Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2007

Περί εκκοσμίκευσης της θρησκείας (η περίπτωση Μιανμάρ)

Παρακολουθούμε τον τελευταίο καιρό τις διαδηλώσεις που πραγματοποιούνται στην Μιανμάρ (πρώην Βιρμανία), οι οποίες έχουν κατασταλεί από το καθεστώς με αιματηρό τρόπο. Η εικόνα που έχω διαμορφώσει, συλλέγοντας όσες περισσότερες πληροφορίες μπορούσα, είναι η εξής: Από το 1962 η χώρα βρίσκεται κάτω από στρατιωτικό καθεστώς και από το 1988, όταν μαζικές διαδηλώσεις συγκλόνησαν τη χώρα με 3.000 νεκρούς, αυτές επιτρέπονται μόνο με ειδική άδεια. Σε εθνικές εκλογές που έγιναν το 1990, τις κέρδισε η ηγέτιδα της αντιπολίτευσης Αουνγκ Σαν Σου Κίι με το κόμμα της (NLD), αλλά η χούντα δεν αποδέχτηκε το αποτέλεσμα. Η 62χρονη Σου Κίι που έχει τιμηθεί με το νόμπελ ειρήνης το 1991, περέμεινε σε κατ'οίκον περιορισμό από το 1991 μέχρι το 1995, από το 2000 μέχρι το 2002, φυλακίστηκε το 2003 και στη συνέχεια παραμένει σε κατ'οίκον περιορισμό μέχρι σήμερα. Στις 15 Αυγούστου η "κυβέρνηση" ανακοίνωσε διπλασιασμό της τιμής του πετρελαίου, με αποτέλεσμα μαζικές διαδηλώσεις από την αντιπολίτευση (για την τσέπη τους ξεσηκώθηκαν, αλλά βρήκαν και αφορμή να θυμηθούν και την έλλειψη δημοκρατίας). Στις 5 Σεπτεμβρίου σε συγκεντρωση που έγινε, τραυματίστηκαν και βουδιστές μοναχοί που συμμετείχαν. Την επόμενη μέρα, σύμφωνα με πληροφορίες, άλλοι μοναχοί αντιδρώντας πήραν ομήρους κυβερνητικούς αξιωματούχους! Έκτοτε δημιουργήθηκε μία αυξανόμενη ένταση μεταξύ του καθεστώτος και των μοναχών με συλλήψεις και αποκλεισμούς των μοναστηριών από την μία και μαζική αντίδραση των μοναχών από την άλλη. Οι τελευταίες διαδηλώσεις χαρακτηρίστηκαν από την συμμετοχή δεκάδων χιλιάδων βουδιστών μοναχών και απλών πολιτών.
Ο ρόλος των βουδιστών μοναχών ήταν καθοριστικός στον αγώνα υπέρ της ανεξαρτησίας της χώρας από την Βρετανία το 1947. Μέχρι τώρα, στα πλαίσια του στρατιωτικού καθεστώτος, τηρούσαν μία μορφή θρησκευτικού μποϊκοτάζ, δεν δέχονταν δηλαδή καμμία παροχή σε τρόφιμα και ρουχισμό. Σε αντίθεση με τις «παραδοσιακές» διαδηλώσεις, αυτή του βιρμανικού λαού έχει κύριο εργαλείο τη σιωπή και την προσευχή.Τις τελευταίες μέρες, ένα κομμάτι των μοναχών, η Συμμαχία των Βουδιστών Μοναχών της Μπούρμα, κάλεσε όλον τον πληθυσμό να συμμετάσχει στις διαδηλώσεις και ανακοίνωσε ότι θα τις συνεχίσει έως ότου να ανατραπεί το στρατιωτικό καθεστώς. Τον "θαυμασμό" για τους μοναχούς που αναπτυσσουν "δημοκρατική δράση", εξέφρασε ο Δαλάι Λάμα και ζήτησε απο το καθεστώς "συμπόνια" προς τους μοναχούς και αποφυγή χρήσης βίας.
Σύμφωνα με το Βουδισμό, για να φτάσει κανείς στην φώτιση βαδίζει τη μέση οδό, που δεν είναι άλλη από την Ευγενή Οκταπλή Ατραπό, δηλαδή μια διαδικασία αποφυγής κάθε ακρότητας και κάθε αντίθεσης. Η διαδήλωση αποτελεί εκδήλωση αντίθεσης, που δεν συνάδει με τον ρόλο των μοναχών. Παρ'όλες λοιπόν τις εντυπωσιακές εικόνες με τους δεκάδες μοναχούς ντυμένους στα κόκκινά τους ρούχα να περπατούν οργανωμένα, εκτιμώ οτι η στάση τους, με βάση την θρησκεία τους, είναι λανθασμένη. Δεν είναι ο ρόλος τους κοσμικός. Δεν είναι ο ρόλος τους πολιτικός. Δεν μπορούν με τη συμμετοχή τους να νομιμοποιούν την βία απέναντι στη βία, γιατί οι διαδηλώσεις αυτές, όσο ειρηνικές κι αν ξεκινούν, καταλήγουν εν τέλει στη βία. Ας αφήσουν τους πολίτες και την οργανωμένη αντιπολίτευση, να αναλάβουν τον αγώνα αυτό. Η θρησκεία τους, μέσω των διδαχών της, επιτελεί μεγαλύτερο έργο μέσα στους ναούς, παρά έξω από αυτούς, μέσα στην ψυχή των πιστών, παρά στούς δρόμους.
Πρόκειται πάντως για ένα μεγάλο θέμα που αφορά τα όρια των θρησκειών και πόσο οι κληρικοί μπορούν να υπεισέρχονται στα κοινωνικά και κυρίως τα πολιτικά ζητήματα. Δεν είναι εύκολο να απαντήσει κανείς σε ένα τόσο μείζον και παγκόσμιο πρόβλημα. Ποιά είναι τα όρια του κλήρου, ποιές είναι οι υποχρεώσεις του απέναντι στο κοινωνικό σύνολο, ποιές είναι οι λεπτές γραμμές που δεν πρέπει να ξεπεραστούν, ποιά δραστηριότητα των κληρικών είναι συμβατή με τη θρησκεία και ποιά όχι, αν απαιτείται ουδετερότητα-αποστασιοποίηση ή συμμετοχή, αν το πνευματικό έργο των μοναχών θριαμβεύει του κοινωνικού-κοσμικού των απλών κληρικών. Ερωτήματα χωρίς σαφείς απαντήσεις. Και στην Ελλάδα έχει γίνει πολύς λόγος τα τελευταία χρόνια για τον διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας και της παρέμβασης της τελευταίας στα πολιτικά δρώμενα. Στο κάτω κάτω προτιμώ τον Χριστόδουλο του "εγώ μελετούσα τότε και δεν γνώριζα τι συνέβαινε" της χούντας, παρά τον πρόσφατο Χριστόδουλο της "Δεξιάς του Κυρίου".

Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2007

Μία περίεργη πρόσκληση προς τους bloggers

Πριν λίγες μέρες ο Ε.Βενιζέλος απηύθυνε πρόσκληση προς τους bloggers σε μία ανοικτή συζήτηση εφ'όλης της ύλης σε φυσικό χώρο στην Αθήνα (και ίσως και στη Θεσσαλονίκη), πιθανώς μέσα στο πρώτο δεκαήμερο του Οκτωβρίου. Στο ιστολόγιό του και στο ίδιο κείμενο περιγράφει επίσης και το κλασικό τρόπο επικοινωνίας σε καθημερινή βάση, με απαντήσεις στα πλαίσια του ιστολογίου σε ερωτήσεις που θα γίνονται από τους αναγνώστες. Η διαδικασία αυτή νομίζω οτι καλύπτει απόλυτα όποιον θέλει να θέσει τα δικά του ερωτήματα, επομένως δεν αντιλαμβάνομαι το λόγο για να γίνει οποιαδήποτε συνάντηση. Τι περισσότερο θα εξυπηρετήσει, πέραν του όποιου επικοινωνιακού παιχνιδιού και μιας ακόμα προσπάθειας ομαδοποίησης των bloggers;
Έχω ξαναγράψει οτι η μικρή ή μεγάλη δύναμη των ιστολογίων έγκειται: α) στη δύναμη, το περιεχόμενο και την πρωτοτυπία της γραφής, β) στην προσωπικότητα και την αυτονομία του γράφοντος, γ) στην χωρίς μεσολαβητές μεταφορά πληροφοριών και ιδεών στον αναγνώστη δ) στην ανωνυμία του blogger και τέλος ε) στην ολοένα και αυξανόμενη διείσδυση του διαδικτύου (και των ιστολογίων) σε ένα κοινό που αρχίζει να εγκαταλείπει (με αργό ρυθμό) τα υπόλοιπα μέσα επικοινωνίας και ενημέρωσης. Το πρώτο είναι απαραίτητο συσταστικό, ανεξάρτητα του ύφους που διακρίνει κάθε ιστολόγιο. Το δεύτερο, στενά συνυφασμένο με το πρώτο, χαρακτηρίζει μία σταθερή πορεία με καθαρό στίγμα. Το τρίτο, αποτελεί στοιχείο ανεξαρτησίας και αμεσότητας, χωρίς λογοκρισία. Το τέταρτο, αν και αμφιλεγόμενο, αφήνει στον αναγνώστη να χρησιμοποιήσει τη φαντασία του και να δημιουργηθεί μία μυστικιστική σχέση εκατέρωθεν. Το πέμπτο, και πιο σημαντικό, δίνει τη δυνατότητα μιας ευρύτερης δημοσιοποίησης με πολλούς αποδέκτες, αλλά και σε πολλούς το δικαίωμα να ορέγονται ένα φθηνό και άκρως αποτελεσματικό τρόπο χειραγώγησης ενός κοινού, χωρίς κανόνες δεοντολογίας και μηχανισμούς αυτορύθμισης. Ας επικεντρωθούμε στα δύο τελευταία.
Η ανωνυμία είναι χαρακτηριστικό της πλειοψηφίας των bloggers. Τα περισσότερα ιστολόγια δίνουν ελάχιστες πληροφορίες για τους συγγραφείς τους. Το ιστολόγιό μου, δεν το γνωρίζει κανείς από το περιβάλλον μου και όποιοι το επισκέπτονται, το κάνουν για το περιεχόμενό του μόνο. Αυτό δεν σημαίνει οτι δεν υπάρχει κόσμος που να γνωρίζει την αληθινή ταυτότητα των bloggers, αλλωστε ο πυρήνας των αναγνωστών είναι συνήθως γνωστοί και φίλοι. Υπάρχουν και επώνυμα ιστολόγια, συγγραφέων, δημοσιογράφων, πολιτικών, διανοούμενων και απλών πολιτών που θέλουν να δηλώσουν τις απόψεις τους με το ονοματεπώνυμό τους, συνηθισμένοι σε αυτή την πρακτική, κάτι που είναι απόλυτα θεμιτό. Η ανωνυμία όμως διαθέτει άλλη δυναμική και γι'αυτό κάποιοι έχουν ξεκινήσει προσπάθεια να την ακυρώσουν μέσα από δημόσιες συζητήσεις, videos σε debate, εμφανίσεις στην τηλεόραση και άλλα τινά, και να αποκαλύψουν αυτούς που γράφουν κρυμμένοι πίσω από την οθόνη του υπολογιστή τους. Ποντάρουν στην ματαιοδοξία κάποιων bloggers, που ξεκινώντας ερασιτεχνικά μία προσωπική δραστηριότητα, αντιλαμβάνονται οτι έφτασαν στα όρια της ευρύτερης δημοσιότητας και δεν ξέρουν πώς να την χειριστούν. Παρεμπιπτόντως, ούτε και εγώ θα μπορούσα εύκολα να απαντήσω στο υποθετικό αυτό σενάριο.
Από την άλλη πλευρά, η χειραγώγηση του νέου μέσου, αποτελεί το τελευταίο εφεύρημα των επικοινωνιολόγων, κάτι που αποδείχθηκε σε ένα βαθμό με τα γεγονότα των τελευταίων μηνών. Όποιος έχει αντιληφθεί, οτι το παιχνίδι της επικοινωνίας, παίζεται πλέον και στο διαδίκτυο, προσπαθεί με όποιον τρόπο μπορεί, να το ελέγξει και να το στρέψει με συγκεκριμένες κινήσεις υπέρ του. Το ζήτημα είναι αν αυτές οι κινήσεις είναι επωφελείς ή επιζήμιες, ειλικρινείς ή ιδιοτελείς, ουσιαστικές ή επιφανειακές και για ποιούς, και σε ποιό βαθμό ακολουθούν και ανταποκρίνονται οι bloggers, ως άτομα και όχι ως ομάδα.
Γνωρίζω, παρακολουθώντας το τελευταίο καιρό το διαδίκτυο, οτι υπάρχει ένας αριθμός ιστολογίων που έχουν εξαπολύσει μία άνευ προηγουμένου κακοηθέστατη προσωπική επίθεση με απαράδεκτες φασιστικές μεθόδους, εναντίον του Ε.Βενιζέλου. Είναι γνωστές οι επιδιώξεις τους. Αρκεί να ανατρεξεις στα παλιότερα κείμενά τους και στις διατυπωμένες πεποιθήσεις τους, για να το διαπιστώσεις. Αναγνωρίζω οτι ο ίδιος ο κύριος Βενιζέλος, αιφνιδιάστηκε, προσπαθεί να αμυνθεί, να αλλάξει την "εικόνα" που έχει διαμορφωθεί για αυτόν και να συνδιαλλαγεί με τους bloggers. Θεωρώ όμως οτι δεν έχει να προσφέρει τίποτα ουσιαστικό μέσα από οποιαδήποτε δημόσια συζήτηση μαζί τους. Ας το κάνει με απλούς πολίτες αν το επιθυμεί. Μην χρησιμοποιεί και εκείνος αμφιλεγόμενες (τουλάχιστον) πρακτικές.

Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2007

Το βιβλίο της ιστορίας και η υποκρισία μας

Ξαναγύρισε στην επικαιρότητα το σήριαλ με το βιβλίο της ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού. Φαίνεται οτι δεν επικράτησε η απαραίτητη ψυχραιμία για πιο νηφάλιες αποφάσεις. Εδώ ούτε καν το προλάβαμε να το δούμε τυπωμένο, με τις υποτιθέμενες διορθώσεις που έγιναν, και το έβγαλαν άχρηστο. Όσο για τις παλινωδίες του στύλ "το αναθεωρημενο βιβλίο είναι βελτιωμένο και βρίσκεται στο τυπογραφείο" και στη συνέχεια "το βιβλίο δεν είναι κατάλληλο και αποσύρεται" μέσα σε χρονικό διάστημα μόλις 15 ημερών, αυτές δεν αξίζουν κριτικής. Από πολιτικής άποψης, η απόφαση ελήφθει λόγω της καταδίκης των πολιτικών προϊσταμένων του Υπουργείου Υγείας στις εκλογές από το εκλογικό σώμα της κυβερνητικής παράταξης (δεν εξελέγησαν Γιαννάκου-Κουτσίκου και Καλός) και της πίεσης που ασκεί η εκλογική της βάση για το ευαίσθητο για αυτήν θέμα. Παρεμπιπτόντως, να δώσω και μία χιουμοριστική διάσταση στο θέμα αυτό. Κατά την καταμέτρηση των ψηφοδελτίων στις πρόσφατες εκλογές, ως μέλος της εφορευτικής επιτροπής, ανακάλυψα οτι σε ένα άκυρο ψηφοδέλτιο της ΝΔ, ο ψηφοφόρος είχε σημειώσει τα εξής: "Πάει πάει το ψηφαλάκι κι αιτία είν' το βιβλιαράκι (της ΣΤ Δημοτικού) - από την ΝΔ άλλου είδους παιδεία περίμενα". Αυτό επιβεβαιώνει όλα τα παραπάνω.
Όμως γράφοντας το κείμενο αυτό, δεν είχα σκοπό να κάνω κριτική στο ίδιο το βιβλίο, που στο κάτω κάτω δεν το έχω διαβάσει (οι περισσότεροι δυστυχώς κάνουν κριτική, μη έχοντας διαβάσει προσωπικά ούτε λέξη του βιβλίου, παρά μόνο βασιζόμενοι σε αναφορές άλλων). Με απασχολεί η υποκρισία όλων μας. Στην σημερινή εποχή, που τα παιδιά του Δημοτικού ανατρέχουν συχνά στο διαδίκτυο (με την βοήθεια των γονιών τους) προκειμένου να αντλήσουν πληροφορίες για τις εργασίες που αφειδώς οι δάσκαλοί τους τούς ζητούν, που η ροή των πληροφοριών είναι πολλαπλάσια σε σχέση με τις παλιότερες γενιές (όταν το σχολικό βιβλίο αποτελούσε το βασικό εγχειρίδιο γνώσης), που η τηλεόραση καλύπτει σημαντικό μέρος του ελεύθερου χρόνου των παιδιών (και όταν αυτή θέλει, έχει τη δυνατότητα να γίνει εκπαιδευτική και διαπαιδαγωγική), που ο ίδιος ο δάσκαλος με τις επεξηγήσεις του στην ώρα του μαθήματος, μπορεί και έχει την υποχρέωση να δώσει μία πιο ολοκληρωμένη (προσωπική) άποψη στα παιδιά που τον ρωτούν, που μέσα από τη διάβασμα υπό την επίβλεψη των γονιών, "διορθώνονται" λανθασμένες (κατά τους γονείς) αντιλήψεις που το παιδί μπορεί να έχει, είναι δυνατόν να αντέξει οποιαδήποτε αστοχία ή δολιότητα μερικών γραμμών ενός βιβλίου; Αυτή είναι η υποκρισία όλων μας και η υστερία μας. Αντί να μας απασχολεί η (πολύ ισχυρότερη) επίδραση του διαδικτύου στα παιδιά μας και πώς μπορούν αυτά να προφυλαχθούν από "πληροφορίες" περασμένες μέσα από την προπαγάνδα όποιου έχει το ανάλογο συμφέρον (π.χ. Wikipedia), μας ενοχλεί το έλασσον. Κοιτάζουμε το δέντρο και δεν βλέπουμε το δάσος. Δεν βλέπουμε οτι το διαδίκτυο βρίθει λαθών, ανακριβειών, προπαγάνδας, αφού ο καθένας μας μπορεί να δημιουργήσει μία ιστοσελίδα, με περιεχόμενο που δεν αξιολογείται από κανένα για την αξιοπιστία του και να την προωθήσει κατάλληλα, ώστε να εμφανίζεται πρώτη πρώτη στις μηχανές αναζήτησης (παλιότερα είχα διαβάσει οτι το 90% του περιεχομένου του διαδικτύου θεωρείται αναξιόπιστο!).'Εχουμε τη δυνατότητα να βρισκόμαστε ανά πάσα στιγμή πάνω από το κεφάλι των παιδιών μας, για να ελέγχουμε τι παρακολουθούν; Εμπιστευόμαστε την κρίση παιδιών 11 και 12 ετών; Γνωρίζουμε εμείς τι είναι ορθό και τί αναληθές μέσα στο διαδίκτυο;
Επομένως θεωρώ οτι έχουμε χάσει το μέτρο και την ουσία. Οι εξελίξεις της εποχής μας, μάς έχουν ξεπεράσει και εμείς σκεφτόμαστε με τα δεδομένα των γενιών μας. Νομίζουμε οτι κάτι κάνουμε με το να αποσύρουμε ένα "επικίνδυνο" και "βλάσφημο" βιβλίο. Ο πραγματικός "πόλεμος" όμως γίνεται αλλού και οι περισσότεροι δεν τον έχουμε αντιληφθεί. Κρίμα!

Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2007

Έχω ένα όνειρο

Διαβάζω ορισμένους bloggers, που ενώ κριτικάρουν τους πάντες και τα πάντα, κατηγορούν τους υπόλοιπους οτι παίρνουν το ρόλο τους πολύ στα σοβαρά, λες και δεν συμβαίνει στους ίδιους. Ακόμα και όσοι διακωμωδούν την καθημερινότητα και την επικαιρότητα με τον απολαυστικότερο τρόπο και νομίζουν οτι διαφέρουν από όλους τους άλλους, τους "σοβαρούς", στα σοβαρά έχουν πάρει το ρόλο τους και αυτοί, ανανεώνοντας συνεχώς τα ιστολόγιά τους και προσπαθώντας να επηρεάσουν ή να τραβήξουν την προσοχή όσο περισσότερων αναγνωστών μπορούν. Υπάρχει σε όλους όσους εκθέτουμε τον εαυτό μας, μία δόση ναρκισσισμού ή ματαιοδοξίας, ας μην το κρύβουμε, αλλιώς όσα γράφαμε, θα τα κρατούσαμε κρυμμένα στο συρτάρι μας.
Τα ιστολόγια στη μεγάλη τους πλειοψηφία, αποτελούν κατάθεση ψυχής. Δεν είναι λίγο και εύκολο, ακόμα και πίσω από την ανωνυμία που σου προσφέρει το διαδίκτυο, να στερείσαι ένα μέρος του πολύτιμού σου χρόνου, για να εκφράσεις τις σκέψεις σου με ένα συγκροτημένο και οργανωμένο τρόπο και να υποβάλλεσαι στην βάσανο της κριτικής. Ακόμα δυσκολότερο είναι να συνεχίζεις να γράφεις, γνωρίζοντας οτι απευθύνεσαι σε ένα περιορισμένο κοινό, ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους bloggers, έχοντας ανταπόκριση σε μερικές δεκάδες αναγνώστες. Αλλά αυτή είναι η εσωτερική ανάγκη, να εξωτερικεύσεις τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου, είτε πρόκειται για την ιστορία της ζωής σου, είτε πρόκειται για όσα συμβαίνουν γύρω σου και σε προβληματίζουν ή σε χαροποιούν.
Υποστηρίζουν ορισμένοι, οτι οι περισσότεροι από τους bloggers μένουν στα λόγια και αναλώνονται σε μία εύκολη κριτική. Η κριτική κρίνεται και αυτή με τη σειρά της, με βάση τη λογική και τα επιχειρήματα. Στο κάτω κάτω, όπως σκέπτεται ο άνθρωπος, έτσι και είναι. Στην εποχή της πληροφορίας, το διαδίκτυο αποτελεί ένα καλό δίαυλο επικοινωνίας και ανταλλαγής απόψεων. Καθένας μας υπηρετεί την δική του αλήθεια και την υποστηρίζει με όποιον τρόπο νομίζει καλύτερα. Άλλοι το πράττουν με τις απόψεις τους, άλλοι με τη στάση ζωής τους, άλλοι και με τα δύο. Δεν έχω σκοπό να περιαυτολογήσω και ούτε να περιγράψω τί κάνω στη προσωπική ζωή μου. Αρχίζοντας το ιστολόγιο αυτό πριν δύο μήνες, επισήμανα οτι δεν είναι στο χαρακτήρα μου οι δημόσιες εξομολογήσεις γύρω από το άτομό μου, άλλωστε νομίζω οτι δεν ενδιαφέρουν κανένα. Δεν έχουν σημασία οι άνθρωποι και τα γεγονότα, σημασία έχουν οι ιδέες, αρχέγονες και πανανθρώπινες, οι οποίες βρίσκονται πίσω τους και τελικά πρέπει να αναδειχθούν. Είναι ένας αόρατος πόλεμος αλληλοσυγκρουόμενων σκεπτομορφών, οι οποίες μας επηρεάζουν ασυνείδητα. Δεν μ'αρέσει να βομβαρδίζομαι καθημερινά και από παντού, με αντιλήψεις και πρακτικές που αποστρέφομαι, χωρίς αντίλογο. Γι'αυτό και δημιούργησα αυτό το ιστολόγιο. Ας γίνω και εγώ, είπα, για λίγο "βομβαρδιστής" και "προπαγανδιστής" των δικών μου ιδεών και απόψεων. Ας παίξω και εγώ με τους κανόνες του παιχνιδιού. Ας παίξουμε όλοι με τους κανόνες του παιχνιδιού. Το οτι είμαι ρεαλιστής, δεν μου απαγορεύει και να ονειρεύομαι. Έχω λοιπόν ένα όνειρο: οτι θα βρεθούν χιλιάδες που θα ξεφύγουν από την αδράνειά τους, θα δηλώσουν την παρουσία τους, θα κάνουν τελικά πράξη τα όνειρά τους και τις ιδέες τους, πηγαίνοντας κόντρα στον άνεμο. Τόσο το διαδίκτυο όσο και η ίδια η ζωή, τους δίνει την ευκαιρία. Να δείξουμε οτι είμαστε περισσότεροι, όλοι όσοι αρνούμαστε να μπούμε στη σειρά, όσοι αρνούμαστε την χυδαιότητα και το μηδενισμό, όσοι ονειρευόμαστε ακόμα. Ας κάνουμε όλοι μας ένα βήμα μπροστά.

Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2007

Χτυπήματα κάτω από τη μέση

Η "κοινότητα" των bloggers αρχίζει και αναδίδει μυρουδιά μπόχας. Ορισμένοι έχουν καταλάβει πόση δύναμη έχει το μέσο, πόση ασυδοσία τους προσφέρει και το εκμεταλλεύονται δεόντως. Είχα γράψει παλιότερα για κανάλια και πολιτικές δυνάμεις που προσπάθησαν να καπελώσουν ένα ανομοιογενές σύνολο και πόσο κάποιοι αντέδρασαν λυσαλέα όταν υπήρξαν αντίθετες φωνές στην ομαδοποίηση και την οπαδοποίηση (π.χ. το άρθρο του Νίκου Δήμου της 28ης Αυγούστου "Γιατί δεν θα πάω στο Σύνταγμα"). Είδαμε παπαγαλάκια να μεταδίδουν "αξιόπιστες" δημοσκοπήσεις λίγες μέρες πριν τις εκλογές. Είδαμε ιστολόγιο με το όνομα βουλευτή να υβρίζει με το χειρότερο τρόπο αντίπαλο κόμμα. Είδαμε δραστηριοποίηση κομματικών στρατών που με την δύναμη που τους έδινε η δημοφιλία και η μεγάλη επισκεψιμότητα των ιστολογίων τους καθώς και με την οργανωμένη διείσδυση σε ένα σχετικά παρθένο διαδικτυακό τοπίο, ακολούθησαν και ακολουθούν τακτικές μαύρης προπαγάνδας και χυδαιολογίας.
Αυτό όμως είναι καλό, γιατί αποκαλύπτονται οι πραγματικές προθέσεις τους και ο απύθμενος φανατισμός τους. Με λύπη διαπιστώνω οτι όσο περισσότερο βρίζεις στο διαδίκτυο, τόσο περισσότερο "μάγκας" είσαι (φαίνεται υπάρχουν πολλοί όμοιοί τους "μάγκες" εκεί έξω για να τους διαβάζουν). Από αρκετούς πλέον δεν χρησιμοποιούνται επιχειρήματα και νηφάλιος λόγος, αλλά ειρωνεία χαμηλού επιπέδου, απαξίωση και ύβρις, επειδή έτσι τους αρέσει. Έτσι έχουν μάθει να λειτουργούν και στη καθημερινή τους ζωή: έρποντας, γλείφοντας και βρίζοντας. Αλλά κάποια στιγμή πέφτουν οι ίδιοι μέσα στη παγίδα που έχουν στήσει και αποκαλύπτονται. Και εξευτελίζονται. Αλλά αυτό τους πρέπει και αυτή ειναι η "ανταμοιβή" τους.
Έχω συνειδητοποιήσει οτι αυτός είναι ο μέσος Έλληνας σήμερα. Άνθρωπος του πάθους, το οποίο τον ανεβάζει κάποιες φορές στα ουράνια, αλλά που τις περισσότερες φορές τον τυφλώνει, τον φανατίζει και τον κάνει υπάνθρωπο με τα χειρότερα ζωώδη ένστικτα. Τρέφεται από αυτά, γιατί δεν είναι τίποτα χωρίς αυτά. Νομίζει οτι αφυπνίζεται με αυτά, γιατί η πραγματική του ζωή είναι μία μιζέρια. Δεν θέλει το καλό των άλλων, θέλει οι άλλοι να ξεπέσουν στην δική του αθλιότητα και ασημαντότητα. Δεν τρέφω αυταπάτες για όλους αυτούς, αλλά δεν μπορώ όμως και να σιωπήσω. Λυπάμαι που το λέω, αλλά τα επόμενα χρόνια θα δούμε πολύ χειρότερες καταστάσεις και τα χτυπήματα κάτω από τη μέση θα είναι συχνότερα. Δεν θα πέσω στο επίπεδό τους, αλλά και να τους αφήσω ανενόχλητους και ασχολίαστους;

Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2007

Περι ευθύνης και ευθιξίας (δύο ξεχασμένες λέξεις)

