Ένα σύντομο ιστορικό του αντι-ντόπινγκ

[από την ιστοσελίδα του WADA (1) (World Anti-Doping Agency) (Παγκόσμιος Οργανισμός Αντι-ντόπινγκ, όπως αποδίδεται στην ιστοσελίδα στα ελληνικά)]
(μετάφραση από τα αγγλικά: Παντελής Οικονόμου)


Τα πρώτα χρόνια του ντόπινγκ

Η λέξη ντόπινγκ (doping) πιθανώς να παράγεται από την Ολλανδικη λέξη dop, το όνομα ενός αλκοολούχου ποτού φτιαγμένου από φλούδα σταφυλιού που χρησιμοποιούσαν οι πολεμιστές Ζουλού προκειμένου να ενισχύουν τις δυνάμεις τους στη μάχη. Ο όρος χρησιμοποιήθηκε ευρέως στις αρχές του 20ου αιωνα, αναφερόμενος για πρώτη φορά στη χρήση παράνομων φαρμάκων στις ιπποδρομίες. Η πρακτική της βελτίωσης της απόδοσης με τη βοήθεια ξένων ουσιών ή άλλων τεχνικών μέσων, είναι τόσο παλιά όσο ο ίδιος ο ανταγωνιστικός αθλητισμός.
Οι αρχαίοι Έλληνες αθλητές είναι γνωστό οτι εφάρμοζαν ειδικές δίαιτες και χρησιμοποιούσαν διεγερτικές ουσίες για να τονωθούν. Στρυχνίνη, καφεϊνη, κοκαϊνη και αλκοόλ χρησιμοποιούνταν συχνά από ποδηλάτες και σε αθλήματα αντοχής κατά τον 19ο αιώνα (2). Ο Τόμας Χίκς (Thomas Hicks) κερδισε στον μαραθώνιο των Ολυμπιακών Αγώνων του Σαιντ-Λιούις το 1904 με την βοήθεια ωμών αυγών, ενέσεων στρυχνίνης και δόσεων μπράντυ που του χορηγήθηκαν κατά τη διάρκεια της διαδρομής! Γύρω στα 1920 είχε γίνει φανερό οτι ήταν απαραίτητοι οι περιορισμοί στη χρήση φαρμάκων στα σπόρ.

Πρώτες προσπάθειες

Το 1928 η Διεθνής Ομοσπονδία Ερασιτεχνικού Αθλητισμού (IAAF) (3) έγινε η πρώτη διεθνής ομοσπονδία αθλητισμού που απαγόρευσε τη χρήση του ντόπινγκ (χρήση διεγερτικών ουσιών). Πολλές άλλες ομοσπονδίες ακολούθησαν, αλλά οι περιορισμοί παρέμειναν αναποτελεσματικοί, αφού δεν πραγματοποιούνταν έλεγχοι. Εν τω μεταξύ το πρόβλημα επιδεινώθηκε από τις συνθετικές ορμόνες, που ανακαλύφθηκαν στη δεκαετία του 1930 και από την αυξανόμενη χρήση του ντόπινγκ από τη δεκαετία του 1950. Ο θάνατος του Δανού ποδηλάτη Κνούντ Ενεμαρκ Γιένσεν (Knud Enemark Jensen) κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων της Ρώμης το 1960 (η αυτοψία αποκάλυψε ίχνη αμφεταμινών) αύξησε την πίεση προς τις αθλητικές ηγεσίες για την έναρξη ελέγχων.
Το 1966 η UCI (ποδηλασία) και η FIFA (ποδόσφαιρο) ήταν από τις πρώτες αθλητικές ομοσπονδίες που εισήγαγαν τον έλεγχο ντόπινγκ στα παγκόσμια πρωταθλήματά τους. Τον επόμενο χρόνο η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή (International Olympic Committee - IOC) δημιούργησε την Ιατρική Επιτροπή (Medical Commission) και οργάνωσε την πρώτη λίστα απαγορευμένων ουσιών. Ο έλεγχος ντόπινγκ εισήχθη στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες της Γκρενόμπλ και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μεξικού το 1968. Την προηγούμενη χρονιά, η αναγκαιότητα για την προσπάθεια του αντι-ντόπινγκ έφτασε στο αποκορύφωμά της από έναν ακόμα τραγικό θάνατο, του ποδηλάτη Τόμ Σίμπσον (Tom Simpson) στον Γύρο της Γαλλίας.

Οι έλεγχοι αρχίζουν να αποδίδουν

Οι περισσότερες ομοσπονδίες εισήγαγαν τον έλεγχο του ντόπινγκ στη δεκαετία του 1970. Η χρήση των αναβολικών στεροειδών άρχισε να διαδίδεται και να γενικεύεται, ιδιαίτερα στα αθλήματα που απαιτούσαν μυική δύναμη, καθώς δεν υπήρχαν μέχρι τότε τρόποι ανίχνευσής τους. Τελικά το 1974 παρουσιάστκε μία αξιόπιστη μέθοδος ανίχνευσης και η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή (ΔΟΕ) το 1976 πρόσθεσε τα αναβολικά στεροειδή στη λιστα των απαγορευμένων ουσιών. Το γεγονός αυτό είχε ως αποτέλεσμα την σημαντική αύξηση στον αριθμό των αποκλεισμένων (λόγω φαρμάκων) αθλητών στα τέλη της δεκαετίας του 1970, ιδιαίτερα στα αθλήματα δύναμης, όπως οι ρίψεις και η άρση βαρών.
Η προσπάθεια του αντι-ντόπινγκ περιπλέχθηκε το '70 και το '80 από υποψίες για πρακτικες ντόπινγκ υποστηριζόμενες από κράτη. Ως προς την πρώην Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας (Ανατολική Γερμανία), οι αμφιβολίες επαληθεύτηκαν. Η πιό φημισμένη περίπτωση ντόπινγκ στη δεκαετία του 1980 αφορούσε τον Μπεν Τζόνσον (Ben Johnson), τον πρωταθλητή των 100 μέτρων που πιάστηκε θετικός για την στανοζόλη ή στανοζολόλη (αναβολικό στεροειδες) στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ το 1988. Η περίπτωση του Τζόνσον εστίασε το παγκόσμιο ενδιαφέρον στο πρόβλημα του ντόπινγκ σε ένα άνευ προηγουμένου βαθμό. Υπάρχει μια εμφανής σύνδεση μεταξύ της αυξημένης αποτελεσματικότητας των τεστ και της αξιοσημείωτης πτώσης του επιπέδου των υψηλών επιδόσεων σε μερικά αθλήματα στη δεκαετία του 1990.

Νέες προκλήσεις

Καθώς η μάχη εναντίον των διεγερτικών ουσιών και των στεροειδών απέφερε αποτελέσματα, το κύριο μέτωπο στον πόλεμο απέναντι στο ντοπάρισμα στρεφόταν ταχύτατα προς το ντόπινγκ αίματος (blood doping). Το "Blood boosting", η αφαίρεση και η επακόλουθη επανέγχυση του αίματος του αθλητή ώστε να αυξηθεί το επίπεδο της μεταφέρουσας οξυγόνο αιμοσφαιρίνης, εφαρμοζόταν από το '70. Η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή απαγόρευσε το ντόπινγκ αίματος σαν μέθοδο το 1986.
Δοκιμάστηκαν πάντως και άλλοι τρόποι προκειμένου να αυξηθούν τα επίπεδα της αιμοσφαιρίνης. Ένας από αυτούς ήταν η ερυθροποιητίνη (EPO). Η ερυθροποιητίνη συμπεριελήφθη στη λίστα των απαγορευμένων ουσιών της ΔΟΕ το 1990, όμως η μάχη εναντίον της EPO εμποδίστηκε από την έλλειψη αξιόπιστης μεθόδου ανίχνευσης. Τελικά το 2000 στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϋ, εφαρμόστηκε ένα τεστ ανίχνευσης που βασίστηκε σε συνδυασμό εξέτασης αίματος και ούρων.

Συντονισμένες προσπάθειες

Το 1998 ένας μεγάλος αριθμός απαγορευμένων ουσιών βρέθηκαν από την αστυνομία σε μία έφοδο κατά τη διάρκεια του (ποδηλατικού) Γύρου της Γαλλίας (4). Το σκάνδαλο οδήγησε στην επανεκτίμηση του ρόλου των δημόσιων αρχών στα ζητήματα αντι-ντόπινγκ. Από το 1963, η Γαλλία υπήρξε η πρώτη χώρα που νομοθέτησε σχετικά με το αντι-ντόπινγκ. Ακολούθησαν και άλλες χώρες, αλλά η διεθνής συνεργασία περιορίστηκε στα πλαίσια του Συμβουλίου της Ευρώπης. Την δεκαετία του '80 υπήρξε μία σημαντική αύξηση της συνεργασίας μεταξύ διεθνών αθλητικών αρχών και διαφόρων κυβερνητικών υπηρεσιών. Πριν το 1998, σκεπτικισμός επικρατούσε σε διάφορα fora (IOC, αθλητικες ομοσπονδίες, κυβερνήσεις), που οδηγούσε σε διαφορετικούς ορισμούς, πολιτικές και κυρώσεις. Ένα αποτέλεσμα αυτής της σύγχυσης ήταν να αμφισβητούνται συχνά οι σχετικές κυρώσεις και ορισμένες φορές να ανατρέπονται στα δικαστήρια.
Το σκάνδαλο του Γύρου της Γαλλίας κατέδειξε την ανάγκη για μία ανεξάρτητη διεθνή υπηρεσία, που θα έθετε ενιαίους κανόνες για το αντι-ντόπινγκ και θα συντόνιζε τις προσπάθειες των αθλητικών οργανισμών και των δημόσιων αρχών. Η ΔΟΕ πήρε την πρωτοβουλία και συγκάλεσε την Παγκόσμια Διάσκεψη εναντίον του ντόπινγκ στη Λωζάννη το Φεβρουάριο του 1999. Μετά από την πρόταση της Διάσκεψης, ιδρύθηκε ο WADA (World Anti-Doping Agency) στις 10 Νοεμβρίου του 1999.



(1)Ο WADA (Παγκόσμιος Οργανισμός Αντι-ντόπινγκ) έχει δημιουργηθεί στη βάση της ίσης αντιπροσώπευσης του Ολυμπιακού Κινήματος και των δημόσιων αρχών. Χρηματοδοτήθηκε τα πρώτα δύο χρόνια από το Ολυμπιακό Κίνημα με 18,3 εκατομμύρια δολλάρια. Από το 2002, συμμετέχουν κατά το ήμισυ και οι κυβερνήσεις του κόσμου στο βαθμό που αναλογεί στην καθεμία. Τα προγράμματα ελέγχου του WADA εστιάζονται στους τοπ αθλητές, ιδίως σε περιοχές του κόσμου χωρίς εκτεταμένα προγράμματα ελέγχου ντόπινγκ...

(2)Η παλιότερη αναφορά λήψης φαρμάκων σε σύγχρονους αγώνες έγινε στους κολυμβητικούς αγώνες του Άμστερνταμ το 1865.

(3)'Ηδη από το 1982, η IAAF εγκατέλειψε την παραδοσιακή ιδέα του ερασιτεχνισμού και το 1985 δημιούργησε διαχειριστικά ταμεία για αθλητές. Έτσι άνοιξε ο δρόμος των υψηλών επιδόσεων και σε ένα μεγάλο αριθμό εξαιρετικά ταλαντούχων αθλητών. Σταδιακά, υπήρξε μία αλλαγή από τους λεγόμενους ερασιτέχνες, στους αθλητές με οικονομικά κίνητρα και στα χρηματικά έπαθλα. Έτσι από το 2001 η Διεθνής Ομοσπονδία Ερασιτεχνικού Αθλητισμού ονομάζεται πλέον Παγκόσμια Ομοσπονδία Στίβου (International Association of Athletics Federations).
Σε μία Έκθεση που εκδόθηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή (1999) αναφέρονται σαν αιτίες για τη διάδοση του φαινομένου του ντόπινγκ:
(α) τα οικονομικά οφέλη που προκύπτουν από τον πρωταθλητισμό.
(β) η ανάμιξη της πολιτικής με τον αθλητισμό.
(γ) το ντόπινγκ λαμβάνει πλέον τη μορφή συστηματικής και οργανωμένης κατάχρησης αναβολικών από τις ομάδες και δεν αποτελεί μεμονωμένη πράξη.

(4)Ο ποδηλατικός Γύρος της Γαλλίας του 1998 ονομάστηκε "Γύρος της ντροπής" (Tour of Shame).

Υ.Γ.Στην ιστοσελίδα του Εθνικού Συμβουλίου Καταπολέμησης του Ντόπινγκ (Ε.Σ.ΚΑ.Ν.) υπάρχει μία πολύ καλή μονογραφία με τίτλο "Ντόπινγκ: σύγχρονη θεώρηση του προβλήματος".

