίστηκαν ώστε να προστατεύσουν το Μον Παρνές και το καζίνο του, και όχι τα δέντρα που καίγονταν λίγο μακρύτερα.
Η απάντησή μου είναι οτι μία κίνηση μπορεί να είναι συμβολική και ταυτόχρονα μη επιθετική. Αν θέλεις καλέ μου φίλε να περάσεις ένα μήνυμα, πρέπει να το περάσεις με έξυπνο λόγο, με χιούμορ και με πρωτοτυπία, γιατί αν το κάνεις με επιθετική ενέργεια, θα ενεργοποιήσεις τα φοβικά σύνδρομα του μέσου πολίτη, ο οποίος σήμερα ολοένα και περισσότερο συντηρητικοποιείται και αμύνεται, μπροστά στους διάφορους φανερούς ή αόρατους-ανύπαρκτους κινδύνους. Αυτόν το μέσο πολίτη, στον οποίο απευθύνεσαι, τον κερδίζεις αν τον προσεγγίσεις με σεβασμό στις αξίες του, στην νοημοσύνη του και στην προσωπική του ηρεμία.
Επίσης για να τα καταφέρεις, θα πρέπει να διαφοροποιηθείς από στοιχεία (παρακρατικά και περιθωριακά) που χρησιμοποιούν τη βία στις ενέργειές τους για να δηλώσουν την παρουσία τους. Ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό, βλέπουμε τη μετεξέλιξη ενός μέρους των γνωστών-αγνώστων που ενίοτε δημιουργούν επεισόδια, σε ένα άτυπο "αντάρτικο πόλης", όπως εύστοχα έχει χαρακτηριστεί, όπου μετά από την σχετική προσυνεννόηση, οργανωμένες ομάδες ατόμων προβαίνουν σε βίαιες ενέργειες (π.χ. πυρπόληση τραπεζών). Σε ένα βαθμό αυτή η κατάσταση διαμορφώθηκε επειδή η βία προκάλεσε τη βία σαν μια αλυσιδωτή αντίδραση. Σε τι επομένως θα διαφέρεις αν ρίξεις μπογιά τους τοίχους του καζίνο, από αυτούς που ρίχνουν βόμβες μολότωφ στους τοίχους μιας τράπεζας, έστω κι αν ο σκοπός σου διέπεται από διαφορετική αντίληψη και φιλοσοφία;
Ας σοβαρευτούμε λοιπόν και ας οργανώσουμε καλύτερα τη στάση ή τη διαμαρτυρία μας, μακριά από ακρότητες και ανόητους βανδαλισμούς, που δεν μας τιμούν ως πολίτες μιας χώρας που θέλει να λέγεται πολιτισμένη.

Ποιά δημοκρατία θέλουμε;

Καλησπέρα σε όλους.