Πολύ μελάνι έχει χυθεί τα τελευταία χρόνια γύρω από το θέμα της προσωπικής ευθύνης και της ευθιξίας. Η χώρα μας, που έχει διδάξει σε όλο τον κόσμο τις αρχές της δημοκρατίας, εμφανίζει συμπτώματα ευθυνοφοβίας και παχυδερμισμού. Ποικίλα τα παραδείγματα σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Δεν είμαι κοινωνιολόγος ή πολιτικός αναλυτής, αλλά θα προσπαθήσω να χρησιμοποιήσω κάποιες γενικές παραδοχές και απλά επιχειρήματα.
Η ευθύνη διακρίνεται σε αυτήν που προκύπτει από τον ρόλο που αναλαμβάνει κάποιος μετά από προσωπική ενέργεια και απόφαση (έστω κι αν αφορά περισσότερα του εαυτού του άτομα) και σε αυτήν που προκύπτει από την ανάθεση ενός ρόλου μετά από συλλογική απόφαση ή απόφαση άλλου προσώπου. Στην πρώτη κατηγορία χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η οικογένεια και η ατομική επαγγελματική δραστηριότητα. Στην δεύτερη κατηγορία (για την οποία γράφω σήμερα) έχουμε όλες τις αναθέσεις έργου από πρόσωπα ή από ένα σύνολο μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες. Οι διαδικασίες αυτές αναδεικνύουν τα άτομα, που το καθε ένα, από το πόστο του, αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας κάποιο συγκεκριμένο έργο μέσα σε ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Κάθε εκλεγμένο ή επιλεγμένο άτομο κρίνεται ανά πάσα στιγμή, προκειμένου να διορθώσει τα κακώς κείμενα, αλλά κρίνεται κυρίως όταν έχει ολοκληρωθεί η θητεία του. Η κρίση γίνεται από αυτόν ή αυτούς που κάνουν την ανάθεση, αλλά και από το σύνολο που υφίσταται τις επιπτώσεις. Ευτυχώς, όπου υπάρχουν δημοκρατικές διαδικασίες, υπάρχουν και κανόνες, που διασφαλίζουν την εναλλαγή προσώπων, όταν αυτό επιβάλλεται και σύμφωνα με την γνώμη των πολλών. Επομένως, με το τέλος της θητείας, το έργο του καθε εκλεγμένου ατόμου κρίνεται από το σύνολο, ώστε να ανανεωθεί η εμπιστοσύνη στο πρόσωπό του ή να αντικατασταθεί από κάποιον που μπορεί να φέρει το συγκεκριμένο έργο εις πέρας καλύτερα. Αυτό ολοκληρώνεται μέσα από νέες δημοκρατικές διαδικασίες που επανακαθορίζουν τους ρόλους και τις ευθύνες.
Υπάρχουν όμως δύο σημαντικές εξαιρέσεις. Η μία είναι όταν το άτομο κατά τη διάρκεια της θητείας του υποπέσει σε σοβαρά σφάλματα και παραλείψεις, οι επιπτώσεις των οποίων ακυρώνουν στην πράξη την δυνατότητα συνέχισης του έργου και αίρουν την εμπιστοσύνη των πολλών στο άτομο αυτό. Η άλλη είναι όταν η θητεία στη λήξη της χαρακτηρίζεται κατά κοινή παραδοχή από γενική αποτυχία.
Στο ελληνικό λεξιλόγιο υπάρχουν λέξεις, όπως η ευθύνη και η ευθιξία, που έχουν ένα ειδικό βάρος, συνδέονται μεταξύ τους με ένα αόρατο δεσμό, αλλά χρησιμοποιούνται ελάχιστα τα τελευταία χρόνια στο τόπο μας, σε αντίθεση με τις πολιτισμένες χώρες του εξωτερικού, που έχει διαμορφώσει μία διαφορετική κοινωνική και πολιτική κουλτούρα. Στις δύο εξαιρέσεις λοιπόν στις οποίες αναφέρθηκα προηγουμένως, θα πρέπει να υπάρχει εναισθησία, αυτογνωσία, αντικειμενικότητα, οξυμένο κοινωνικό-πολιτικό αισθητήριο και ανωτερότητα. 'Ολα αυτά θα έπρεπε να οδηγούν: α) σε καθαρή ανάληψη προσωπικής ευθύνης, στο μέτρο που αναλογεί στον καθένα σύμφωνα με τη θέση και το ρόλο του και β) στην παραίτηση, με οδηγό την ευθιξία, την διατήρηση της προσωπικής αξιοπρέπειας και την προφύλαξη του υπόλοιπου συνόλου από χειρότερες επιπτώσεις.Δεν νομίζω να χρειάζεται να αναφέρω παραδείγματα. Είναι πολλά, πρόσφατα και παλιότερα, χαρακτηριστικά μιας αρρωστημένης νοοτροπίας, σύμφωνα με την οποία ο "ήρωάς" μας δεν δίνει λογαριασμό σε κανένα, λειτουργεί ασύδοτος και χωρίς μέτρο, αποκομμένος από το περιβάλλον και τον κόσμο, αισθάνεται ισόβιος, περιμένει να τον διώξουν και όχι να αποχωρήσει μόνος του και η καρέκλα του είναι η φυσική συνέχεια του σώματός του (κάποιοι χαρακτηρίζονται με όλα τα παραπάνω). Πάντα υπάρχουν οι δημοκρατικές διαδικασίες, οι οποίες αποκαθιστούν σε κάποιο βαθμό τις ανωμαλίες αυτές. Αλλά μένει μία πικρή αίσθηση οτι σε αυτόν τον τόπο, λίγοι είναι αυτοί που με τη στάση τους και τις πράξεις τους, ενισχύουν και εμπεδώνουν ένα κοινωνικό και πολιτικό πολιτισμό που πολλοί θα θέλαμε να έχουμε.

Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2007

Ο λύκος κι αν εγέρασε...