Η Ελλάδα στη Σύνοδο του Βουκουρεστίου: ένα βήμα μπροστά

Παρ'ότι είμαστε έθνος ανάδελφον, βρέθηκαν τελικά κάποιες χώρες να υποστηρίξουν την Ελλάδα στην άρνησή της να δεχτεί να γίνει η FYROM μέλος του ΝΑΤΟ. Το βέτο που χρησιμοποίησε (σωστά) η Ελληνική κυβέρνηση, στα πλαίσια της Συνόδου του ΝΑΤΟ που διεξήχθη στο Βουκουρέστι, είχε την σύμφωνη γνώμη της πλειοψηφίας των κομμάτων της Βουλής και του Ελληνικού λαού και αποτελούσε μονόδρομο για τα Ελληνικά συμφέροντα. Το πιο εντυπωσιακό γεγονός όμως προέκυψε από την συμπαράσταση που λάβαμε από τον "αδερφό" Γάλλο πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί, ο οποίος παλαιότερα είχε δηλώσει δημόσια οτι έχει Ελληνικές ρίζες (Θεσσαλονίκη), τις οποίες και επικαλέστηκε στην συνοδο του ΝΑΤΟ. (1)
Κάποιες άλλες χώρες απλώς έδειξαν κατανόηση για τις θέσεις μας, ενώ υπήρξαν και οι αναμενόμενες (π.χ. Τουρκία) θετικές γνώμες για την είσοδο της FYROM στο ΝΑΤΟ με το συνταγματικό της όνομα. Το αποτέλεσμα ήταν η συμμαχία να μην απευθύνει πρόσκληση ένταξης στην FYROM μέχρι να λυθεί η διαφωνία μεταξύ Ελλάδας-FYROM γύρω από το όνομα. Αντίθετα η Αλβανία και η Κροατία θα γίνουν το 27ο και το 28ο μέλος του ΝΑΤΟ.
Όσο και να κατηγορούμε το ΝΑΤΟ για τις παράνομες προς το διεθνές δίκαιο πολεμικές επιχειρήσεις του, οφείλουμε να ομολογήσουμε οτι στην συγκεκριμένη περίπτωση εφαρμόστηκε πλήρως το καταστατικό του που βασίζεται στην αρχή της αλληλεγγύης προς τα κράτη-μέλη και της ομοφωνίας και επιτρέπει σε αυτά το δικαίωμα της χρήσης της αρνησικυρίας (βέτο), όταν δεν συμφωνούν (φτάνει βέβαια να μην δούμε την καταστρατήγησή του, με την είσοδο της FYROM στο ΝΑΤΟ από το παράθυρο). Η παντοδυναμία των ΗΠΑ δέχτηκε σε αυτή τη Σύνοδο καίρια πλήγματα σε αρκετά ζητήματα, και το γεγονός αυτό βοήθησε την Ελλάδα να αποφύγει μία υπερβολική πίεση, στην περίπτωση που θα ήταν το μόνο μαύρο πρόβατο της ιστορίας.


(φωτογραφία από τους New York Times)

Οι συγκυρίες λοιπόν υπήρξαν ευνοϊκές, αλλά οφείλουμε να δώσουμε και τα συγχαρητήριά μας στον πρωθυπουργό για την σθεναρή του στάση. Η FYROM στηριγμένη στις πλάτες των ΗΠΑ, διαπίστωσε οτι δεν αρκούν οι λεονταρισμοί της και οι διαβεβαιώσεις των ΗΠΑ ώστε να πετύχει τους σκοπούς της, αφού το τοπίο μέσα στο ΝΑΤΟ είναι περισσότερο εξισσοροπημένο από ποτέ, με δύο ισχυρούς Ευρωπαίους ηγέτες, τον Ν.Σαρκοζί της Γαλλίας και την Α.Μέρκελ της Γερμανίας να επιβάλλουν τις απόψεις τους και κάποιες από τις μικρότερες χώρες να ορθώνουν το ανάστημά τους.
Βέβαια αυτό που για εμάς αποτελεί το σημαντικότερο θέμα, για τα υπόλοιπα μέλη του ΝΑΤΟ υποβαθμίστηκε ως τρίτη είδηση και σημειώνεται στο τέλος των κειμένων των ειδησεογραφικών πρακτορείων. Για τις υπόλοιπες χώρες, σημαντικότερη είναι η άρνηση της Γαλλίας και της Γερμανίας να δοθεί το πράσινο φώς στην Ουκρανία και την Γεωργία, ώστε οι τελευταίες να μπούν στον προθάλαμο του ΝΑΤΟ (Membership Action Plan). Η Γαλλία και η Γερμανία υποστήριξαν οτι οι δύο χώρες δεν πληρούν τα κριτήρια της πολιτικής σταθερότητας και της λαϊκής υποστήριξης στο θεσμό του ΝΑΤΟ και οτι ένα τέτοιο βήμα θα λειτουργήσει ανταγωνιστικά στη Ρωσία και θα την προκαλέσει.
Ενδιαφέρον υπήρξε και για την απόφαση της Γαλλίας να ενισχύσει τις δυνάμεις της στο Αφγανιστάν, δηλώνοντας ταυτόχρονα τη διάθεσή της να επιστρέψει στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, ενώ από τον Ιούλιο αναλαμβάνει και την προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Στην επίσημη ιστοσελίδα του ΝΑΤΟ, γίνεται λόγος μεταξύ άλλων για τα 2 νέα μέλη (Αλβανία και Κροατία), ενώ επιβεβαιώνεται η θετική προοπτική της FYROM, εφόσον βρεθεί μία αμοιβαία λύση στην υπόθεση του ονόματος, χωρίς να αναφέρεται πουθενά η χώρα μας. Αλγεινή εντύπωση κάνει το γεγονός οτι στην αναγραφή του ονόματος της FYROM, υπάρχει παραπομπή στο τέλος του κειμένου, όπου σημειώνεται: "η Τουρκία αναγνωρίζει την Δημοκρατία της Μακεδονίας με το συνταγματικό της όνομα"! Η ίδια φράση υπάρχει σε πολλά κείμενα και πάντα σε συνδυασμό με την αναγραφή του ονόματος της FYROM.

Η αναβολή της ένταξης της FYROM στο ΝΑΤΟ, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για ουσιαστικότερες διαπραγματεύσεις μεταξύ αυτής και της Ελλάδας, αφού είναι προφανές οτι όσο θα συνεχίζεται η αδιαλλαξία της γειτονικής χώρας, τόσο η ίδια θα δυσκολεύει την προσπάθειά της για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ. Τον τελευταίο καιρό, στα πλαίσια της διεθνούς διπλωματίας, υπήρξε μία πιό συντονισμένη προσπάθεια εκ μέρους της Ελληνικής πλευράς, η οποία χειρίστηκε με σωστό τρόπο τα επιχειρήματά της, εκμεταλλεύτηκε ορισμένες ακραίες εκδηλώσεις των γειτόνων μας (όπως η αφίσα με τη σβάστικα στη θέση του σταυρού της Ελληνικής σημαίας, το εξώφυλλο περιοδικού με τον Κ.Καραμανλή ως αξιωματικό των SS και η ενέργεια του πρωθυπουργού της FYROM να καταθέσει στεφάνι μπροστά σε μία σημαία της Μεγάλης Μακεδονίας, που περιλάμβανε την Βόρειο Ελλάδα) και πρόβαλλε το πρόβλημα του αλυτρωτισμού και του επεκτατισμού της γειτονικής χώρας, σχετίζοντάς το με το όνομα.
Σε αυτήν την επιθετική επικοινωνιακή πολιτική, χρησιμοποιήθηκαν συνεντεύξεις σε μεγάλες εφημερίδες και περιοδικά των ΗΠΑ σε συνεργασία με την ομογενειακή οργάνωση Εθνική Συντονιστική Προσπάθεια των Ελλήνων (National Coordinated Effort of Hellenes), ακόμα και πληρωμένες καταχωρήσεις στον ξένο τύπο, και το αποτέλεσμα φαίνεται ενθαρρυντικό, αν διαβάσει κανείς τις ισορροπημένες απόψεις συντακτών ξένων εφημερίδων και την κατανόηση που δείχνουν κάποιες από τις χώρες τους στις Ελληνικές θέσεις.


(Η εικόνα μπορεί να μεγεθυνθεί)

Είναι κοινή πεποίθηση οτι η εξεύρεση λύσης στο πρόβλημά μας με τη FYROM, παραμένει μία δύσκολη υπόθεση και οτι απαιτούνται προσεκτικοί χειρισμοί, ειδικά τώρα που υπάρχει έντονη δυσαρέσκεια στη γειτονική χώρα σε σχέση με την στάση της Ελλάδας. Όμως η (μη) απόφαση της Συνόδου του ΝΑΤΟ, δημιουργεί νέες συνθήκες στο διπλωματικό παιχνίδι, οι οποίες πλέον είναι ευνοϊκότερες για τη χώρα μας.

(1)Η μητέρα του Σαρκοζί προέρχεται από την εβραϊκή οικογένεια των Mallah, που εκδιώχθηκε από τους Ισπανούς την εποχή του βασιλιά Φερδινάνδου και βρήκε καταφύγιο στη Θεσσαλονίκη. Ο προπάππος του Σαρκοζί, που πέθανε το 1913, ήταν κοσμηματοπώλης και η επιχείρησή του καταστράφηκε το 1917 όταν μία μεγάλη φωτιά κατέστρεψε μεγάλο μέρος της Θεσσαλονίκης. Ο τάφος του υπάρχει στη Σταυρούπολη. Ο παππούς του Σαρκοζί, Ααρών (παιδί πολύτεκνης οικογένειας) έφυγε στη Γαλλία σε ηλικία 14 ετών ,παντρεύτηκε εκεί, έγινε καθολικός και πήρε το όνομα Μπένεντικτ. Σε επίσκεψη που έκανε τον Ιούλιο του 2006 στη χώρα μας ο Νικολά Σαρκοζί, τιμήθηκε από την εβραϊκή κοινότητα της Θεσσαλονίκης και δήλωσε οτι "οι ρίζες μου είναι εδώ".
Στις 29 Μαΐου 2007 στη Χάβρη στην πρώτη δημόσια ομιλία του μετά την εκλογή του στην προεδρία, είχε δηλώσει: «Είμαι ο γιος ενός Ούγγρου μετανάστη και ο εγγονός ενός Ελληνα της Θεσσαλονίκης».

