Μπράβο και αίσχος για τη διαδήλωση της 19ης Μαρτίου

Έχω διατυπώσει την άποψή μου για την αποτελεσματικότητα των διαδηλώσεων με αφορμή ανάλογη διαδήλωση για το ασφαλιστικό τον Δεκέμβριο του 2007. Τότε είχα υποστηρίξει γιατί θεωρώ οτι οι συχνές διαδηλώσεις μάλλον αρνητικά αποτελέσματα παράγουν, παρά θετικά. Η συγκέντρωση της 19ης Μαρτίου όμως είχε όλα τα χαρακτηριστικά μιάς απόλυτα δικαιολογημένης και επιβεβλημένης διαδήλωσης. Συνέβαινε λίγο πριν την ψήφιση του νομοσχεδίου για το ασφαλιστικό, και ο πολίτης είχε πλέον συγκεκριμένα στοιχεία υπ'όψη του για να κρίνει. Για το λόγο αυτό αποφάσισα να συμμετάσχω, κόντρα στις συνήθειές μου. Άλλωστε στο προηγούμενο κείμενό μου με τίτλο "Το νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό και τι μας κρύβουν", εξέφρασα την αντίθεσή μου στις αλλαγές που επιφέρει το σχέδιο νόμου (και ουσιαστικά νόμος του κράτους από τις 21/3/2008). (Update: η πρόταση για δημοψήφισμα, που καθυστερεί την τελική ψήφιση του νομοσχεδίου, δεν έχει μέλλον, αφού πρέπει να επικυρωθεί από 180 βουλευτές). Είναι τέτοιες στιγμές που η κοινωνική αντίδραση ξεχειλίζει και ο κόσμος θέλει να εκφραστεί με τον απλούστερο τρόπο που διαθέτει: την διαμαρτυρία και τη διαδήλωση. Πέρα από στενές συντεχνιακές λογικές (που πάντα υπάρχουν), από την αντίδραση αυτή ξεπροβάλλει και η χαμένη κοινωνική αλληλεγγύη, η ξεχασμένη λογική οτι μπορούμε να παλεύουμε με το σύνολο, για το σύνολο και όχι μόνο για τους εαυτούς μας, και το νομοσχέδιο αυτό "κατάφερε" να ενώσει ξανά την Ελληνική κοινωνία σε ένα ακομμάτιστο ξέσπασμα μεγάλου μεγέθους.
Γιατί η συγκέντρωση αυτή ήταν πραγματικά μεγάλη. Από τα Χαυτεία μέχρι το Πεδίον του Άρεως, όλη η Πατησίων ήταν γεμάτη κόσμο. Κάποιοι κατέβηκαν για πρώτη φορά σε διαδήλωση, όπως καταλάβαινα από τις κουβέντες που άκουγα τυχαία. Υπήρχαν οι οργανωμένοι συνδικαλιστές κατά κλάδο, αλλά και πολλοί απλοί πολίτες ανάμεσά τους, είτε σε μικρές παρέες είτε μεμονωμένοι, άλλοι με τα παιδιά τους, ηλικιωμένοι αλλά και φοιτητές, που αποφάσισαν να δηλώσουν την αντίθεσή τους με την παρουσία τους. Ο κόσμος γύρω από το Πεδίον του Άρεως, όπου υπήρχε η εξέδρα από την οποία μίλησαν οι εκπρόσωποι της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, δεν ήταν πολύς, αλλά τα μεγάφωνα μετέδιδαν τις ομιλίες τους κατά μήκος της κατάμεστης από διαδηλωτές Πατησίων. Το περιεχόμενο των ομιλιών ήταν αγωνιστικό, αλλά όχι κομματικό και απηχούσε τις αγωνίες των συγκεντρωμένων για το δυσμενές μέλλον τους.