Η μέρα των εκλογών για μένα υπήρξε άκρως διδακτική. Διαπίστωσα από πρώτο χέρι οτι η δεξιά, της νοθείας και του τραμπουκισμού, είναι αμετανόητη και δεν αλλάζει όσα μεσαία κουστούμια και να φορέσει. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Μία εβδομάδα πριν την ημέρα των εκλογών, ειδοποιήθηκα εγγράφως από την εισαγγελία για να παρουσιαστώ ως τακτικό μέλος της εφορευτικής επιτροπής. Το αποδέχτηκα και ψάχνοντας στο διαδίκτυο βρήκα και την εγκύκλιο του υπουργείου Εσωτερικών σχετικά με τις εκλογές. Πρώτη φορά θα πήγαινα με αυτή την ιδιότητα και ήθελα να είμαι προετοιμασμένος κατάλληλα για όλη τη διαδικασία της ψηφοφορίας και της καταμέτρησης.
Στις 6 το πρωί ήμουν στο εκλογικό τμήμα. Νύχτα ακόμα, βρήκα την αίθουσα σκοτεινή, άνοιξα το φώς και περίμενα. Μετά από μισή ώρα καταφθάνει η δικαστική αντιπρόσωπος με το φοιτητή γιό της που θα βοηθούσε ως γραμματέας. Από τα 4 τακτικά και τα 4 αναπληρωματικά μέλη, μόνο εγώ είχα παρουσιαστεί! Ως πολίτες ξεσηκώνουμε τον κόσμο, όταν πρόκειται να διαμαρτυρηθούμε για τα δικαιώματά μας, αλλά στις υποχρεώσεις μας γινόμαστε Λούηδες.
Αφού αποφασίσαμε οι τρεις μας να προσαρμόσουμε τη θέση των γραφείων και των θρανίων για να είναι λειτουργική, τοποθέτησα τα ψηφοδέλτια (σε θρανία στο βάθος της αίθουσας) κατά αλφαβητική σειρά (σημαντικό στοιχείο αυτό για την συνέχεια), ώστε να μην υπάρξει διαμαρτυρία για πριμοδότηση κάποιου κόμματος.
Λίγο πριν τις 7 το πρωί, εμφανίστηκαν δύο κομματικοί αντιπρόσωποι, δύο κυρίες μεταξύ 30 και 40 ετων, της Νέας Δημοκρατίας και του ΛΑΟΣ, με τις κομματικές κονκάρδες και ταυτότητες και προς τιμήν της, η δικαστική αντιπρόσωπος ζήτησε και από τις δύο να τις βγάλουν, για να μην υπάρξει επηρεασμός των ψηφοφόρων και διαμαρτυρία, κάτι που τελικά το δέχτηκαν.
Ξεκινάμε λοιπόν την ψηφοφορία οι 5, εγώ μαζί τον γιό της δικαστικής αντιπροσώπου, μπαίνοντας στην αίθουσα δεξιά, η δικαστική αντιπρόσωπος στη συνέχεια πίσω από την κάλπη, και οι δύο κυρίες στο βάθος στραμένες προς την είσοδο πίσω από τα ψηφοδέλτια, αλλά και πλάγια προς εμένα, κάτι που μου έδινε τη δυνατότητα να μπορώ να παρακολουθώ όλες τους τις κινήσεις. Στην αρχή, μη έχοντας και πολύ δουλειά αρχίσαμε να πακετάρουμε με την κυρίες του ΛΑΟΣ (ας την πούμε κυρία Λ) και της ΝΔ (ας την πούμε κυρία ΝΔ) τα ψηφοδέλτια, ώστε να είμαστε έτοιμοι όταν η προσέλευση θα ήταν μεγαλύτερη. Στην συνέχεια όμως αναγκάστηκα να παραμείνω στη θέση μου, όταν η ροή των ψηφοφόρων αυξήθηκε. Ανέλαβαν λοιπόν οι δύο κυρίες το πακετάρισμα των ψηφοδελτίων.
Αισθανόμουν άβολα, γιατί μία διαδικασία που αφορούσε την εφορευτική επιτροπή, την είχαν αναλάβει εκπρόσωποι κομμάτων, και μάλιστα της ευρύτερης δεξιάς παράταξης. Θα επιθυμούσα να υπήρχαν και εκπρόσωποι και άλλων κομμάτων, ως δικλειδα ασφαλείας. Οι άλλοι δύο δεν ενδιαφέρονταν καθόλου. Μάλιστα η δικαστική αντιπρόσωπος δεν θεώρησε οτι έπρεπε να γίνει κάτι προς αυτή τη κατεύθυνση, αναλογιζόμενη οτι δεν υπήρχαν άλλοι να μας βοηθήσουν. Αποφάσισα λοιπόν να παρακολουθώ, όσο μπορούσα, τις κυρίες αυτές. Εχοντας τοποθετήσει τα ψηφοδέλτια κατά αλφαβητική σειρά, και υπολογίζοντας και από το ύψος των πακέτων (κάθε κόμμα είχε στείλει διαφορετικό αριθμό ψηφοδελτίων), ήξερα τη θέση τους και μπορούσα να ελέγχω ακόμα και από ποιό κόμμα μάζευαν οι κυρίες αυτές τα ψηφοδέλτια. Στην αρχή όλα πήγαιναν καλά. Οι κυρίες ξεκινούσαν από το πρώτο κόμμα (ΑΣΚΕ) και μάζευαν κατά σειρά μέχρι το ΦΩΣ-ΑΛΗΘΕΙΑ-ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ και το λευκό. Στην συνέχεια όμως παρατήρησα κάποιες φορές το εξής φαινόμενο: η κυρία ΝΔ άρχισε να μαζεύει κανονικά τα ψηφοδέλτια από το άλφα, αλλά σταματούσε στο ΠΑΣΟΚ, ενώ η κυρία Λ ξεκινούσε από το τέλος και έφτανε μέχρι το ΣΥΡΙΖΑ (που ήταν το επόμενο κόμμα αλφαβητικά). Μετά η μία συμπλήρωνε το πακέτο της με το πακέτο της άλλης. Το αποτέλεσμα ήταν να παραλείπονται τα ψηφοδέλτια του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που συνέβαινε. Γυρίζω στη δικαστική αντιπρόσωπο και της λέω: "Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι, ώστε να μην πακετάρουν τα ψηφοδέλτια κομματικοί αντιπρόσωποι;" (μεγάλο λαθος μου, έπρεπε εκείνη τη στιγμή να καταγγείλω τη παρανομία, φοβήθηκα οτι θα μέναμε μόνοι μας για τη συνέχεια της διαδικασίας και ήθελα να με βγάλει από τη δύσκολη θέση η ίδια η δικαστική αντιπρόσωπος, με κάποια ενέργειά της). Το μόνο που μου απάντησε ήταν οτι μόλις πριν λίγο είχε δηλώσει παρόν ένα άλλο μέλος της εφορευτικής επιτροπής, αλλά λόγω σοβαρού οικογενειακού προβλήματος ζητούσε να αποχωρήσει. Βρέθηκα σε δύσκολη θέση και συμφώνησα. Άλλωστε σκέφτηκα οτι κάποια στιγμή θα αποκαλυπτόταν η παρανομία από μόνη της.
Συνέχισα να παρακολουθώ όσο μπορούσα. Όταν γύριζα το κεφάλι μου προς τις κυρίες, τα πάντα κυλούσαν ομαλά, όταν όμως γύριζα το κεφάλι αλλού, κάνοντας δήθεν κάτι άλλο και κοιτούσα με την ακρη του ματιού μου, διαπίστωνα οτι η κομπίνα συνεχιζόταν. Κάποια στιγμή γύρω στις 11, αποχώρησε η κυρία ΝΔ, αφήνοντας ένα νεαρό στη θέση της και δηλώνοντας οτι θα γυρίσει στις 5 το απόγευμα. Η κομπίνα όμως συνεχίστηκε από την κυρία Λ. Αυτή μάζευε τα ψηφοδέλτια από τη αρχή, αλλά "ξεχνούσε" του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, παρακάμπτοντάς τα. Περίμενα τη στιγμή της έκρηξης. Ήξερα οτι γενικά οι ψηφοφόροι που προσέρχονται πρώτοι, και ιδίως μετά την εκκλησία, ανήκουν στη συντηρητική παράταξη, ενώ στη συνέχεια και ιδίως μετά τις 12, αρχίζει η μεγάλη προσέλευση που είναι και ανάμεικτη ως προς την πολιτική τοποθέτηση. Έτσι και έγινε. Γύρω στις 12, έξαλλος βγαίνει από το παραβάν ψηφοφόρος και με οργή φωνάζει: "Θέλω να ψηφίσω ΠΑΣΟΚ και δεν βρίσκω ψηφοδέλτιο, ενώ λείπει και του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι απαράδεκτο αυτό που συμβαίνει." Αρχικώς η δικαστική αντιπρόσωπος προσπάθησε να τον ηρεμήσει και στη συνέχεια η κυρία Λ, δήλωσε οτι κάποιο λάθος θα είχε γίνει. Αυτή η δήλωση ήταν που ξεχείλησε το ποτήρι. Σηκώθηκα από τη θέση μου και κατήγγειλα τις κυρίες ΝΔ και Λ, για εσκεμμένη δολιοφθορά. Η κυρία Λ που ήταν παρούσα, θίχτηκε φωνάζοντας: "Δεν σας το επιτρέπω, πώς τολμάτε!" μου είπε. "Αφού σας είδα με τα ίδια μου τα μάτια", απάντησα. "Και γιατί δεν το καταγγείλατε τότε;" συνέχισε. "Κακώς δεν το έκανα, αλλά έμεσα ενημέρωσα την δικαστική αντιπρόσωπο οτι δεν είναι δεοντολογικό να συγκεντρώνουν τα ψηφοδέλτια εκπρόσωποι κομμάτων και μάλιστα εκπρόσωποι ενός συγκεκριμένου πολιτικού χώρου", απάντησα και η δικαστική αντιπρόσωπος το επιβεβαίωσε. "Είσαι κομματικός εγκάθετος του ΠΑΣΟΚ" απάντησε αναιδέστατα. "Δεν ντρέπεστε; Μιλάτε εσείς που παρευρίσκεστε ως κομματικοί αντιπρόσωποι; Εγώ λειτουργώ ως μέλος της εφορευτικής επιτροπής, είμαι υπεύθυνος για τα ψηφοδέλτια και εφόσον έχουμε παρατυπία από δική σας ενέργεια, θα μπορούσα να ζητήσω να σας πετάξουν έξω. Άλλωστε δεν έχετε καμμία αρμοδιότητα. Δεν θα ξαναμιλήσετε και δεν θα ξαναασχοληθείτε με τα ψηφοδέλτια", ήταν η απάντησή μου μέσα σε μία γενική ένταση, που κράτησε περίπου 10-15 λεπτά, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί έξω από την αίθουσα και μία μικρή ουρά ψηφοφόρων, που άρχισαν να διαμαρτύρονται με το δίκιο τους. Με παρέμβαση της δικαστικής αντιπροσώπου, έληξε το θέμα και πλησιάζοντας σε μένα μου είπε χαμηλόφωνα: "Μην κάνεις ένσταση, γιατί θα κάνει και εκείνη και δεν θα τελειώσουμε ούτε στη μία το πρωί". Συμφώνησα να πέσουν οι τόνοι. Με διευκόλυνε το γεγονός οτι ελάχιστα λεπτά πριν το συμβάν, εμφανίστηκε καθυστερημένα ένα αναπληρωματικό μέλος της εφορευτικής επιτροπής, που δεν περίμενε οτι θα αναλάμβανε αμέσως καθήκοντα και άρχισε μόνος του πλέον να πακετάρει τα ψηφοδέλτια. Η κυρία Λ είχε λουφάξει στη θέση της.Η διαδικασία συνεχίστηκε πλέον ομαλά, αφού είχα πλέον εμπιστοσύνη στο καινούργιο μέλος. Η κυρία Λ απλώς τον κοιτούσε.
Κατά τις 5 το απόγευμα, εμφανίστηκε η κυρία ΝΔ, ανύποπτη για όσα είχαν προηγηθεί. Η κυρία Λ της έκανε νόημα και βγήκαν και οι δύο από την αίθουσα να συζητήσουν. Γύρισα στη δικαστική αντιπρόσωπο και της σχολίασα: "Βγήκαν οι φιλενάδες να τα πούνε". Ουσιαστικά μέχρι τις 6 και μισή επικρατούσε μία περίεργη ηρεμία. Μέχρις ότου κάποια στιγμή σηκώθηκε η κυρία ΝΔ, μπήκε στο άδειο παραβάν, κάτι μετακίνησε ή πέταξε, και μας έκανε με ειρωνικο ύφος παρατηρήσεις, το περιεχόμενό των οποίων δεν άκουσα καλά και δεν το κατάλαβα. Γυρίζει σε μένα η δικαστική αντιπρόσωπος και μου κάνει νόημα να μην αντιδράσω και οτι θα την έβαζε στη θέση της. Ξεκίνησε λοιπόν με ηρεμία λέγοντάς της οτι δεν είχε δικαίωμα να μπαίνει στο παραβάν και να παρεμβαίνει κατά αυτόν τον τρόπο στη διαδικασία και της ανέφερε το μεσημεριανό συμβάν, στο οποίο η κυρία ΝΔ είχε συμμετοχή. Εκείνη αντέδρασε με έντονο τρόπο (παρ'ότι είχε λερωμένη τη φωλιά της, ήθελε να βγεί και από πάνω), οπότε και εγώ της απάντησα οτι θα έπρεπε να ντρέπεται, γιατί τις είχα δεί να συνεννοούνται για την κομπίνα με τα ψηφοδέλτια.
Η κυρία ΝΔ σηκώνεται από τη θέση της και έρχεται αγριεμένη ακριβώς μπροστά μου, με εμένα καθισμένο στην καρέκλα μου. "Θα σου δείξω εγώ, θα δεις τι θα πάθεις" είπε, απειλώντας με με λύσσα, προκαλώντας με ίσως να τη βρίσω ή να την χτυπήσω. "Δηλαδή τι θα μου κάνετε; τί θα μου κάνετε;" απαντάω (στον πληθυντικό) και αφού σηκώθηκα από τη θέση μου. "Τώρα θα δεις τι θα σου κάνω" μου φωνάζει ξανά σε απόσταση αναπνοής. "Τίποτα δεν μπορείτε να μου κάνετε. Το ξέρετε οτι ως μέλος της εφορευτικής επιτροπής, έχω το δικαίωμα να ζητήσω να σας πετάξουν έξω; έχετε λερωμένη τη φωλιά σας, γι'αυτό καθήστε στη θέση σας και μη ξαναμιλήσετε" απάντησα. Μπαίνει στη μέση η δικαστική αντιπρόσωπος και μετά από λίγη ώρα η ένταση σταματάει.Η κυρία ΝΔ γύρισε στη θέση της και μετά βγήκε έξω μιλώντας στο κινητό, για να πάρει οδηγίες από τον επικεφαλής του κόμματος στο κτήριο, έναν τύπο που μπαινόβγαινε με την άνεσή του στις αίθουσες, ως γενικός δερβέναγας, για να τσεκάρει τις διαδικασίες. Βγήκα και εγώ έξω από την αίθουσα λίγο πριν τις 7 (αφού η ροή είχε ελαχιστοποιηθεί) και γυρίζοντας στην αίθουσα, με πιάνει η κυρία ΝΔ από το χέρι μπροστά στην πόρτα και με ένα ψεύτικο χαμόγελο, μου ζήτησε να το κουβεντιάσουμε. Τι υποκρισία! Τη σιχάθηκα! Φαίνεται οτι της συνέστησαν να με μαλακώσει, ώστε να της επιτρέψω να παρευρίσκεται κατά την διαλογή και την καταμέτρηση των ψηφοδελτίων. Της τράβηξα το χέρι και της δήλωσα οτι δεν έχω να πώ τίποτα μαζί της.
Όσα ακολούθησαν, δεν έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Η καταμέτρηση ολοκληρώθηκε ομαλά, χωρίς ενστάσεις, με παρούσες τις κυρίες ΝΔ και Λ καθώς και μία εκπρόσωπο του ΚΚΕ. Φεύγοντας η κυρία ΝΔ (μετά την καταμέτρηση των σταυρών της ΝΔ) ζήτησε από όλους, όσα συνέβησαν να μείνουν "περασμένα και ξεχασμένα". Δεν μπήκα στον κόπο να της απαντήσω. Άλλωστε οι τέσσερις που μείναμε στο τέλος, είχαμε βγάλει τα συμπεράσματά μας για το τι είχε συμβεί κατά τη διάρκεια της ημέρας αυτής. Ευχαρίστησα τους υπόλοιπους τρεις για την άψογη συνεργασία που είχαμε και έφυγα, κουρασμένος από την ένταση της ημέρας.
Αυτό δυστυχώς είναι το πρόσωπο της δεξιάς παράταξης (ΝΔ και ΛΑΟΣ) εν έτη 2007, η δεξιά της νοθείας και του τραμπουκισμού, για όσους νομίζουν οτι οι άνθρωποι αλλάζουν. Και το λυπηρότερο είναι οτι αρνητικοί πρωταγωνιστές ήταν νέοι σε ηλικία και μάλιστα γυναίκες. Αυτά για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νέοι.