Σωστή η στάση του Αρχιεπισκόπου

Πολύς λόγος έχει γίνει για την απόφαση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου της Ελλαδικής Εκκλησίας περί της "πορνείας" που συνεπάγεται κάθε "συζυγική"-συμβιωτική σχέση εκτός του Ορθόδοξου γάμου, με αφορμή το θέμα του Συμφωνου Ελεύθερης Συμβίωσης ("η Εκκλησία δηλαδή δέχεται και ευλογεί την παραδεδομένη τέλεση του Γάμου κατά το Ορθόδοξο Τυπικό ενώ θεωρεί πορνεία κάθε άλλη «συζυγική» σχέση εκτός αυτού"). Και όπως ήταν φυσικό, πολλές από τις αντιδράσεις εναντίον της απόφασης της Ιερας Συνόδου, εστιάστηκαν στον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Ιερώνυμο. Είναι όμως αυτές δικαιολογημένες;
Κατά την άποψή μου όχι. Ο ρόλος του Αρχιεπισκόπου είναι να προεδρεύει της Ιεράς Συνόδου και όχι να λαμβάνει ο ίδιος αποφάσεις στα πλαίσια των συνεδριάσεών της. Τρανταχτή απόδειξη της διαφορετικής αντίληψης που έχει για τη συνοδικότητα, αποτελεί μία από τις πρώτες του προσωπικές αποφάσεις, να ξηλωθούν δηλαδή τα υπερυψωμένα έδρανα της αίθουσας συνεδριάσεων της Ιεράς Συνόδου στη Μονή Πετράκη, τα οποία είχε κατασκευάσει ο προκάτοχός του και έδιναν την αίσθηση «υπεροχής» του έναντι των άλλων. Επανήλθε έτσι το απλό τραπεζάκι που είχε και ο αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ, στο ίδιο ύψος με τα έδρανα των άλλων αρχιερέων.
Είχαμε συνηθίσει τον μακαριστό Χριστόδουλο σε ρόλο πρωταγωνιστή, που επέβαλε τις απόψεις του μέσα στην Ελλαδική Εκκλησία, οι οποίες γίνονταν αποδεκτές από αυτήν, λόγω της μεγάλης δημοφιλίας του και της επιρροής του στην Ελληνική κοινωνία. Κανείς δεν είχε τη δύναμη να τα βάλει μαζί του, ακόμα και όταν η επικοινωνιακή τακτική του οδηγούσε σε μη παραδεκτές για την παράδοση της εκκλησίας πρακτικές ("ελάτε και με το σκουλαρίκι").
Σε αντίθεση με το παρελθόν, ο σημερινός Αρχιεπίσκοπος με την σεμνότητα που τον διακρίνει, έχει παραμερίσει τις προσωπικές του φιλοδοξίες και δέχεται στωικά τις αποφάσεις της πλειοψηφίας της Ιεραρχίας. Δεν παρέμεινε σιωπηλός. Ζήτησε να ενημερωθεί από την πολιτεία για τις εξελίξεις ώστε να έχει μία πιό ολοκληρωμένη εικόνα για τον νέο νόμο, αλλά σε καμμία περίπτωση δεν πίεσε για απόσυρση του νομοσχεδίου, ούτε καταδίκασε το περιεχόμενό του. Εξέθεσε τις απόψεις του, εμφανίσθηκε διαλλακτικός και κράτησε χαμηλούς τόνους: «Η ζωή προχωράει και εμείς πρέπει να μαθαίνουμε να ξεπερνάμε τις δυσκολίες της. Θα το αντιμετωπίσουμε με σύνεση και ψυχραιμία» . Δεν υπολόγισε όμως τις πιό σκληροπυρηνικές απόψεις άλλων ιεραρχών, όπως ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος ή ο Καλαβρύτων Αμβρόσιος, που μεταξύ άλλων δήλωσαν την επιθυμία τους να προειδοποιηθούν (!) όσοι ορθόδοξοι υπογράψουν «σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης», για πιθανές συνέπειες! Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, αντίθετα, τόνισε οτι «τα μέλη της Εκκλησίας πορεύονται με βάση το Ευαγγέλιο, τους κανόνες της Εκκλησίας και την τάξη των Οικουμενικών Συνόδων, την αγιοπνευματική παράδοση. Επομένως τα όρια είναι περιορισμένα και στο θέμα αυτό η Εκκλησία δεν έχει δυνατότητα ούτε εκπτώσεων ούτε παρεκκλίσεων». Ωστόσο εξέφρασε τον σεβασμό του σε εκείνους που θέλουν κάτι ξεχωριστό από την Εκκλησία. «Υπάρχει η επιλογή ορισμένων ανθρώπων που έχουν ορισμένα προβλήματα, να ρυθμίσουν με τον δικό τους τρόπο τη ζωή τους. Αυτό δεν μπορεί η Εκκλησία να το ελέγχει με αναγκαστικούς τρόπους, με αστυνομικά μέτρα».
Πιθανώς αν αποφάσιζε να λειτουργήσει όπως ο προκάτοχός του (1), να μην έβγαινε ποτέ μία τόσο σκληρή ανακοίνωση από την Ιερά Σύνοδο. Αλλά αυτός είναι ο Ιερώνυμος, με σεβασμό στην πλειοψηφία της Ιεραρχίας, παρ'ότι αυτός ο σεβασμός μπορεί να εκληφθεί ως αδυναμία. Άλλωστε η σκληρή αυτή απόφαση της πλειοψηφίας της Ιεράς Συνόδου, που βγάζει πόρνους περίπου τους μισούς Έλληνες (μεταξύ των οποίων και μένα), απέδειξε και την άκρως συντηρητική νοοτροπία που διακατέχει την πλειοψηφία της σύγχρονης Ελλαδικής Εκκλησίας. Από την άλλη πλευρά, βέβαια, κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τους ιεράρχες για την απόφασή τους, αφού αυτή βασίζεται στην αυστηρή ερμηνεία του Ευαγγελίου και των λόγων του Ιησού (2). Επομένως η στάση του Ιερώνυμου, ως προκαθήμενου της Ελλαδικής Εκκλησίας είναι απολύτως σωστή και απορρέει από τον περιορισμένο του ρόλο και την επιβεβλημένη συμμόρφωσή του στις αποφάσεις της πλειοψηφίας. Τα μέχρι τώρα δείγματα γραφής του εντυπωσιάζουν με ένα θετικό τρόπο και δείχνουν οτι κάτι αλλάζει στην εικόνα που πρέπει να προβάλλει ο προκαθήμενος της Ελλαδικής Εκκλησίας.

(1)Παραθέτω την άποψη που είχε διατυπώσει ο μακαριστός Χριστόδουλος για τις προγαμιαίες σχέσεις. Έχει ενδιαφέρον η προσεκτική καταληκτική τοποθέτησή του, σε διαφορετικό μήκος κύματος από την πρόσφατη απόφαση της Ιεράς Συνόδου.
(2)Ο Μαύρος Γάτος χρησιμοποιεί αποσπάσματα από την Επί του Όρους Ομιλία του Χριστού, για να καταδείξει την ουσία του Ευαγγελίου σε σχέση με την μοιχεία. Ο μακαριστός Χριστόδουλος επισημαίνει την ταύτιση της μοιχείας με την πορνεία (Ματθ. 5:32). Όποιος επιθυμεί να διαβάσει τις διάφορες εκδοχές της Βίβλου στο πρωτότυπο, παραπέμπω στο πολύ καλό (δωρεάν) πρόγραμμα Τhe Word.

Διαγραφή του Ανδρέα Καψαμπέλη από τα μητρώα της ΕΣΗΕΑ για 2 χρόνια (αλλά για άλλη υπόθεση παραβίασης της δημοσιογραφικής δεοντολογίας)

Πριν μερικές μέρες, ψάχνοντας στην ιστοσελίδα της ΕΣΗΕΑ για να βρώ τις απόψεις της για το ασφαλιστικό, τράβηξε την προσοχή μου ένα κείμενο της 14/3/2008 με τίτλο "ΑΠΟΦΑΣΗ ΥΠ’ ΑΡΙΘΜ. 1/2008 ΤΟΥ ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΟΥ ΠΕΙΘΑΡΧΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ". Η έκπληξή μου ήταν μεγάλη. Το δευτεροβάθμιο πειθαρχικό συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ στις 28 Φεβρουαρίου 2008 είχε επιβεβαιώσει την πρωτόδικη ποινή της προσωρινής διαγραφής 2 ετών από τα μητρώα της ΕΣΗΕΑ, που είχε επιβάλλει σε ανύποπτη στιγμή το 2007 στους Νίκο Φελέκη και Ανδρέα Καψαμπέλη (του press-gr). Ακόμα και μετά την έφεση που αυτοί άσκησαν στην πρωτοβάθμια καταδικαστική απόφαση, αυτή δεν άλλαξε. Δεν κατάφερα να βρώ την απόφαση 7/2007 του Πρωτοβάθμιου Πειθαρχικού Συμβουλίου (δεν υπάρχει στην ιστοσελίδα της ΕΣΗΕΑ). Όπως και να έχει, πρόκειται για μία καταγγελία της δημοτικής παράταξης Αθηνών «Ανοιχτή Πόλη» κατά των δύο δημοσιογράφων της εφημερίδας «Κόσμος του Επενδυτή», για καταπάτηση δημοσιογραφικής δεοντολογίας σε βάρος του Αλέξη Τσίπρα (21/10/2006) με πλαστές ερωτήσεις και απαντήσεις, παραπλανητικούς τίτλους που δεν προκύπτουν από τις απαντήσεις του κυρίου Τσίπρα και αλλοίωση της αυθεντικής συνέντευξης, που πήρε άλλος συντάκτης, από τους δύο συγκεκριμένους δημοσιογράφους.
Το κείμενο της απόφασης είναι προσβάσιμο για όποιον θέλει να μάθει περισσότερες λεπτομέρειες. Η δε απόφαση αποτελεί κόλαφο για την δήθεν αντικειμενική δημοσιογραφία του κυρίου Καψαμπέλη. Σύμφωνα με το σκεπτικό της ΕΣΗΕΑ "η αυθαίρετη προσθήκη ερώτησης-απάντησης σε οποιαδήποτε συνέντευξη, συνιστά κατάφωρη παραβίαση της δημοσιογραφικής δεοντολογίας και δημιουργεί έντονες αμφιβολίες για την αξιοπιστία της ενημέρωσης της κοινής γνώμης. Από τα στοιχεία του φακέλου προκύπτει με σαφήνεια ότι οι δυο εκκαλούμενοι συνάδελφοι από κοινού δρομολόγησαν και εφάρμοσαν αντίστοιχη παραβατική συμπεριφορά, που πέραν των άλλων ουσιαστικά εξέθεσε τον εγκαλούντα. Κίνητρό τους ήταν η εξαγωγή του πρωτοσέλιδου τίτλου της εφημερίδας με ανύπαρκτη δήλωση του συνεντευξιαζόμενου, χάριν εντυπώσεων και προφανώς με στόχο την αύξηση των πωλήσεων της εφημερίδας. Εκτός αυτού, οι εκκαλούμενοι...αρνήθηκαν να αφαιρέσουν την επίμαχη ερώτηση-απάντηση, παρά τις διαμαρτυρίες των εκπροσώπων της παράταξης «Ανοιχτή Πόλη» (και) πίεσαν αφόρητα τον συντάκτη της συνέντευξης να δεχθεί και να στηρίξει την προσθήκη και τον προαποφασισμένο τίτλο και επειδή αυτός αρνήθηκε να συνεργήσει, καταγγέλλοντας το γεγονός, τον απέλυσαν. Όταν ζητήθηκε από τους δύο εγκαλούμενους συναδέλφους να διορθώσουν τη συνέντευξη (αφαίρεση της επίμαχης ερώτησης και απάντησης) και να αλλάξει ο τίτλος, δεν έγινε καμία προσπάθεια με τη δικαιολογία ότι «η εφημερίδα τυπώνεται». Ο συνεντευξιαζόμενος εθίγη ηθικά και πολιτικά για να πουλήσει περισσότερα αντίτυπα η συγκεκριμένη εφημερίδα. Πέραν και ανεξαρτήτως αυτού, υπήρξε παραπληροφόρηση τού κοινού επί του θέματος".
Οι μάσκες έπεσαν και οι άθλιες πρακτικές αποκαλύπτονται. Ο πρότερος δημοσιογραφικός βίος του κυρίου Καψαμπέλη δεν είναι τόσο αθώος, όσο ο ίδιος προσπάθησε να μας πείσει. Το ενδιαφέρον είναι οτι δεν βρέθηκε ένας (1) δημοσιογράφος για να ενημερώσει την κοινή γνώμη, παρά δόθηκε απλόχερα η ευκαιρία στον κ.Καψαμπέλη να ωρύεται για το δικιο του και την αντικειμενική ενημέρωση που προσφέρει, χωρίς να χρησιμοποιηθεί ως αντίλογος το απλό επιχείρημα της διαγραφής του από την ΕΣΗΕΑ. Η πικρή εμπειρία του μετά την καταγγελία του Αλέξη Τσίπρα τον οδήγησε στο διαδίκτυο, γιατί γνωρίζει βέβαια οτι ενώ η παραπληροφόρηση του κοινού τιμωρείται όταν πρόκειται για την έντυπη δημοσιογραφία, δεν τιμωρείται για την ηλεκτρονική, ακόμα και αν εκπορεύεται από τον ίδιο άνθρωπο, ειδικά όταν υπάρχει ανωνυμία. Δυστυχώς το διαδίκτυο δίνει το δικαίωμα για τέτοιες "δημοσιογραφικές" συμπεριφορές, χωρίς την δυνατότητα κολασμού από την ΕΣΗΕΑ. Απορώ γιατί οι απόφασεις, τόσο του Πρωτοβάθμιου όσο και του Δευτεροβάθμιου Πειθαρχικού Συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ θάφτηκαν από τον ημερήσιο τύπο, αλλά και από το press-gr. Αυτήν την δημοσιογραφία θέλουμε;

Υ.Γ.Περίμενα μερικές μέρες για να δώ πόσοι θα ασχοληθούν με το σημαντικό αυτό θέμα (δεν διαγράφονται και κάθε μέρα δημοσιογράφοι από την ΕΣΗΕΑ, αν εξαιρέσει κανείς μπουμπούκια τύπου Τριανταφυλλόπουλου και Ευαγγελάτου), ιδιαίτερα όταν έχει προηγηθεί τόση συζήτηση για το press-gr και τον κ.Α.Καψαμπέλη. Δυστυχώς ελάχιστοι θεώρησαν οτι έπρεπε να ενημερωθεί ο πολίτης για την απόφαση αυτή και πάντως καμμία εφημερίδα μεταξύ αυτών (Πρώτο Θέμα, Το Βήμα, Ελευθεροτυπία, Καθημερινή, Τα Νέα, Ελεύθερος Τύπος, Έθνος, Αδέσμευτος Τύπος, Αυγή, Ριζοσπάστης, Εξπρές, Ναυτεμπορική, Ημερησία, Κέρδος, Το Ποντίκι), όπως διαπίστωσα από την αναζήτηση που έκανα μέσω διαδικτύου. Κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει. Παραθέτω τις (λίγες) ιστοσελίδες που το έκαναν θέμα:


Troktiko,
i-Reporter,
greekmedianews,
alero,
Lifo (αναφορά σε δύο μόνο γραμμές),
Λεξίδια για σημαντικές αιτίες.
Κεφαλλονίτικη αλιάδα