Σήμερα συμπληρώνονται 33 χρόνια από την αποκατάσταση της δημοκρατίας στη χώρα μας. Ήταν το τελευταίο επεισόδιο ενός δράματος που κράτησε 7 ολόκληρα χρόνια, ταλαιπώρησε τη χώρα και κορυφώθηκε με την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο και την διχοτόμηση του νησιού. Όλοι αυτοί που προσπάθησαν να μας "σώσουν" από τους τρομερούς "κινδύνους" που δήθεν απειλούσαν τη χώρα μας, όλοι αυτοί που έκαναν σημαία τους την εθνικοφροσύνη και τον πατριωτισμό, ήταν τελικά εκείνοι που ξεπούλησαν και εξευτέλησαν τη χώρα τους με τον χειρότερο και πιο οδυνηρό για όλους μας τρόπο. Δεν χρειάζεται να μιλήσω για τα δεινά που επέφερε η χούντα των συνταγματαρχών και πόσο επηρεάστηκε προς το χειρότερο η ζωή όλων των Ελλήνων (πλην ορισμένων αμετανόητων), όσο διήρκεσε ο γύψος.
Ευτυχώς όλοι οι εφιάλτες κάποια στιγμή τελειώνουν. Και ο συγκεκριμένος τελείωσε στις 24 Ιουλίου του σωτήριου έτους 1974. Ακολούθησε η μεταπολίτευση, με την σταδιακή ομαλοποίηση της πολιτικής κατάστασης και την εδραίωση μιας δημοκρατίας σε πιο σταθερές βάσεις. Σήμερα πια θεωρείται ως δεδομένο αγαθό της πολιτικής μας ζωής το δημοκρατικό πολίτευμα και η δικτατορία του 1967 φαντάζει μακρυνό παρελθόν.
Όμως στην Ελλάδα του 2007 αναπτύσσεται ένας προβληματισμός προς άλλη κατεύθυνση. Τελικά ποιά δημοκρατία θέλουμε; Είναι πραγματική δημοκρατία αυτή που ζούμε; Μήπως η αναξιοπιστία ΟΛΟΥ του πολιτικού κόσμου, οδηγεί στην επανεμφάνιση κάποιων νοσταλγών του παρελθόντος που ψελλιζουν οτι "μια χούντα μας χρειάζεται";
Είναι γεγονός οτι το σύστημα της "δημοκρατίας" μας (και κατ'επέκταση σε όλο το πολιτισμένο κόσμο) απέχει πάρα πολύ από τη πραγματική δημοκρατία όπου κυβερνά ο ίδιος ο λαός και συμμετέχει ενεργά στην άσκηση της εξουσίας. Το σύστημά μας βασίζεται στην ανάδειξη των κυβερνήσεων, των εκπροσώπων μας στη Βουλή, στο Ευρωκοινοβούλιο και στα αξιώματα της τοπικής αυτοδιοίκησης, όπου άλλοι με την εντολή μας αποφασίζουν για μας. Τα "πακέτα" των διαφόρων κομμάτων, περιέχουν προτάσεις για "αλλαγές" ή "μεταρρυθμίσεις", που καθένας είναι υποχρεωμένος να τις δεχθεί στο σύνολό τους, ανεξάρτητα αν μπορεί να συμφωνεί με κάποιες από αυτές και όχι με όλες. Αυτή η φαύλη κατάσταση αφαιρεί από τον πολίτη τη δυνατότητα να παρεμβαίνει σε κάθε ζήτημα ξεχωριστά, και στην ώρα που αυτό προκύπτει, ώστε να εκφράσει την προσωπική του άποψη. Το αποτέλεσμα είναι ο πολίτης να αποστασιοποιείται και να αδιαφορεί για τα τεκταινόμενα, διαπιστώνοντας οτι είναι απλός θεατής και οτι το μόνο που του ζητείται είναι η ψήφος του κάθε 4 ή 5 χρόνια. Αισθητή επίσης είναι η απουσία δημοψηφισμάτων για σοβαρά θέματα της πολιτικής ζωής. Όσο για την ποιότητα των εκπροσώπων μας στα δημόσια αξιώματα, αυτή επιδεινώνεται χρόνο με τον χρόνο. Η διαπλοκή της εκτελεστικής, της νομοθετικής και της δικαστικής εξουσίας με τα μέσα ενημέρωσης και τα διάφορα συμφέροντα, οδηγεί στο ερώτημα αν είναι ο λαός αυτός που πραγματικά κυβερνά, σύμφωνα με τις επιταγές της δημοκρατίας. Παράλληλα, με την παγκοσμιοποίηση και την αυξανόμενη συγκέντρωση εξουσίας σε υπερεθνικά (φανερά ή σκοτεινά) κέντρα, μειώνεται ολοένα και περισσότερο η δυνατότητα άσκησης ανεξάρτητης πολιτικής από τις κυβερνήσεις. Στο όνομα της ασφάλειας, τα ατομικά δικαιώματα περιορίζονται ή καταπατούνται, τα προσωπικά δεδομένα παύουν πλεόν να είναι προσωπικά και ο Μεγάλος Αδερφός μας "προστατεύει" για το "καλό" μας.
Τα δεδομένα οδηγούν σε απογοητευτικά συμπεράσματα και το μέλλον φαίνεται δυσοίωνο. Η "δημοκρατία" μας έχει λοξοδρομήσει και αρχίζει να μοιάζει περισσότερο σε καμουφλαρισμένο απολυταρχικό και σκοτεινό καθεστώς, χωρίς να διαφαίνεται αχτίδα φωτός. Στο σημείο αυτό απαιτείται η ενημέρωση του απλού πολίτη για όλα όσα κρύβονται πίσω από όσα του σερβίρουν και ο προβληματισμός του για προβλήματα που ξεπερνούν τον ατομικό του μικρόκοσμο. Παράλληλα απαιτείται η ενεργοποίηση των αντανακλαστικών στους μηχανισμούς των διαφόρων κομμάτων και πολιτικών οργανισμών, ώστε να διατυπωθούν προτάσεις για την ενίσχυση της πραγματικής δημοκρατίας και την αποδυνάμωση όλων αυτών που εκμεταλεύονται τη αδυναμία και την ελευθερία που δίνει η σημερινή δημοκρατία, για να την υπονομεύσουν.
Μακάρι η ύπουλη μετάλλαξη σε καθεστώτα που κανείς δεν θέλει να ξαναζήσει, να σταματήσει έγκαιρα, όσο ακόμα υπάρχουν αντιστάσεις και δυνατότητες παρέμβασης.