(φωτογραφίες από τον Παντελή Οικονόμου)

Ένα μεγάλο μπράβο λοιπόν που δεν υπήρξε προσπάθεια κομματικού καπελώματος από τους ομιλητές. Ένα μεγάλο μπράβο στις χιλιάδες των συμπολιτών μας που έδωσαν το παρόν σε μία από τις μεγαλύτερες μη κομματικές συγκεντρώσεις των τελευταίων ετών. Επίσης ένα μεγάλο μπράβο στον κόσμο που έδειξε ωριμότητα και δεν παρεκτράπηκε και που στην μεγάλη του πλειοψηφία ακολουθούσε την πορεία κουβεντιάζοντας, χωρίς να συμμετέχει στα (συνήθως) ξέπνοα συνθήματα που ακούγονταν από τις συνδικαλιστικές ντουντούκες. Ήταν τόσο μαζική η συγκέντρωση, που αρκούσε ο ίδιος ο όγκος της.
Η πορεία ακολούθησε τη διαδρομή Πατησίων-Σταδίου και στη συνέχεια οι διαδηλωτές σταματούσαν για λίγο μπροστά στη Βουλή (όπου βρίσκονταν τα ΜΑΤ, τα οποία είχαν κλεισει την Βασιλίσσης Σοφίας, αλλά σε απόσταση ασφαλείας από τους διαδηλωτές), και συνέχιζαν στην Πανεπιστημίου.


(στη φωτογραφία τα ΜΑΤ βρίσκονται στα σκαλιά της Βουλής)

Στην διαδρομή δεν υπήρχαν αστυνομικές δυνάμεις, παρά μόνο κάποιες διμοιρίες των ΜΑΤ στην Σανταρόζα. Υπήρχε ενθουσιασμός στην ατμόσφαιρα, λόγω της μαζικότητας της συγκέντρωσης, μέχρι που έφτασα κοντά στη Βουλή, όπου διαπίστωσα μία σχετική αδράνεια. Δεν υπήρχε κινητικότητα και για αρκετό χρονικό διάστημα περίμενε ο ένας τον άλλο για να ξεκινήσει πάλι η πορεία. Ήδη είχαν εμφανιστεί κάποιοι γνωστοί-άγνωστοι, όχι παραπάνω από 15-20 άτομα, με πλήρη εξάρτηση [κουκούλες, μαντήλια που έκρυβαν το πρόσωπο, καδρόνια, αντιασφυξιογόνες μάσκες (!)], που κινούνταν άνετα ανάμεσα στους συγκεντρωμένους, με την αστυνομία απλώς να παρακολουθεί και ήταν φανερό οτι περίμεναν το σήμα για επίθεση στα ΜΑΤ (μετά από κάποιες μεμονωμένες ρίψεις αντικειμένων και μολότωφ). Ίσως αυτός ήταν και ο λόγος που υπήρχε κάποια ανησυχία και νευρικότητα στους διαδηλωτές. Οι περισσότεροι από τους αντιεξουσιαστές (ή "αντιεξουσιαστές"), δεν ήταν παραπάνω από 18 ετών (κάποιοι κοντά στα 14-15), ενώ ο δρόμος γέμισε σπασμένες πλάκες από το μετρό (!) και πέτρες, τις οποίες χρησιμοποιούσαν ως πολεμοφόδια οι ταραξίες.
Κάποια στιγμή, και ενώ δεν είχε χρειαστεί μέχρι τότε να περιφρουρηθεί η πορεία (τα πράγματα κυλούσαν πολύ ομαλά), εμφανίστηκαν δύο οργανωμένες ομάδες νεαρών, σε μικρή απόσταση η μία από την άλλη, με έντονα και θορυβώδη συνθήματα, γρήγορη συντονισμένη κίνηση, και περιφρούρηση (!) με περιμετρική αλυσίδα από χέρια και αφού πέρασε ταχύτατα, αφήνοντας κενό στη πορεία, αυτό το κάλυψε η ομάδα των αντιεξουσιαστών που ξαφνικά είχε μεγαλώσει! Ακολούθησε μαζικός πετροπόλεμος, η πορεία έσπασε στα δύο και εκτοξεύτηκαν δακρυγόνα από τα ΜΑΤ. Έτσι λοιπόν τελείωσε άδοξα η συμμετοχή μου στην διαδήλωση. Δεν γνωρίζω τη συνέχεια γιατί αποχώρησα, με μία αίσθηση αηδίας και αγανάκτησης. Ένα θλιβερό τέλος σε μία μεγαλειώδη συγκέντρωση.
Αίσχος λοιπόν, γιατί από ότι εγώ συνειδητοποίησα, πιθανώς να υπάρχει σύνδεση των κουκουλοφόρων με ένα πολύ μικρό κομμάτι των διαδηλωτών, που δυστυχώς (;) δεν μπορεί να απομονωθεί, γιατί δεν δίνει το στίγμα του και το σύνθημα για τα επεισόδια, παρά μόνο λίγη ώρα πριν από αυτά. Αρκεί ένα video για να καταγραφούν οι οργανωμένες κινήσεις τους και ίσως να προληφθούν τα έκτροπα. Ίσως να είναι γνωστοί, ακόμα και σε κάποιους από τους οργανωτές των διαδηλώσεων. Αίσχος, επίσης, γιατί τα ΜΑΤ χρησιμοποίησαν τα δακρυγόνα για να διαλύσουν τους ταραξίες, ενώ ήξεραν οτι αυτοί που θα την πληρώσουν είναι οι διαδηλωτές. Αίσχος για την αστυνομία που, ενώ γνωρίζει αυτά τα λίγα καλόπαιδα που αμαυρώνουν τις μαζικές διαδηλώσεις, δεν τα πιάνει ποτέ. Τα πρόσωπά τους και τα ρούχα τους ήταν αναγνωρίσιμα από απόσταση. Αίσχος, γιατί τέτοιες πρακτικές και γεγονότα απομακρύνουν το απλό κόσμο που θέλει απλώς να δηλώσει, μέσω των συγκεντρώσεων, τη θέση του και την αντίδρασή του, αλλά απεχθάνεται τις προβοκάτσιες και τα έκτροπα. Αίσχος, τέλος, γιατί τα κανάλια (εγχώρια και ξένα) αντί να προβάλλουν την πορεία, τόνισαν κυρίως τα επεισόδια των λίγων εγκάθετων και υποκινούμενων, σαν να ήταν αυτά που χαρακτήριζαν μία τέτοια μεγάλη συγκέντρωση.