Μπράβο και αίσχος για τη διαδήλωση της 19ης Μαρτίου

Έχω διατυπώσει την άποψή μου για την αποτελεσματικότητα των διαδηλώσεων με αφορμή ανάλογη διαδήλωση για το ασφαλιστικό τον Δεκέμβριο του 2007. Τότε είχα υποστηρίξει γιατί θεωρώ οτι οι συχνές διαδηλώσεις μάλλον αρνητικά αποτελέσματα παράγουν, παρά θετικά. Η συγκέντρωση της 19ης Μαρτίου όμως είχε όλα τα χαρακτηριστικά μιάς απόλυτα δικαιολογημένης και επιβεβλημένης διαδήλωσης. Συνέβαινε λίγο πριν την ψήφιση του νομοσχεδίου για το ασφαλιστικό, και ο πολίτης είχε πλέον συγκεκριμένα στοιχεία υπ'όψη του για να κρίνει. Για το λόγο αυτό αποφάσισα να συμμετάσχω, κόντρα στις συνήθειές μου. Άλλωστε στο προηγούμενο κείμενό μου με τίτλο "Το νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό και τι μας κρύβουν", εξέφρασα την αντίθεσή μου στις αλλαγές που επιφέρει το σχέδιο νόμου (και ουσιαστικά νόμος του κράτους από τις 21/3/2008). (Update: η πρόταση για δημοψήφισμα, που καθυστερεί την τελική ψήφιση του νομοσχεδίου, δεν έχει μέλλον, αφού πρέπει να επικυρωθεί από 180 βουλευτές). Είναι τέτοιες στιγμές που η κοινωνική αντίδραση ξεχειλίζει και ο κόσμος θέλει να εκφραστεί με τον απλούστερο τρόπο που διαθέτει: την διαμαρτυρία και τη διαδήλωση. Πέρα από στενές συντεχνιακές λογικές (που πάντα υπάρχουν), από την αντίδραση αυτή ξεπροβάλλει και η χαμένη κοινωνική αλληλεγγύη, η ξεχασμένη λογική οτι μπορούμε να παλεύουμε με το σύνολο, για το σύνολο και όχι μόνο για τους εαυτούς μας, και το νομοσχέδιο αυτό "κατάφερε" να ενώσει ξανά την Ελληνική κοινωνία σε ένα ακομμάτιστο ξέσπασμα μεγάλου μεγέθους.
Γιατί η συγκέντρωση αυτή ήταν πραγματικά μεγάλη. Από τα Χαυτεία μέχρι το Πεδίον του Άρεως, όλη η Πατησίων ήταν γεμάτη κόσμο. Κάποιοι κατέβηκαν για πρώτη φορά σε διαδήλωση, όπως καταλάβαινα από τις κουβέντες που άκουγα τυχαία. Υπήρχαν οι οργανωμένοι συνδικαλιστές κατά κλάδο, αλλά και πολλοί απλοί πολίτες ανάμεσά τους, είτε σε μικρές παρέες είτε μεμονωμένοι, άλλοι με τα παιδιά τους, ηλικιωμένοι αλλά και φοιτητές, που αποφάσισαν να δηλώσουν την αντίθεσή τους με την παρουσία τους. Ο κόσμος γύρω από το Πεδίον του Άρεως, όπου υπήρχε η εξέδρα από την οποία μίλησαν οι εκπρόσωποι της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, δεν ήταν πολύς, αλλά τα μεγάφωνα μετέδιδαν τις ομιλίες τους κατά μήκος της κατάμεστης από διαδηλωτές Πατησίων. Το περιεχόμενο των ομιλιών ήταν αγωνιστικό, αλλά όχι κομματικό και απηχούσε τις αγωνίες των συγκεντρωμένων για το δυσμενές μέλλον τους.



(φωτογραφίες από τον Παντελή Οικονόμου)

Ένα μεγάλο μπράβο λοιπόν που δεν υπήρξε προσπάθεια κομματικού καπελώματος από τους ομιλητές. Ένα μεγάλο μπράβο στις χιλιάδες των συμπολιτών μας που έδωσαν το παρόν σε μία από τις μεγαλύτερες μη κομματικές συγκεντρώσεις των τελευταίων ετών. Επίσης ένα μεγάλο μπράβο στον κόσμο που έδειξε ωριμότητα και δεν παρεκτράπηκε και που στην μεγάλη του πλειοψηφία ακολουθούσε την πορεία κουβεντιάζοντας, χωρίς να συμμετέχει στα (συνήθως) ξέπνοα συνθήματα που ακούγονταν από τις συνδικαλιστικές ντουντούκες. Ήταν τόσο μαζική η συγκέντρωση, που αρκούσε ο ίδιος ο όγκος της.
Η πορεία ακολούθησε τη διαδρομή Πατησίων-Σταδίου και στη συνέχεια οι διαδηλωτές σταματούσαν για λίγο μπροστά στη Βουλή (όπου βρίσκονταν τα ΜΑΤ, τα οποία είχαν κλεισει την Βασιλίσσης Σοφίας, αλλά σε απόσταση ασφαλείας από τους διαδηλωτές), και συνέχιζαν στην Πανεπιστημίου.


(στη φωτογραφία τα ΜΑΤ βρίσκονται στα σκαλιά της Βουλής)

Στην διαδρομή δεν υπήρχαν αστυνομικές δυνάμεις, παρά μόνο κάποιες διμοιρίες των ΜΑΤ στην Σανταρόζα. Υπήρχε ενθουσιασμός στην ατμόσφαιρα, λόγω της μαζικότητας της συγκέντρωσης, μέχρι που έφτασα κοντά στη Βουλή, όπου διαπίστωσα μία σχετική αδράνεια. Δεν υπήρχε κινητικότητα και για αρκετό χρονικό διάστημα περίμενε ο ένας τον άλλο για να ξεκινήσει πάλι η πορεία. Ήδη είχαν εμφανιστεί κάποιοι γνωστοί-άγνωστοι, όχι παραπάνω από 15-20 άτομα, με πλήρη εξάρτηση [κουκούλες, μαντήλια που έκρυβαν το πρόσωπο, καδρόνια, αντιασφυξιογόνες μάσκες (!)], που κινούνταν άνετα ανάμεσα στους συγκεντρωμένους, με την αστυνομία απλώς να παρακολουθεί και ήταν φανερό οτι περίμεναν το σήμα για επίθεση στα ΜΑΤ (μετά από κάποιες μεμονωμένες ρίψεις αντικειμένων και μολότωφ). Ίσως αυτός ήταν και ο λόγος που υπήρχε κάποια ανησυχία και νευρικότητα στους διαδηλωτές. Οι περισσότεροι από τους αντιεξουσιαστές (ή "αντιεξουσιαστές"), δεν ήταν παραπάνω από 18 ετών (κάποιοι κοντά στα 14-15), ενώ ο δρόμος γέμισε σπασμένες πλάκες από το μετρό (!) και πέτρες, τις οποίες χρησιμοποιούσαν ως πολεμοφόδια οι ταραξίες.
Κάποια στιγμή, και ενώ δεν είχε χρειαστεί μέχρι τότε να περιφρουρηθεί η πορεία (τα πράγματα κυλούσαν πολύ ομαλά), εμφανίστηκαν δύο οργανωμένες ομάδες νεαρών, σε μικρή απόσταση η μία από την άλλη, με έντονα και θορυβώδη συνθήματα, γρήγορη συντονισμένη κίνηση, και περιφρούρηση (!) με περιμετρική αλυσίδα από χέρια και αφού πέρασε ταχύτατα, αφήνοντας κενό στη πορεία, αυτό το κάλυψε η ομάδα των αντιεξουσιαστών που ξαφνικά είχε μεγαλώσει! Ακολούθησε μαζικός πετροπόλεμος, η πορεία έσπασε στα δύο και εκτοξεύτηκαν δακρυγόνα από τα ΜΑΤ. Έτσι λοιπόν τελείωσε άδοξα η συμμετοχή μου στην διαδήλωση. Δεν γνωρίζω τη συνέχεια γιατί αποχώρησα, με μία αίσθηση αηδίας και αγανάκτησης. Ένα θλιβερό τέλος σε μία μεγαλειώδη συγκέντρωση.
Αίσχος λοιπόν, γιατί από ότι εγώ συνειδητοποίησα, πιθανώς να υπάρχει σύνδεση των κουκουλοφόρων με ένα πολύ μικρό κομμάτι των διαδηλωτών, που δυστυχώς (;) δεν μπορεί να απομονωθεί, γιατί δεν δίνει το στίγμα του και το σύνθημα για τα επεισόδια, παρά μόνο λίγη ώρα πριν από αυτά. Αρκεί ένα video για να καταγραφούν οι οργανωμένες κινήσεις τους και ίσως να προληφθούν τα έκτροπα. Ίσως να είναι γνωστοί, ακόμα και σε κάποιους από τους οργανωτές των διαδηλώσεων. Αίσχος, επίσης, γιατί τα ΜΑΤ χρησιμοποίησαν τα δακρυγόνα για να διαλύσουν τους ταραξίες, ενώ ήξεραν οτι αυτοί που θα την πληρώσουν είναι οι διαδηλωτές. Αίσχος για την αστυνομία που, ενώ γνωρίζει αυτά τα λίγα καλόπαιδα που αμαυρώνουν τις μαζικές διαδηλώσεις, δεν τα πιάνει ποτέ. Τα πρόσωπά τους και τα ρούχα τους ήταν αναγνωρίσιμα από απόσταση. Αίσχος, γιατί τέτοιες πρακτικές και γεγονότα απομακρύνουν το απλό κόσμο που θέλει απλώς να δηλώσει, μέσω των συγκεντρώσεων, τη θέση του και την αντίδρασή του, αλλά απεχθάνεται τις προβοκάτσιες και τα έκτροπα. Αίσχος, τέλος, γιατί τα κανάλια (εγχώρια και ξένα) αντί να προβάλλουν την πορεία, τόνισαν κυρίως τα επεισόδια των λίγων εγκάθετων και υποκινούμενων, σαν να ήταν αυτά που χαρακτήριζαν μία τέτοια μεγάλη συγκέντρωση.


Υ.Γ.1.Στην προσφώνηση του προέδρου της ΕΣΗΕΑ κ.Πάνου Σόμπολου, η ατμόσφαιρα δονήθηκε από παρατεταμένα σφυρίγματα και αποδοκιμασίες. Μετά τις πρώτες του λέξεις, δεν ακουγόταν τίποτα από τη φασαρία! Για όσους νομίζουν οτι οι πολίτες ξεχνούν τα πρόσφατα παιχνίδια που οι δημοσιογράφοι έπαιξαν και παίζουν με την εξουσία. Άλλωστε, οι δημοσιογράφοι, για μία ακόμα φορά, έκαναν κι αυτοί την απεργία τους, την ίδια μέρα με όλους τους υπολοίπους, προφανώς για να μην πληροφορηθεί έγκαιρα ο Ελληνικός λαός τι συνέβει στις 19/3.
Υ.Γ.2.Δυστυχώς, ένας αγώνας που αφορά όλους τους εργαζόμενους, για μία άλλη φορά έσπασε στα δύο, με την παράλληλη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στην Ομόνοια, στις 10.30 π.μ., μισή ώρα πριν την συγκέντρωση της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ στο Πεδίον του Αρεως. Καταγράφω την άποψη ενός φίλου, που υποστηρίζει οτι ένας σημαντικός λόγος για ξεχωριστές πορείες είναι η αυτοπροστασία και η αποφυγή της προβοκάτσιας των επεισοδίων. Πάντως οι αγώνες των εργαζομένων δεν πρέπει να έχουν και δεν έχουν κομματικό χρώμα. Οι αγώνες κερδίζονται με την ενότητα και όχι με τον κατασκευασμένο διχασμό.
Υ.Γ.3.Οι ομιλίες των εκπροσώπων της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, καλύφθηκαν πολλές φορές από το θόρυβο πολεμικών αεροσκαφών, Σινούκ και άλλων ελικοπτέρων που πετούσαν χαμηλά και πάνω από τον χώρο της συγκέντρωσης!!!
Υ.Γ.4.Η ίδια πρακτική των επεισοδίων και των δακρυγόνων επαναλήφθηκε και το απόγευμα της 20ης Μαρτίου έξω από τη Βουλή.
Υ.Γ.5.Ψηφίστηκε τελικά επί των άρθρων το νομοσχέδιο από τους 151 + 1 βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας. Απομένει η ψήφιση επί του συνόλου. Άξιος ο μισθός τους!