Μέσα από τις στάχτες κάτι ελπιδοφόρο

Καλησπέρα σε όλους.
Μετά το πρώτο εισαγωγικό κομμάτι και με αφορμή τις πυρκαγιές που για μια άλλη φορά κατακαίουν τον τόπο μας, βρήκα την ευκαιρία να εκθέσω κάποιες σκέψεις μου. Σήμερα και για αρχή δεν θέλω να μπώ στη διαδικασία της καταγγελίας, της διαπίστωσης των βαθύτερων αιτίων, του καταλογισμού των όποιων ευθυνών και της ανάδειξης των πιθανών λύσεων του προβλήματος. Ίσως κάποια άλλη φορά. Ας πούμε και κάτι ευχάριστο. Διαπίστωσα λοιπόν και εγώ οτι μέσα από καταστροφικά γεγονότα μπορούν να ξεπηδήσουν και αισιόδοξα μηνύματα.
Το πρώτο είναι η οργάνωση (αν μπορεί να μιλήσει κανείς για οργάνωση στη συγκεκριμένη περίπτωση) της συγκέντρωσης μπροστά στη Βουλή ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την πρόσφατη πυρκαγιά στην Πάρνηθα και για την περαιτέρω υποβάθμιση του περιβάλλοντος στην πολύπαθη Αθήνα. Το γεγονός οτι αυτή η συγκέντρωση ξεκίνησε από μηνύματα που κάποιος απλός πολίτης έστειλε μέσω του κινητού του, χωρίς να μεσολαβήσουν οι γνωστοί καπηλευτές της περιβαλλοντικής μας ευαισθησίας, αναδεικνύει τη δύναμη που έχει στα χέρια του καθένας από εμάς, ιδιαίτερα σήμερα που η κινητή τηλεφωνία και το διαδίκτυο δίνουν το δικαίωμα σε μία εναλλακτική και γρήγορη πληροφόρηση και ενημέρωση. Για την επιτυχία βέβαια της συγκέντρωσης χρειάστηκε να μεσολαβήσουν και οι γνωστοί δίαυλοι της "πληροφόρησης" (τηλεοράσεις, ραδιόφωνα και εφημερίδες-περιοδικά) οι οποίοι βρήκαν στο εγχείρημα ένα χαριτωμένο, διαφορετικό και ανώδυνο για το σύστημα, τρόπο αντίδρασης, γι΄αυτό και το ενίσχυσαν. Ταυτόχρονα παρείσφρυσαν και λίγοι αυτοί τη φορά οργανωμένοι "περιβαλλοντικοί" συνδικαλιστές, αλλά δεν αλλοίωσαν τον χαρακτήρα αυτής της εκδήλωσης. Όπως και να έχει το ζήτημα, είναι μια ελπιδοφόρα πρωτοβουλία που μακάρι να επαναληφθεί στο μέλλον και να μην εξελιχθεί σε ένα καινούργιο τρόπο καπελώματος, εξαπάτησης και χειραγώγησης των μαζών, από όσους έχουν αρχίσει να ξερογλείφονται από την επιτυχία αυτή.
Το δεύτερο θετικό στοιχείο είναι η αυθόρμητη συμμετοχή των κατοίκων της περιοχής του Υμηττού (και όχι μόνο αυτών) στην κατάσβεση της συγκεκριμένης πυρκαγιάς (όπως έγινε και με τους εθελοντές στην Πάρνηθα). Έστω κι αν η αντίδραση πολλών από αυτούς υπήρξε ιδιοτελής, αφού ήταν ορατός ο κίνδυνος να καούν τα ίδια τους τα σπίτια, το αποτέλεσμα ήταν να ενισχυθεί ο εθελοντισμός ως νοοτροπία. Η συμμετοχή του πολίτη στα κοινά δεν πρέπει να περιορίζεται μόνο κάθε 4 ή 5 χρόνια στην ανάδειξη των εκπροσώπων του στα πολιτικά αξιώματα, αλλά να είναι μία καθημερινή υπόθεση. Από την παρέμβαση και την αντίδρασή του σε όποια αυθαιρεσία καταστρατηγεί τα δικαιώματά του, στην ενίσχυση των θετικών πρωτοβουλιών που λαμβάνονται για τη διατήρηση και τη περαιτέρω βελτίωση της ποιότητας ζωής του. Όπως έχει γίνει κατανοητό από το πρώτο κείμενό μου, δίνω πολύ μεγάλη σημασία στο τι μπορεί να κάνει ο καθένας μας ξεχωριστά, χωρίς να περιμένει πάντα τον Άλλο να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Και το ευχάριστο είναι οτι τις τελευταίες μέρες πολλοί συμπολίτες μας τόλμησαν και έκαναν το ένα βήμα μπροστά που τους αντιστοιχούσε.