Υ.Γ.1.Στην προσφώνηση του προέδρου της ΕΣΗΕΑ κ.Πάνου Σόμπολου, η ατμόσφαιρα δονήθηκε από παρατεταμένα σφυρίγματα και αποδοκιμασίες. Μετά τις πρώτες του λέξεις, δεν ακουγόταν τίποτα από τη φασαρία! Για όσους νομίζουν οτι οι πολίτες ξεχνούν τα πρόσφατα παιχνίδια που οι δημοσιογράφοι έπαιξαν και παίζουν με την εξουσία. Άλλωστε, οι δημοσιογράφοι, για μία ακόμα φορά, έκαναν κι αυτοί την απεργία τους, την ίδια μέρα με όλους τους υπολοίπους, προφανώς για να μην πληροφορηθεί έγκαιρα ο Ελληνικός λαός τι συνέβει στις 19/3.
Υ.Γ.2.Δυστυχώς, ένας αγώνας που αφορά όλους τους εργαζόμενους, για μία άλλη φορά έσπασε στα δύο, με την παράλληλη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στην Ομόνοια, στις 10.30 π.μ., μισή ώρα πριν την συγκέντρωση της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ στο Πεδίον του Αρεως. Καταγράφω την άποψη ενός φίλου, που υποστηρίζει οτι ένας σημαντικός λόγος για ξεχωριστές πορείες είναι η αυτοπροστασία και η αποφυγή της προβοκάτσιας των επεισοδίων. Πάντως οι αγώνες των εργαζομένων δεν πρέπει να έχουν και δεν έχουν κομματικό χρώμα. Οι αγώνες κερδίζονται με την ενότητα και όχι με τον κατασκευασμένο διχασμό.
Υ.Γ.3.Οι ομιλίες των εκπροσώπων της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, καλύφθηκαν πολλές φορές από το θόρυβο πολεμικών αεροσκαφών, Σινούκ και άλλων ελικοπτέρων που πετούσαν χαμηλά και πάνω από τον χώρο της συγκέντρωσης!!!
Υ.Γ.4.Η ίδια πρακτική των επεισοδίων και των δακρυγόνων επαναλήφθηκε και το απόγευμα της 20ης Μαρτίου έξω από τη Βουλή.
Υ.Γ.5.Ψηφίστηκε τελικά επί των άρθρων το νομοσχέδιο από τους 151 + 1 βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας. Απομένει η ψήφιση επί του συνόλου. Άξιος ο μισθός τους!