Το νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό και τι μας κρύβουν

Παρακολουθώ με αγωνία και ενδιαφέρον τις προσπάθειες της σημερινής κυβέρνησης να δώσει στο πρόβλημα του ασφαλιστικού μία λύση που να αντέξει σε βάθος χρόνου. Η ενασχόληση του τύπου με το μείζον αυτό θέμα επί μήνες, μου έδωσε το δικαίωμα να διαμορφώσω μία συγκροτημένη και συγκεκριμένη άποψη. Οι τελικές κυβερνητικές προτάσεις, που κατά πάσα πιθανότητα θα είναι νόμος του κράτους σε μερικές ημέρες, είναι στη διάθεση του κοινού και των ειδικών. Αφήνομαι λοιπόν στους γνώστες του θέματος, για να με ενημερώσουν και χρησιμοποιώ μόνο παραπομπές και στοιχεία από εφημερίδες που πρόσκεινται στην κυβερνητική παράταξη.
Ο Στέφανος Μάνος, σε άρθρο του στην Καθημερινή, αποκαλύπτει οτι "σύμφωνα, λοιπόν, με την έκθεση των «σοφών», η συνολική δαπάνη συντάξεων το 2007 ήταν 23,5 δισ. ευρώ (12,5% του ΑΕΠ) και προορίζεται (αν δεν αλλάξει κάτι) να φθάσει τα 32,7 δισ. ευρώ το 2015 και 40,8 δισ. ευρώ το 2020 (με τιμές 2007). Στην έκθεση επισημαίνεται ότι οι αριθμοί αυτοί είναι υποτιμημένοι, δηλαδή η κατάσταση είναι χειρότερη". Τα ποσά που απαιτούνται είναι τεράστια και για τις μελλοντικές εξελίξεις πρέπει να συνυπολογίσουμε την υπογεννητικότητα των Ελλήνων και την συνεχιζόμενη μείωση του λόγου εργαζομένων προς συνταξιούχους.
Τι καταφέρνει λοιπόν το κοινωνικά άδικο αυτό νομοσχέδιο, σε οικονομικό επίπεδο; Πάλι σύμφωνα με τον κ.Μάνο, "τα ταμεία, σύμφωνα με την έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, θα εξοικονομούν από το 2018 και μετά (αφού ωριμάσουν τα μέτρα) 308,7 εκατ. ευρώ ετησίως από αυξήσεις στα όρια ηλικίας (κυρίως των γυναικών) και 1,5(!) δισ. ευρώ από εξοικονόμηση πόρων από τη διοικητική ενοποίηση". Eάν όμως δεν αλλάξουν οι όροι και οι προϋποθέσεις για τις παροχές των Tαμείων που ενοποιούνται –όπως διαβεβαιώνει η κυβέρνηση– κι αφού δεν μειώνεται το προσωπικό τους, από πού θα προκύψει αυτό το τελευταίο ποσό; Ο κ.Μάνος συμφωνεί: "Τα περί εξοικονόμησης πόρων από τη διοικητική ενοποίηση ανήκουν μάλλον στη σφαίρα των ονείρων. Κατά τη γνώμη μου, η σχεδιαζόμενη διοικητική ενοποίηση όχι μόνο δεν θα περιορίσει τα έξοδα, αλλά θα τα αυξήσει σημαντικά".
Μπροστά στα τεράστια ποσά που απαιτούνται για τη λύση του συνεχώς και με γοργότερους ρυθμούς διογκούμενου προβλήματος, η συμμετοχή από την ενοποίηση των ταμείων και την αύξηση των ορίων ηλικίας παραμένει αμφίβολη και θλιβερά μικρή και η "λύση" που προσφέρει το νομοσχέδιο είναι ασπιρίνη και όχι θεραπεία. Απλώς συγκρίνετε το 1,8 δις που εξοικονομεί το νομοσχέδιο (στην πιο αισιόδοξη εκδοχή του) και τα οποία τα 308 εκ ευρώ θα εξοικονομούνται μόνο για μερικά χρόνια, με τα άνω των 30 δις που θα απαιτούνται σε μερικά χρόνια. Η ίδια η υπουργός Απασχόλησης και Κοινωνικής Προστασίας Φάνη Πάλλη-Πετραλιά σε δήλωσή της τον Ιανουάριο του 2008, σημειώνει οτι το ασφαλιστικό νομοσχέδιο δεν έχει εισπρακτικό στόχο, αλλά τη δημιουργία ενός δίκαιου και βιώσιμου ασφαλιστικού συστήματος.


Το πρόβλημα όμως του ασφαλιστικού είναι κατ'εξοχήν οικονομικό. Επομένως η κατεύθυνση που δίνεται με το νομοσχέδιο είναι λανθασμένη, αφού δεν ασχολείται με το μείζον: κατ'αρχήν με την εξεύρεση πόρων και στη συνέχεια με τη ορθή κατανομή τους. Κάπου αλλού λοιπόν πρέπει να βρίσκεται η ουσιαστική λύση του προβλήματος.
Το ίδιο επισημαίνει και ο κ. Σάββας Pομπόλης, καθηγητής του Παντείου και επιστημονικός διευθυντής του Iνστιτούτου Eργασίας ΓΣEE- AΔEΔY: "η οικονομική απόδοση του Σχεδίου Νόμου είναι βραχυχρόνια και περιορισμένη και αναφέρεται στην εσωτερική κατανομή των πόρων στην περίπτωση των ενοποιήσεων, στο Ασφαλιστικό Κεφάλαιο Αλληλεγγύης και στον περιορισμό των ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Ταυτόχρονα δεν προβλέπεται καμία δέσμευση για την απόδοση των οφειλόμενων ποσών (12,6 δισ. ευρώ) από το κράτος ούτε για την αποτελεσματική καταπολέμηση της εισφοροδιαφυγής...οι ενοποιήσεις θα λειτουργήσουν ως Δούρειος Ιππος με την εσωτερική κατανομή των πόρων μέσω της κατάσχεσης περιουσιακών στοιχείων των πλεονασματικών Ταμείων, την προοπτική μείωσης των παροχών προς τα κάτω μέσω της δυνατότητας που παρέχεται στον υπουργό Απασχόλησης και Κοινωνικής Προστασίας να καθορίζει το επίπεδο των παροχών υγείας και συντάξεων και την αποφυγή του κράτους να ενισχύσει χρηματοδοτικά το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης και υγείας".
Ο Στέφανος Μάνος το περιγράφει με πιο γλαφυρό τρόπο: "Φανταστείτε ότι έχετε 30 τσουβάλια γεμάτα με διάφορα πράγματα. Θέλετε να ενώσετε και να ομαδοποιήσετε τα περιεχόμενά τους και να τα βάλετε σε κάποια τάξη. Πώς θα προχωρούσατε; Εγώ θα τακτοποιούσα ένα ένα τσουβάλι και στη συνέχεια θα προχωρούσα στην ενοποίηση ομοειδών πραγμάτων. Η κυβέρνηση προτίμησε να αδειάσει το περιεχόμενο όλων των τσουβαλιών σε ένα κάδο και υπόσχεται να βάλει τάξη μετά. Μπορεί η υπουργός Απασχόλησης να μη γνωρίζει το ασφαλιστικό, είμαι όμως βέβαιος ότι μπορεί να καταλάβει αυτό που μόλις περιέγραψα".
Μία δυσάρεστη παρενέργεια της βιαστικής ενοποίησης των ταμείων, χωρίς προηγούμενη μελέτη, είναι και αυτή της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Ταμεία που έως τώρα είχαν ένα αξιοπρεπές αυτόνομο σύστημα περίθαλψης, υπάγονται στο ΙΚΑ, σε ένα ΙΚΑ ανυπόληπτο και αδύναμο να ανταποκριθεί στις ανάγκες των ασφαλισμένων του, πόσο μάλλον τώρα με την προσθήκη χιλιάδων ακόμα νέων ασφαλισμένων. Και αυτό συμβαίνει, όταν δεν έχει γίνει καμμία ουσιαστική κίνηση ενίσχυσης και βελτίωσης των παρεχόμενων υπηρεσιών του ΙΚΑ, με τη δημιουργία νέων υποκαταστημάτων, τον εκσυγχρονισμό των δομών του και την πρόσληψη του αναγκαίου προσωπικού (ιατρικού και μη). Το αποτέλεσμα είναι να εξαναγκάζεται ο φορολογούμενος πολίτης, που πληρώνει κανονικά τις εισφορές του για να έχει στοιχειώδη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, να οδηγειται στην ιδιωτική ασφάλιση και στην πανάκριβη ιατρική του ιδιωτικού τομέα.


Προχειρότητα λοιπόν για μιά ακόμα φορά! Και λαϊκισμός!
Γιατί κανείς δεν έχει αντίρρηση να μειωθούν τα ταμεία, ή να κοπούν υπερβολικά προνόμια που προκαλούν το κοινό αίσθημα. Αλλά δεν μπορεί κανείς να κλεβει από τους εργαζόμενους χρήματα που τα πλήρωναν επί χρόνια με την μορφή εισφορών. Και αντί να δίνονται γενναία κίνητρα στις μητέρες για να τεκνοποιήσουν, προσφέρονται ψίχουλα: για τις νέες ασφαλισμένες που θα συνταξιοδοτηθούν βάσει της ισχύουσας νομοθεσίας στο 65ο έτος της ηλικίας τους, ισχύει πρόσθετη αμειβόμενη άδεια 6 μηνών, μετά την άδεια λοχείας, καθώς και η μείωση των ασφαλιστικών εισφορών για ένα έτος, εφόσον η μητέρα θελήσει να επιστρέψει στην εργασία της. Μία ματιά σε επιτυχημένα παραδείγματα γενναίας κοινωνικής πολιτικής (π.χ. Σουηδία) που οδήγησαν στα υψηλότερα νούμερα γεννητικότητας στην Ευρώπη, αρκεί για να καταλάβουμε οτι τα δικά μας κίνητρα είναι ανύπαρκτα. Και φυσικά χρυσώνουν απλώς το χάπι της αύξησης των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης. Με την ολοκλήρωση της ρύθμισης οι γυναίκες με ανήλικο παιδί και τουλάχιστον 5.500 ημέρες ασφάλισης μεταξύ του 50ού και του 54ου έτους της ηλικίας θα θεμελιώνουν δικαίωμα αλλά η σύνταξη θα τους χορηγείται στα 55!!! Βέβαια, αυτές που θίγονται είναι οι γυναίκες που απέκτησαν παιδιά σε μεγαλύτερες ηλικίες, κάτι που συμβαίνει ολοένα και συχνότερα, φαινόμενο της σύγχρονης εποχής, με την γυναίκα να διεκδικεί τον ρόλο της στην αγορά εργασίας και να προσπαθεί να συνδυάσει και την μητρότητα, συχνά μετά τα 35 της χρόνια. Ο Ελεύθερος Τύπος παραδέχεται οτι από το 2009 και μετά στο «στόχαστρο» μπαίνουν οι σημερινοί σαραντάρηδες καθώς και οι γυναίκες.
Τίθεται όμως και σε δοκιμασία το δικαίωμα των εποχικών εργαζομενων στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, αφού απαιτούνται διπλάσια ημερομίσθια για την λήψη παροχών υγείας (από τα 50 φτάνουμε σταδιακά στα 100), δημιουργώντας πρόβλημα σε ένα μεγάλο αριθμό εργαζομένων που δεν έχουν σταθερή εργασία και παλεύουν καθημερινά να βρούν μεροκάματο.
Το χειρότερο από όλα είναι η μείωση των επικουρικών συντάξεων, που οδηγεί σε καθαρή μείωση της τελικής σύνταξης, σε εργαζόμενους που βρίσκονται λίγο πριν τη σύνταξη. Πρόκειται για μία κοινωνικά ανάλγητη πολιτική απόφαση, ειδικά σε μία εποχή ισχνών αγελάδων, έντονων οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων, με την γενιά των 700 ευρώ και την ευρέως εφαρμοζόμενη ανασφάλιστη εργασία. Όπως υποστηρίζει ο Ελεύθερος Τύπος, όσοι ολοκληρώσουν την εργασιακή τους πορεία 5 χρόνια μετά από σήμερα θα λάβουν πιο χαμηλές επικουρικές συντάξεις σε σχέση με τους σημερινούς συνταξιούχους, με βάση το πλαφόν του 20%, παρ'ότι θα έχουν πληρώσει τις ίδιες ή και μεγαλύτερες εισφορές σε σχέση με τους παλαιότερους. Αυτό ισχύει για όσους εργάστηκαν για πρώτη φορά μεταξύ 1983 και 1992. Για τους νεότερους εργαζόμενους, το 20% πλαφόν για τις επικουρικές συντάξεις δυστυχώς ισχύει ήδη με βάση το νόμο Ρέππα του ΠΑΣΟΚ.
Και φυσικά αυξάνονται τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, όπως μας ενημερώνει ο Αδέσμευτος Τύπος στο κείμενο του Κωστα Κατικου, "Οι τελικές διατάξεις του Ασφαλιστικού": "επανέρχεται από την 1-1-2013 η διάταξη που προβλέπει τη συνταξιοδότηση στο 60ο έτος (αντί του 58ου) με 35ετία". Δηλαδή κάποιος εργαζόμενος με 35 (τριανταπέντε!) χρόνια εργασίας, πρέπει να συνεχίσει να εργάζεται ή να περιμένει μέχρι τα 60 για να πάρει σύνταξη.

Αντίθετα, θεωρώ θετικό το γεγονός της δυνατότητας παραμονής στην εργασία κατά 3 χρόνια με παράλληλη αύξηση της σύνταξης κατά 10%, ως κίνητρο για την ενίσχυση του εργασιακού δυναμικού και την ελάχιστη έστω βελτίωση της σχέσης εργαζομενων προς συνταξιούχους. Αυτό σημαίνει εθελοντική παραμονή στην εργασία μέχρι τα 63 (από τα 60) για όσους είναι ασφαλισμένοι στο ΙΚΑ μέχρι τις 31/12/92 και μέχρι τα 68 (από τα 65) για όσους είναι ασφαλισμένοι από την 1/1/93.
Η αύξηση του προσδόκιμου επιβίωσης, η ενεργητικότητα των σημερινών εξηντάρηδων και το ψυχολογικό κενό που αφήνει η συνταξιοδότηση σε αρκετούς εργαζόμενους που αισθάνονται οτι μπορούν και θέλουν ακόμα να προσφέρουν, καλύπτεται με την ρύθμιση αυτή.
Επίσης σημαντική είναι η θεσμοθέτηση του Ασφαλιστικού Κεφαλαίου Αλληλεγγύης Γενεών (ΑΚΑΓΕ), με πόρους από τον ΦΠΑ, τις αποκρατικοποιήσεις (πόσες άραγε έχουν μείνει ακόμα;) και τους κοινωνικούς πόρους. Φτάνει να μην αποτελέσει αποκούμπι για κάθε απελπισμένη κυβέρνηση στην προσπάθειά της για αναζήτηση χρημάτων, όπως ήδη έχει γίνει με τα αποθεματικά των ταμείων και την μή απόδοση των οφειλών του κράτους σε αυτά.
Τελικά ποιός έχει την ευθύνη για την αναστάτωση και κοινωνική αντίδραση που το νομοσχέδιο αυτό έχει προκαλέσει; Ο Γιώργος Κύρτσος ασκεί δριμεία κριτική στην κυβέρνηση για το (σοβαρό) μερίδιο της ευθύνης της: Η αποτελεσματική προώθηση της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης προϋποθέτει ένα σωρό προπαρασκευαστικές κινήσεις. Σωστή λειτουργία του ασφαλιστικού συστήματος για να ελεγχθεί το κόστος διαχείρισής του. Προβολή θετικών πρωτοβουλιών και του καλού παραδείγματος της ίδιας της εξουσίας. Δημιουργία της ευρύτερης δυνατής συμμαχίας στο πλαίσιο της τριμερούς συνεργασίας κυβέρνησης, εργοδοτικών και συνδικαλιστικών οργανώσεων. Σωστή αξιολόγηση των οικονομικών του ασφαλιστικού συστήματος, της οικονομικής επίπτωσης των μέτρων που προωθούνται και λεπτομερειακή τεχνικοοικονομική επεξεργασία σύνθετων μέτρων, όπως της συγχώνευσης των ασφαλιστικών ταμείων. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η κυβέρνηση προωθεί την ασφαλιστική μεταρρύθμιση χωρίς να την έχει προετοιμάσει..Τριμερής συνεργασία δεν υπήρξε με ευθύνη της κυβέρνησης, που δεν παρουσίασε συγκεκριμένες προτάσεις, και των περισσότερων συνδικαλιστικών οργανώσεων, που ακολούθησαν την κομματική γραμμή της σκληρής αντιπαράθεσης. Δεν έγινε σοβαρή αξιολόγηση της οικονομικής δυναμικής του συστήματος ούτε της επίπτωσης των μέτρων που προωθούνται. Οι συγχωνεύσεις των ταμείων γίνονται ή δεν γίνονται χωρίς την οικονομική, τεχνική προετοιμασία που επιβάλλεται και χωρίς στοιχειώδεις εγγυήσεις για το αποτέλεσμα.
Αλλά και η κοινή γνώμη δεν έχει πειστεί για την χρησιμότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη του νομοσχεδίου και το αξιολογεί αρνητικά. Το εντυπωσιακό είναι η σχετικά μικρή αποδοχή του από τους ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας.
Σύμφωνα με τον Ελεύθερο Τύπο (17/3/2008) και το κείμενό του "Παίρνουν αποστάσεις οι πολίτες-Τι αποκαλύπτει το «ΕΤ-Περισκόπιο» της MRB", σχεδόν οι μισοί από τους ψηφοφόρους της Ν.Δ. αξιολογούν αρνητικά τους κυβερνητικούς χειρισμούς στο ασφαλιστικό (49% έναντι 45,3%) και ένας στους τρεις τάσσεται κατά του νομοσχεδίου και υπέρ των απεργιακών κινητοποιήσεων.








(οι εικόνες που μπορούν να μεγεθυνθούν, έχουν ληφθεί από το http://www.e-tipos.com/content/staticfiles/pdf/MRB16_03_08.pdf)

Σε αντιδιαστολή μέ όσα πομπώδη αλλά ανεπαρκή ευαγγελίζεται το νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό ("αποσπασματικά και αλληλοσυγκρουόμενα μέτρα" υποστηρίζει ο Γ.Κύρτσος), ας παραθέσουμε μία άλλη εναλλακτική λύση για το μείζον αυτό πρόβλημα. Πάλι ο κ. Σάββας Pομπόλης μας δείχνει το δρόμο: "μία πραγματική λύση και μεταρρύθμιση του κοινωνικο-ασφαλιστικού συστήματος απαιτείται να αντιμετωπίζει ουσιαστικά τα πραγματικά του προβλήματα: α) τη χρηματοδοτική του ενίσχυση με νέους πόρους από την άμεση φορολογία υψηλών εισοδημάτων και όχι με την έμμεση (άδικη) φορολογία όλων των εισοδημάτων β) τη βελτίωση της οργανωτικο-λειτουργικής του κατάστασης (σχεδιασμένες και υπολογισμένες ενοποιήσεις) και γ) τη σταδιακή βελτίωση (ποσοτικά και ποιοτικά) του επιπέδου των παροχών".

Δυστυχώς το νομοσχέδιο αυτό αποτυγχάνει να δώσει μακροπρόθεσμη προοπτική βιωσιμότητας του ασφαλιστικού συστήματος, ενώ έχει "καταφέρει" να δημιουργήσει μία άνευ προηγουμένου κοινωνική αναταραχή, αιφνιδιάζοντας τον πολίτη που, βασιζόμενος σε ψευδείς προεκλογικές διαβεβαιώσεις για την μη αλλαγή των ορίων ηλικίας και τη μη μείωση των συντάξεων, είχε ενισχύσει με την ψήφο του την παρούσα κυβέρνηση.

Internet, δημοσιογραφία των πολιτών και ενημέρωση (μέρος 7o: οι απόγονοι του press-gr)

Η υπόθεση του δημοσιογράφου κ.Β.Χιώτη προκαλεί ερωτηματικά. Ο ίδιος υποστηρίζει οτι κάποιος με το ψευδώνυμο killman και e-mail KILL KALL (killman111111x@yahoo.gr) του έστειλε δύο απειλητικά e-mails, στα οποία του ζητούσε 30.000 ευρώ "για να μην ξαναέχει πρόβλημα με το press-gr". Ύστερα από αυτό, κατέφυγε στο Τμήμα Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος για να καταγγείλει το συμβάν και προκειμένου να αρθεί το απόρρητο του press-gr (χωρίς να διαφαίνεται άμεση σύνδεση του ιστολογίου με τον εκβιαστή). Το λογικό θα ήταν να επιδιωχθεί είτε η αποκάλυψη του αποστολέα του επίμαχου e-mail, είτε η παγίδευσή του ύστερα από προσωπικό ραντεβού. Η αποκάλυψη τυχόν συνεργατών του μέσα από το press-gr στη συνέχεια θα ήταν σχετικά εύκολη, με την συνδρομή και των Αμερικανικών αρχών.
Όπως αποκαλύπτει ο Πιτσιρίκος για τα επίμαχα e-mails, "ο Βασίλης Χιώτης έχει κάνει μια –μόνο μια;- γκάφα. Γράφει στο εκπληκτικό άρθρο του: «Δεν απάντησα στο μήνυμα, θεωρώντας αρχικώς ότι πρόκειται για φάρσα. Αργότερα την ίδια ημέρα, όμως, έλαβα ένα δεύτερο μήνυμα από τον ίδιο αποστολέα». Αργότερα την ίδια μέρα, Βασίλη; Μα τα δυο μέιλ –όπως βλέπουν όλοι- στάλθηκαν με διαφορά τριών λεπτών!" Δε μας τα λέει καλά λοιπόν ο κ.Χιώτης.



Η απλή λογική λέει οτι, επειδή η συκοφαντική δυσφήμηση δεν αποτελεί αδίκημα που να οδηγεί σε άρση του απορρήτου, "κατασκευάστηκε" η κατηγορία της εκβίασης για να λυθούν τα χέρια των διωκτικών αρχών, αφού εκκρεμούσαν δεκάδες καταγγελίες για συκοφαντική δυσφήμηση κυρίως από επώνυμους και μεγαλοσχήμονες, χωρίς όμως τη δυνατότητα ουσιαστικής παρέμβασης των διωκτικών αρχών. Σύμφωνα με την εφημερίδα Αγγελιοφόρος, "δεκάδες καταγγελίες για συκοφαντική δυσφήμηση καταφτάνουν στο τμήμα ηλεκτρονικού εγκλήματος της Ασφάλειας Θεσσαλονίκης από ανθρώπους που θεωρούν ότι θίγονται από αναρτήσεις σε μπλογκ. Ωστόσο, όλες αυτές οι καταγγελίες καταλήγουν στο αρχείο. «Πρόκειται για καταγγελίες που γίνονται για το περιεχόμενο ιστολογίων, οι χρήστες ή διαχειριστές των οποίων είναι ανώνυμοι. Επειδή, όμως, η συκοφαντική δυσφήμηση δε θεωρείται κακούργημα, εμείς δεν μπορούμε να κινήσουμε διαδικασία για την άρση του απορρήτου. Αυτό σημαίνει ότι όλες αυτές οι καταγγελίες καταλήγουν στα αζήτητα», λέει αξιωματικός του τμήματος".
Όμως η αποκάλυψη του αποστολέα ενός e-mail είναι πιό εύκολη υπόθεση.
Aκόμα και σήμερα πάντως δεν έχει αποκαλυφθεί το όνομα του αποστολέα των επίμαχων e-mails, παρ'ότι ζητήθηκε η συνδρομή των Αμερικανικών αρχών για το press-gr. Τί εμπόδιζε τη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος να ζητήσει και τα στοιχεία του αποστολέα των e-mails; Άλλωστε η εφημερίδα Καθημερινή μας ενημερώνει για άλλες περιπτώσεις συκοφαντικής δυσφήμησης μέσω διαδικτύου που αποκαλύφθηκαν και κατέληξαν στο δικαστήριο. Μία από αυτές αφορά διαμάχη "μεταξύ δύο εκ των ισχυρότερων και πλέον αναγνωρίσιμων Ελλήνων εφοπλιστών (δραστηριοποιούνται στον χώρο της ακτοπλοΐας), η οποία είδε το φως της δημοσιότητας στα τέλη Αυγούστου. Εγινε τότε γνωστό ότι ο ένας εκ των πρωταγωνιστών είχε αποστείλει περισσότερα από 200 e-mails σε επιχειρηματίες του κλάδου και σε διευθυντές τραπεζών που συνεργάζονται με εφοπλιστικές εταιρείες. Στο αμαρτωλό e-mail αναφέρονταν μεταξύ άλλων ότι «ο... έχει εκδώσει θαλασσοδάνεια από την τράπεζα... με τον διευθυντή της οποίας τα έχει κάνει πλακάκια». Σκοπός του e-mail ήταν να πληγεί το γόητρο του έτερου εφοπλιστή και να δημιουργηθούν υπόνοιες για τη νομιμότητα των δραστηριοτήτων του. Μια κλασική δηλαδή υπόθεση συκοφαντικής δυσφήμησης...Ο θιγόμενος, στα τέλη Αυγούστου απευθύνθηκε στη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, προκειμένου να αποκαλυφθεί η ταυτότητα του δράστη. Καθώς άρση ηλεκτρονικού απορρήτου δεν προβλεπόταν για υποθέσεις συκοφαντικής δυσφήμησης, οι αστυνομικοί προσέφυγαν σε εναλλακτική μέθοδο: ανέλυσαν τον κώδικα στον οποίο ήταν γραμμένο το e-mail και με τον τρόπο αυτό διεπίστωσαν την ταυτότητα του συγγραφέα και στοιχειοθέτησαν κατηγορίες εναντίον του. Η δικαστική διερεύνηση της υπόθεσης εκκρεμεί".
Σε μία άλλη περίπτωση ένας 34χρονος "«ανέβασε» σε ιστοσελίδα του Διαδικτύου 3 βίντεο που είχε τραβήξει το 2003 με προσωπικές στιγμές του ίδιου και της 31χρονης, τότε, ερωμένης του με την οποία, ωστόσο, σήμερα βρίσκεται σε διάσταση. Η επιχείρηση «εκδίκηση» δεν σταμάτησε εδώ. Εστειλε στα e-mail όλων των υπαλλήλων της εταιρείας στην οποία εργαζόταν η 31χρονη την ηλεκτρονική διεύθυνση (link) της ιστοσελίδας που φιλοξενούσε τα επίμαχα βίντεο... Το πρωί της Τετάρτης, αστυνομικοί της Ασφάλειας μετέβησαν στην επιχείρηση που εργάζεται ο 34χρονος και τον συνέλαβαν. Κατηγορείται για «δυσφήμηση» και παράβαση του νόμου «περί προστασίας προσωπικών δεδομένων»".
Τελικά μήπως αυτό που ενδιέφερε ήταν η συκοφάντηση του διαδικτύου, η προσπάθεια ελέγχου του "ανεξέλεγκτου" internet, το τσαλάκωμα μιάς ενημερωτικής εφημερίδας που είχε καταφέρει να αποσπάσει σημαντικό αριθμό αναγνωστών από τον συνεχώς φθίνοντα χώρο των συμβατικών ΜΜΕ και η αποκάλυψη κάποιων δημοσιογράφων που προφανώς είχαν ξεπεράσει κάποια όρια, ακόμα και στον ασύδοτο χώρο της Ελληνικής δημοσιογραφίας και όλα αυτά ως μία μορφή προειδοποίησης για τις μελλοντικές εξελίξεις; Γιατί τα παραπολιτικά του press-gr δεν διαφέρουν ουσιαστικά από τα ανώνυμα ή ψευδώνυμα παραπολιτικά των κατά τα άλλα ευυπόληπτων ευρείας κυκλοφορίας εφημερίδων. Ίσως η ατιμωρησία του διαδικτύου, έδωσε το δικαίωμα σε κάποιους δημοσιογράφους, που δεν τους επιτρεπόταν να δημοσιεύσουν τα πρωτόλεια κείμενά τους στα μέσα που εργάζονταν, να το κάνουν ελεύθερα στο internet, αλλά με ένα ανεύθυνο τρόπο που τελικά τους εξέθεσε. Όμως αρκεί να διαβάσει κάποιος εφημερίδες τύπου Αυριανής, Traffic, Espresso για να καταλάβει την ποιότητα μέρους της δημοσιογραφίας σήμερα, για την οποία κανένας εισαγγελέας δεν ασχολείται. Τα ρυπαρογραφήματα δεν λείπουν ακόμα και από ευρείας κυκλοφορίας καθημερινές και εβδομαδιαίες εφημερίδες. Όσο για τα προσωπικά δεδομένα, αυτά έγιναν κουρέλι με την δημοσιοποίηση των φωτογραφιών Ζαχόπουλου-Τσέκου στο Πρώτο Θέμα, για να μην θυμηθούμε παλιότερα "κατορθώματα" της Αυριανής.