'Ενα βήμα μπροστά - Το ξεκίνημα

Απευθύνω ένα χαιρετισμό σε όσους θα έχουν τη διάθεση και την υπομονή να διαβάσουν τα παρακάτω πρώτα λόγια.
Για κάποιον που κάνει την παρθενική του προσπάθεια στο χώρο των ιστολογίων, το ξεκίνημα είναι πάντα δύσκολο και αμήχανο. Ξέρω οτι δεν μπορώ να εκφραστώ με τον ποιητικό λόγο που άλλοι καταφέρνουν με μεγάλη επιτυχία, όπως επίσης οτι δεν θα φτάσω να εξομολογούμαι κομμάτια της προσωπικής μου ζωής σαν ημερολόγιο, κάτι που πολλοί επίσης το κάνουν με αξιοθαύμαστη τόλμη, έστω και πίσω από την ανωνυμία που τους προσφέρει το διαδίκτυο. Τίποτε από τα παραπάνω δεν είναι στις προθέσεις μου. Όπως λέει και ο τίτλος, "'Ενα βήμα μπροστά", θα προσπαθήσω σχολιάζοντας θέματα της επικαιρότητας, κοινωνικά θέματα και ανθρώπινες καταστάσεις που με προβληματίζουν, να μη μείνω στο σχόλιο, αλλά να κάνω ένα βήμα μπροστά, προτείνοντας αλλά και δεχόμενος πιθανές προτάσεις και λύσεις από όσους θα έχουν την καλοσύνη να συμμετάσχουν. Γιατί σε αυτή την κοινωνία που ζούμε (και η οποία σε κανένα ανήσυχο και προβληματισμένο άνθρωπο δεν αρέσει), η μόνη ελπίδα μπορεί να προκύψει αν καθένας μας κάνει ένα βήμα μπροστά, το βήμα που του αναλογεί, μικρό ή μεγάλο δεν έχει σημασία. Άλλωστε η όποια θετική αλλαγή προκύψει, δεν θα γίνει από τις μάζες (τουλάχιστον όχι στην αρχή) ή από την άνωθεν καθοδήγηση, αλλά από τα βήματα που θα κάνει ο καθένας από εμάς, συνειδητά και μετά από ενδοσκόπηση, και με τον τρόπο αυτό θα αποτελέσει ένα φωτεινό παράδειγμα για τους γύρω του. Ειδικά σήμερα, στην εποχή των εικόνων και της επιφάνειας, της ιδιοτέλειας και της αδράνειας, της άγνοιας και του ωχαδερφισμού, της αποξένωσης και των επιδερμικών σχέσεων, του βολέματος και του εγωισμού, κάτι τέτοιο είναι πλέον επιβεβλημένο.
Θα προσπαθήσω να ενημερώνω το ιστολόγιο όσο πιο συχνά μπορώ και αναλόγως των υποχρεώσεών μου όπως και των θεμάτων που θα μου δίνουν αφορμή για σχόλιο και για " Ένα βήμα μπροστά".