Το φλέγον ζήτημα, κατά την δική μου άποψη, είναι η ανωνυμία των κάθε είδους δημοσιογράφων που εκμεταλλεύονται το διαδίκτυο για τις προσωπικές τους επιδιώξεις, χρησιμοποιώντας τους πολίτες σε μία δήθεν ανεξάρτητη δημοσιογραφία των πολιτών. Όπως ανέδειξα από την αρχή των κειμένων για την δημοσιογραφία των πολιτών, η συνεργασία επαγγελματιών δημοσιογράφων και πολιτών-δημοσιογράφων αποτελεί σύνηθες φαινόμενο στο εξωτερικό, με πολύ ικανοποιητικά αποτελέσματα, υπαρχει όμως αρχισυντάκτης ή διαχειριστής ή συντακτική ομάδα που αναλαμβάνει επώνυμα την ευθύνη της δημοσίευσης των άρθρων. Θα ήμουν πολύ ευτυχής να το διαπίστωνα στο press-gr, αλλά αυτό δεν έχει συμβεί ακόμα. Θα ήμουν επίσης άδικος, αν δεν σημείωνα οτι δεν βρήκα κάποιο συκοφαντικό post εκ μέρους του press-gr για τον κ.Β.Χιώτη, παρά μόνο ανώνυμα συκοφαντικά σχόλια, για τα οποία το μόνο που μπορεί κάποιος να κατηγορήσει το press-gr είναι η έλλειψη moderation. Η περίπτωση Χιώτη είναι πταίσμα μπροστά σε άλλες σοβαρότερες περιπτώσεις πιθανής συκοφαντικής δυσφήμησης μέσω των κυρίως posts του press-gr. Αν το Τμήμα Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος ευαισθητοποιήθηκε από καταγγελία για εκβίαση, που ίσως να έχει σχέση με ανώνυμο επισκέπτη στα σχόλια του press-gr, τότε αν δεν κάνουμε moderation στα σχόλια των επισκεπτών μας, όλοι οι ιστολόγοι είμαστε εν δυνάμει κατηγορούμενοι για συκοφαντική δυσφήμηση και εκβίαση.

H αναζήτηση άλλων ειδησεογραφικών ιστολογίων με οδήγησε σε περιπτώσεις παρόμοιων πρακτικών με χαρακτηριστικό την ανωνυμία. Μία ενδιαφέρουσα περίπτωση είναι αυτή του Τρωκτικού, με 320.000 επισκέπτες, θέματα γύρω από τα media, χωρίς τη δυνατότητα σχολίων. Ξεκίνησε στις 14 Ιανουαρίου 2008 με πρώτο θέμα την συγχώνευση του ΔΟΛ με τον Πήγασο [να θυμήσουμε ανάλογο παλιότερο θέμα του Press-gr :Προς συγχώνευση ΔΟΛ - "Εθνος"!(22/9/2006)]. Όλως τυχαίως η 14η Ιανουαρίου ήταν η μέρα που οι δημοσιογράφοι του Πρώτου Θέματος "απέλυσαν" έναν από τους εργοδότες τους, τον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο! Μάλιστα επαίρεται οτι "πρώτο το Troktiko έγραψε για την "απόλυση" (πώς το γνώριζε άραγε;), ενώ σε άλλη περίπτωση πρώτο αυτό έγραψε για απόλυση εργαζόμενου από την εφημερίδα. Σε post του την πρώτη μέρα (πότε πρόλαβε και το έμαθε ο μπαγάσας;) ο Γιάννης Αγιάννης (γνωστός μας από το press-gr) γράφει "Σκευωρία διαπλεκομένων κατά Θέμου...". Η πρώτη μέρα ήταν καταιγιστική από πλευράς post. Το πρωί της επομένης ανεβαίνει η εξής είδηση: "Κοντομηνάς-Συγγελίδης τα 5,5εκ ευρώ": Δύο επιχειρηματίες έδωσαν τα χρήματα(5,5 ΕΚ ΕΥΡΩ) δανεικά στον Θέμο σύμφωνα με τον ΣΔΟΕ και κυβερνητικές πηγές. Τα ονοματά τους. Δημήτρης Κοντομηνάς και Πολυχρόννης Συγελίδης. Τους τα επέστρεψε και δηλώνει πλήρως καλυμμένος". Το απεγνωσμένο ενδιαφέρον για την εφημερίδα φαίνεται από το post της 16/1/2008 με τίτλο "Να μας πεί ο Δελατόλας και ο Σόμπολος" όπου υποστηρίζει: "Ο εκδότης της εφημερίδας "Το Ποντίκι" Αντώνης Δελατόλας είναι ο κουμπάρος του κυβερνητικού εκπροσώπου Θεόδωρου Ρουσσόπουλου. Καθόλου μεμπτό. Αλλά δεν μπορεί ο άνθρωπος να μάθει ποιος είναι ο κομιστής να το γράψει για να μην διαλυθει το "πρώτο Θέμα";
Την ίδια μέρα δίνουν το στίγμα τους με ανακοίνωση: "Σας ευχαριστούμε για την ανταπόκρισή σας. Είμαστε μία ομάδα δημοσιογράφων -και μή -που προσπαθούμε να κάνουμε όσο το δυνατόν καλύτερα την δουλειά μας. Να φθάνει έγκαιρα και έγκυρα η ενημέρωση μέσω του blog. Δεν συκοφαντούμε, δεν παίζουμε παιχνίδια και δεν είμαστε κανενός. Θα είμαστε όμως οι πρώτοι bloggers που κάποια στιγμή θα ανακοινώσουμε τα ονόματά μας. Γιαυτό και δίνουμε έγκυρες ειδήσεις χωρίς να ρίχνουμε λάσπη στον Ανεμιστήρα. Τα λάθη είναι ανθρώπινα και γιαυτό συγχωρήστε μας".
Έχουν περάσει σχεδόν δύο μήνες αλλά τα ονόματά τους δεν τα έχουμε μάθει. Πάντως ο Σπύρος Γκουτζάνης από το Πρώτο Θέμα στις 28/2/2008 σημειώνει οτι "το εν λόγω μπλόγκ έχει πάντα σε σχεδόν πραγματικό χρόνο όλες τις πληροφορίες και τις απόψεις του κ. Μάκη Τριανταφυλλόπουλου. Απίστευτη ταχύτητα. Γιατί δεν λένε ότι το ελέγχει ο κ. Τριανταφυλλόπουλος και ότι το λειτουργούν τα παιδιά της δημοσιογραφικής του ομάδας;". Η ανυπαρξία των σχολίων "ξεπερνιέται" δε από την δημιουργία του Minitroktiko, όπου μας προτρέπουν να μπούμε στη σελίδα, να γράψουμε το άρθρο μας στα σχόλια και οτι θα το δούμε δημοσιευμένο. Η συμμετοχή παντως είναι πενιχρή.

Μία άλλη παλαιότερη (ουσιαστικά δημοσιογραφική αλλά ανώνυμη) προσπάθεια είναι το Κουρδιστό Πορτοκάλι.



Από τις 24 Ιουλίου 2007 δημοσιεύει κείμενα χωρίς την δυνατότητα σχολιων, φτάνοντας τις 378.000 επισκέψεις. Το δημοσιογραφικό του στίγμα δίνει με κείμενα τύπου "Κάνε κι εσύ ένα γαμάτο blog. Μη χαρίζεσαι στους γελοίους εκδότες" (6/9/2007) ή "Οι δημοσιογράφοι που σέβονται τον εαυτό τους, είναι υποχρεωμένοι να έχουν το δικό τους blog για να γράφουν όσα δεν τους επιτρέπουν εκδότες-διευθυντές" (13/11/2007) ή "Ο Μάνος Αντώναρος μας έδειξε το δρόμο" (14/9/2007) και φράσεις όπως: "γιατί οι δημοσιογράφοι να χρειαζόμαστε μεσάζοντες, μεσίτες-νταβατζήδες, για να πουλήσουμε για ένα κομμάτι ψωμί, την όποια πνευματική μας ικμάδα;" ή "Ας τους αφήσουμε να βγάζουν μονοι τους τις κωλοφυλλάδες τους, η με διάφορους πρωτάρηδες σαν τους ρεπόρτερς των καναλιών, που αυξάνονται και πληθύνονται σαν κουνούπια στο βούρκο. Ας τους αφήσουμε με τα ανυπόληπτα κανάλια τους κι ελάτε σ αυτον εδω, τον υπέροχα άναρχο για την ώρα, κόσμο του διαδικτύου. Κάνε το δικό σου blog κι οταν συναντηθούν εδω οι πιο δυνατές πέννες, θ αναγκασθούν οι διαφημιστικές εταιρείες να ποντάρουν πάνω μας-ώστε κι εμείς να ζούμε δίχως να είμαστε ανασφαλείς σκλάβοι του κάθε γελοίου εκβιαστή εργοδότη (εκδότη, καναλάρχη και κάθε καραγκιόζη που θέλει να μπει στα μήντια). Ας γίνει ο καθένας μας, εκδότης του εαυτού του στο διαδίκτυο."
Οι επώνυμοι αρθρογράφοι, είναι μετρημένοι στα δάκτυλα των δύο χεριών, μεταξύ των οποίων και ο Γιάννης Παπαγιάννης, που βρήκε την ευκαιρία να συνεχίσει στο διαδίκτυο την τηλεοπτική του επιθεση εναντίον του Βύρωνα Πολύδωρα σε κείμενο με τίτλο "Βύρωνας ο ...κουκουλοφόρος".
Δεν θα κάνω σχόλια για το επίπεδο των κειμένων. Άλλωστε όσοι επισκέπτονται το blog γνωρίζουν καλύτερα! Θα αναφέρω δύο ενδεικτικούς απολαυστικούς τίτλους: "Αρχηγός στη νέα επανάσταση, με τον λαό στους δρόμους πρέπει να γίνει ο Γιώργος! Φωτιά και τσεκούρι!" (22//9/2007) και "Να βγεί στους δρόμους σαν τον "Che", επικεφαλής της επανάστασης, κατά των νταβατζήδων, ο Γιώργος!" (29/9/2007)

Ενημερωτικό blog (αλλά με την συμμετοχή ανώνυμων δημοσιογράφων) είναι και το apomesa, που ξεκίνησε στα τέλη Οκτωβρίου 2007. Στις 27 Νοεμβρίου 2007 ανακοινώνει οτι "συμμετέχει στην απεργία των δημοσιογράφων έστω και αν αυτό το μέσο δεν είναι με την τυπική έννοια εργασία για κανέναν μας.Να σημειώσουμε όπως εύστοχα παρατηρεί το mediablog: Στην απεργία σύμφωνα με το άρθρο 20 του Ν. 1264/1982 συμμετέχουν και τα μη μέλη της ΕΣΗΕΑ. Γιατί...όπως σε κάθε χώρο, έτσι και στην δημοσιογραφία, τα ρετιρέ είναι η μικρή μειοψηφία...". Απλώς να θυμίσουμε οτι μεγάλος αριθμός δημοσιογράφων εργάζεται κάτω από άθλιες συνθήκες εργασίας, χωρίς την δυνατότητα του μέλους της ΕΣΗΕΑ. Στο apoekso δημοσιεύονται "οι μεγάλες ανακοινώσεις ή οι πολύ μεγάλες επιστολές αναγνωστών αλλά και ειδήσεις εναλλακτικού περιεχομένου που δεν σχετίζονται άμεσα με την θεματολογία" της ιστοσελίδας. Πάντως υπάρχουν και κείμενα ενυπόγραφα, με την δυνατότητα σχολίων.

Η σχέση του νεόκοπου (2/2/2008) parapolitiki.blogspot.com με τον δημοσιογράφο του EXTRA 3 Γιάννη Παπαγιάννη, φαίνεται από τις ευχαριστίες (!) του τελευταίου μόλις 12 μέρες μετά το ξεκίνημα του blog: "Ο Γιάννης Παπαγιάννης και η δημοσιογραφική ομάδα του Αποκαλυπτικού Δελτίου του EXTRA CHANNEL 3 σας ευχαριστεί για την αμέριστη υποστήριξη σας (!) και θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε πως απόψε 14/2/08 θα φιλοξενήσουμε την ιστοσελίδα σας στο Αποκαλυπτικό Δελτίο." Δεν μπόρεσα να βρώ προηγούμενο κείμενο που να αφορά το EXTRA 3 και τον κύριο Παπαγιάννη. Πού λοιπόν βρίσκεται η υποστήριξη από το blog;


(φωτογραφία από την ιστοσελίδα του πολιτικού-δημοσιογράφου Δ.Κωνσταντάρα)

Όσο για τις πληροφορίες; Μαθαίνουμε οτι "Κλείδωσαν οι προώρες εκλογές" (15/2/2008).

Ανώνυμοι επαγγελματίες δημοσιογράφοι δημιούργησαν το i-reporter στις 9/2/2007. Ο υπεύθυνος του blog υπογράφει με τα αρχικά n.k., ενώ σε ένα από τα πρώτα κείμενα με τίτλο "Αυτός στη φωτογραφία είμαι εγώ, όταν ήμουν διευθυντής στο Παρασκήνιο", αναφέρει και μία προηγούμενη ιδιότητά του. Μάλλον πρόκειται για τον εκδότη Νίκο Καραμανλή. Άλλωστε μόνο μεγαλοδημοσιογράφοι θα έγραφαν "βρέθηκα σήμερα στη βουλή και είχα την ευκαιρία να δω και να μιλήσω με μερικούς φίλους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ"(27/9/2007) ή θα είχαν εμπιστευτικές "πληροφορίες" του τύπου "όταν πριν ενα χρόνο ο Θ.Ρουσόπουλος ανέβαινε στο press room για να ανακοινώσει τη νέα σύνθεση της κυβέρνησης στο «χαρτάκι» του λένε οι πληροφορίες μου – που φυσικά δεν μπορούν να διασταυρωθούν,παρά μόνο να...ομολογηθούν – δεν υπήρχε το όνομα της Ντόρας Μπακογιάννη για την θέση της Υπουργού Εξωτερικών. Στο...δρόμο το πρόσθεσε τηλεφωνικά ο πρωθυπουργός μετά απο ένα άλλο τηλεφώνημα που δέχθηκε". Στους λίγους συνδέσμους του blog βρίσκουμε το Κουρδιστό Πορτοκάλι και τον φρέσκο Ανάποδο Τύπο.

Μέσα στις πρώτες θέσεις του sync, βρίσκεται το greece-salonika.blogspot.com το "ανεξάρτητο blog ενημέρωσης,της Θεσσαλονίκης". Στις 18 Σεπτεμβρίου 2007 στο κείμενο με τίτλο Νέοι blogger.."Ιδρυτική διακύρηξη" του Greece-Salonika.. , αυτοσυστήνονται:
"Είμαστε μια ντουζίνα ανθρώπων από 25 ως 45 ετών (σε επόμενο post δηλώνουν οτι 10 ζούν και εργάζονται στη Θεσσαλονίκη και 2 στην Αθήνα). Η θέση μας είναι ακριβώς στο σταυροδρόμι των πληροφοριών και των εξελίξεων αυτής της πόλης-και όχι μόνο-. Όπως μερικοί έχετε ήδη καταλάβει εργαζόμαστε σε διάφορα ΜΜΕ της πόλης και του "κέντρου"". Τα περισσότερα κείμενα είναι ανώνυμα, ενώ έχει αυξηθεί και η συμμετοχή των επώνυμων απλών πολιτών σε σχέση με τους πρώτους μήνες. Στις 4 Δεκεμβρίου 2007 μας ενημερώνει: "Αποκάλυψη του Greece-Salonika. Το Greece-Salonika είναι σε θέση να γνωρίζει την οριστική απόφαση,που έχει πάρει το Υπ.Εξωτερικών,με τη σύμφωνη γνώμη του Πρωθυπουργού φυσικά αλλά και με τη συναίνεση του Γ.Παπανδρέου, να είναι η Ελλάδα ανάμεσα στις πρώτες χώρες που θα προχωρήσουν στην αναγνώριση της ανεξαρτησίας του Κοσόβου!" Σήμερα γνωρίζουμε οτι κάτι τέτοιο δεν επαληθεύτηκε.
Όσο για την υπόθεση press-gr, τον Ιανουάριο του 2008 "προς ενημέρωση των συνbloggers (και όχι μόνο)..", προσπαθεί να τους/μας καθησυχάσει και να τους διαβεβαιώσει οτι μπορούν να συνεχίσουν απτόητοι (όσοι βέβαια συκοφαντούν), αφού "καλό είναι να δούμε τι προβλέπεται σε τέτοιες περιπτώσεις. Ο εντοπισμός ενός blogger δεν είναι απλή υπόθεση".

Πολλοί δημοσιογράφοι γράφουν σε ενημερωτικά blogs γύρω από τα media, αρνούμενοι να αναφέρουν τα ονόματά τους για ευνόητους λόγους. Όπως περιγράφουν την διαδρομή τους, οι υπεύθυνοι του mediablog αναφέρουν: "8 Νοεμβρίου 2006. Τότε ξεκινήσαμε. Αυτό είναι μια μεγάλη κουβέντα. Ανώνυμοι προς το παρόν.Ανώνυμοι τυπικά όμως, γιατί έχουμε ταυτότητα, αλλά αν τη δημοσιεύαμε πιθανόν να μέναμε χωρίς εργασία. Κανείς εργοδότης δεν θα ήταν τόσο γενναιόδωρος ώστε να δέχεται να κριτικάρεται το μαγαζί του από κάποιον έμμισθο υπάλληλο του".
Ανωνυμία επικρατεί και σε άλλα δύο ανάλογα blogs, το enimerosi24.gr και το dailymedianews.blogspot.com.

Όπως έγινε αντιληπτό από τα τελευταία κείμενα, η οργανωμένη διαδικτυακή εναλλακτική ενημέρωση στην Ελλάδα παρέχεται κυρίως από επαγγελματίες δημοσιογράφους, οι οποίοι χρησιμοποιούν τα blogs ως παράλληλη δραστηριότητα, χωρίς όμως να αναλαμβάνουν με την υπογραφή τους και το ονοματεπώνυμό τους την ευθύνη των κειμένων τους. Η ανύπαρκτη χρηματοδότηση των ενημερωτικών ιστοσελίδων και η ανωνυμία τους, θέτει και το ζήτημα της σκοπιμότητας και της εγκυρότητάς τους. Η αποκάλυψη της διασύνδεσης αρκετών ενημερωτικών blogs με επώνυμους δημοσιογράφους, εκδότες και εφημερίδες, αφήνει ερωτηματικά για τις επιδιώξεις των δημιουργών τους. Ήδη στο εξωτερικό (ΗΠΑ, Μεγάλη Βρετανία) η νομοθεσία έχει γίνει πολύ αυστηρή σε σχέση με την συκοφαντική δυσφήμηση στο διαδίκτυο, τα πρόστιμα είναι υπέρογκα, οι δικηγόροι που ειδικεύονται στο θέμα κάνουν χρυσές δουλειές, ενώ δεν θα αργήσει μία νομοθετική ρύθμιση και στη χώρα μας, όταν πλέον θα έχουμε φτάσει στο σημείο, οι δικαστές να αναγκάζονται να βγάζουν αντικρουόμενες προσωπικές αποφάσεις σε ανάλογες περιπτώσεις, αφού το νομικό κενό επιτρέπει ποικίλες ερμηνείες. Τα όποια μανιφέστα κυκλοφορούν, αποτελούν μία αφελή προσπάθεια αυτορρύθμισης σε μία εικονική κοινωνία που περιέχει και απατεώνες και εκβιαστές και συκοφάντες.
Γράφοντας για τη δημοσιογραφία των πολιτών στην Ελλάδα, απέφυγα να ασχοληθώ με την μεγάλη πλειοψηφία των μη δημοσιογράφων bloggers, και αυτό γιατί αφ'ενός ο σκοπός μου ήταν να αναδείξω τί ΔΕΝ είναι δημοσιογραφία των πολιτών (ως παράδειγμα προς αποφυγή) και αφ'ετέρου γιατί δεν έχω διαμορφώσει πλήρη και ξεκάθαρη εικόνα για τα συνεχώς αυξανόμενα σε αριθμό ιστολόγια και τους χιλιάδες ιστολόγους που δραστηριοποιούνται στη χώρα μας. Αν έγραφα για κάποια blogs που γνωρίζω, ίσως αδικούσα κάποια άλλα. Είτε μεμονωμένοι, είτε ομαδοποιημένοι, είτε με ήπιο είτε με επιθετικό-καταγγελτικό τρόπο, οι Έλληνες ιστολόγοι έχουν δώσει, σε γενικές γραμμές, πολύ θετικά δείγματα γραφής σε σχέση με την ενημέρωση, ακόμα και όταν αναπαράγουν ή σχολιάζουν ειδήσεις από τα mainstream ΜΜΕ. Ίσως στο μέλλον δούμε κάποια πραγματικά οργανωμένη συμμετοχική προσπάθεια, σε πιο επαγγελματικές προδιαγραφές, που θα αλλάξει τα δεδομένα στο βαλτωμένο τοπίο της ενημέρωσης των κυρίαρχων ΜΜΕ. Η συμμετοχή κάποιων επώνυμων δημοσιογράφων δεν είναι κατ'ανάγκη αρνητική, αφού θα προσδώσει και κάποιο κύρος στο όλο εγχείρημα, με την προϋπόθεση οτι θα αναλάβουν την ευθύνη που τους αναλογεί. Όπως σε όλα τα πράγματα, έτσι και στο διαδίκτυο, ακολουθούμε και εφαρμόζουμε, με κάποια χρονική καθυστέρηση, αυτά που συμβαίνουν στις υπόλοιπες αναπτυγμένες δυτικές κοινωνίες. Επομένως είναι σημαντικό να κρατάμε επαφή με τα τεκταινόμενα στο εξωτερικό, ώστε να μπορέσουμε να διακρίνουμε τις παγκόσμιες τάσεις, την βιωσιμότητα και την εξέλιξη του μοντέλου της δημοσιογραφίας των πολιτών. Το διαδίκτυο, μπορεί να λειτουργήσει ως εργαλείο ενημέρωσης και αφύπνισης ενός κοινού που σε ένα ποσοστό του δεν διαβάζει και που έχει εθιστεί στην υποκουλτούρα και την αποχαύνωση της τηλεόρασης, αλλά και εργαλείο προπαγάνδας και παραπληροφόρησης από τους ίδιους παράγοντες που λυμαίνονται τον χώρο των κυρίαρχων ΜΜΕ. Από εμάς εξαρτάται, τι θα ενισχύσουμε και τι θα απορρίψουμε.


Υ.Γ.Για την συκοφαντική δυσφήμηση στο internet θα ασχοληθώ σε ξεχωριστό κείμενο.