Υ.Γ. Ζητώ συγνώμη για το μακροσκελές του κειμένου, αλλά μόνο έτσι θα μπορούσα να αποτυπώσω όσα έζησα την ημέρα των εκλογών.

Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2007

Εκλογές 16/9/07: Χάθηκε μία ιστορική ευκαιρία

Οι εκλογές της 16/9 αποτελούσαν ιστορική ευκαιρία για την πραγματική ανατροπή του πολιτικού σκηνικού. Αυτή η ανατροπή προϋπέθετε την καταδίκη του δικομματισμού, την αδυναμία των δύο μεγάλων κομμάτων να αποκτήσουν αυτοδυναμία, την φθορά του πολιτικού κατεστημένου, την ενίσχυση των μικρότερων κομμάτων (και κατ'εμέ ιδιαίτερα των εκτός Βουλής προοδευτικών σχηματισμών, ως νέα πολιτική πρόταση ή απλά ως ψήφος διαμαρτυρίας) και την πραγματική στροφή του εκλογικού σώματος σε προοδευτικές πολιτικές, που έχουν ως κέντρο τον άνθρωπο και όχι το κέρδος.
Μετά λύπης μου, και παρ'όλη την ευχάριστη ενίσχυση των κομμάτων της αριστεράς, διαπιστώνω πως αυτό δεν συνέβη. Χάθηκε μία ιστορική ευκαιρία, έχοντας ως δεδομένο οτι από την μία πλευρά είχαμε την τραγική διακυβέρνηση της χώρας από έναν επικοινωνιακό αλλά ανίκανο πρωθυπουργό και μία κυβέρνηση απλώς διαχειριστική, αναποτελεσματική και ζημιογόνα για τον τόπο και από την άλλη πλευρά την αξιωματική αντιπολίτευση, να μην έχει συνέλθει από την εκλογική της καταδίκη του 2004, με έναν αρχηγό ανεπαρκή ακόμα και για απλό βουλευτή και ένα πρόγραμμα αλλοπρόσαλο. Είχα την ελπίδα οτι ο Ελληνικός λαός θα συνειδητοποιούσε την ανεπάρκειά τους και θα άλλαζε το σκηνικό, αρχικώς με το να αρνηθεί στα δύο πρώτα κόμματα την αυτοδυναμία. Αυτό δεν συνέβη, αφού έστω και οριακά, η ΝΔ θα έχει αυτοδυναμία (152 βουλευτές), παρ'όλη την πτώση της (από 45,36 σε 41,85%). Ντρέπομαι κυριολεκτικά όταν συνειδητοποιώ οτι σχεδόν το 42% του εκλογικού σώματος επιθυμεί πάλι για κυβέρνηση, αυτό το συνοθύλευμα των γραφικών και επικίνδυνων πολιτικών. Ντρέπομαι γιατί ο δικομματισμός κατάφερε να σταθεί στο 80% (ΝΔ 41,85 + ΠΑΣΟΚ 38,1%), όταν έχει πιάσει πάτο σε πολιτικό επίπεδο. Ντρέπομαι γιατί οι ψηφοφόροι έδωσαν την ευκαιρία σε ένα ακροδεξιό και μισαλλόδοξο κόμμα, αυτό του ΛΑΟΣ, να μπεί στη Βουλή και με άνετο ποσοστό (3,8%). Ντρέπομαι γιατί η καθαρή δεξιά (και όχι του κεντρώου χώρου, όπως υποστήριζε) πολιτική της ΝΔ, που οδήγησε σε υποβάθμιση την καθημερινότητα του απλού πολίτη και σε πραγματική πολιτική και κοινωνική οπισθοδρόμηση την χώρα, είχε μόλις 3,5% πτώση από τις προηγούμενες εθνικές εκλογές, λογική φθορά (και λίγη είναι) από την άσκηση της εξουσίας, ενώ το σύνολο των δύο δεξιών κομμάτων συγκέντρωσε σχεδόν 45,65% (από 47,55% στις προηγούμενες εθνικές εκλογές).
Δεν μπορούμε να μιλάμε επομένως για αριστερή στροφή του εκλογικού σώματος. Το μόνο που συνέβη ήταν ένα δυσαρεστημένο κομματι της ΝΔ (περίπου 1,5%) να ψηφίσει ΛΑΟΣ (άρα να κινηθεί δεξιότερα), ένα κομμάτι κεντρώων ψηφοφόρων που στήριξαν την ΝΔ το 2004, αλλά δυσαρεστημένων από την πολιτική της, να την ξαναψηφίσουν ως λιγότερο κακή στα πλαίσια του δικομματικού διλήμματος, ένα άλλο κομμάτι τους (υπολογίζω γύρω στο 2%) να ψηφίσουν αριστερά ως διαμαρτυρία απογοητευμένοι και από τα δύο μεγάλα κόμματα και ένα 2% των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ του 2004 να κινηθούν προς τα δύο κόμματα της αριστεράς ως διαμαρτυρία για το κόμμα τους και τον αρχηγό τους ή ως επανένταξη στο φυσικό τους χώρο. Υπάρχουν και πολύ μικρές μετακινήσεις ψηφοφόρων προς και από όλα τα κόμματα, χωρίς ιδιαίτερη βαρύτητα. Απλά πράγματα.
Επιπλέον σημειολογικά, αναφέρω την πτώση του ΠΑΣΟΚ στα χειρότερα από το 1981 ποσοστά του, τα ποσοστά των 2 κομμάτων της αριστεράς που ανέβηκαν σημαντικά (από 9,2 στο 13,2%, δηλαδή το 2+2% στο οποίο αναφέρθηκα προηγουμένως), ενώ ελαφρώς αυξήθηκαν τα ποσοστά των εκτός Βουλής κομμάτων (από 2,6 στο 3%), τα άκυρα/λευκά (από 2,2 στο 2,67%) και η αποχή (από 23,5 σε 25,85%).
Αυτή ήταν η πρώτη προσέγγιση στα αποτελέσματα των εθνικών εκλογών του 2007 και αυτή ήταν η ετυμηγορία των Ελλήνων ψηφοφόρων. Απογοητευτικό και απαισιόδοξο για το μέλλον το αποτέλεσμα της ψήφου τους, αλλά δυστυχώς πρέπει να δεχτώ οτι ζώ ανάμεσά τους.

Υ.Γ. Ως τακτικό μέλος εφορευτικής επιτροπής, είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω από πρώτο χέρι οτι η δεξιά, της νοθείας και του τραμπουκισμού, είναι αμετανόητη και δεν αλλάζει όσα μεσαία κουστούμια και να φορέσει. Για όσα θλιβερά συνέβησαν στο εκλογικό τμήμα που βρισκόμουν, θα αναφερθώ με λεπτομερές κείμενο τις επόμενες μέρες.

Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2007

Αντισταθείτε σταυρώνοντας αγνώστους υποψηφίους

Σε αντίθεση με την επαρχία, όπου υπάρχει μια πιο άμεση προσωπική σχέση με τους υποψηφίους βουλευτές, στα μεγάλα αστικά κέντρα και ιδίως στην Αθήνα με τις δεκάδες των υποψηφίων, αλλοιώνεται σε σοβαρό βαθμό η ουσία της πολιτικής ισονομίας και αξιοκρατίας. Δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος, στον οποίο μετράει κυρίως η αναγνωρισιμότητα, η οποία με την σειρά της εξασφαλίζεται με την προβολή στα ΜΜΕ. Όσοι προβάλλονται στα ΜΜΕ, αποκτούν αναγνωρισιμότητα και η αναγνωρισιμότητα, τους εξασφαλίζει εκ νέου την προβολή στα ΜΜΕ.
Αυτοί που έχουν το πλεονέκτημα, είναι όσοι κατέχουν ή κατείχαν στο παρελθόν κυβερνητική θέση ή άλλη υψηλόβαθμη κρατική θέση ή οι πρωταγωνιστές των κομμάτων. Δεν χρειάζεται καν να μπουν στον κόπο να μοχθήσουν. Ξέρουν οτι θα φέρουν τα νούμερα της τηλεθέασης, ειδικά αν στο παρελθόν έχουν δώσει με περίεργες, εξωφρενικές ή προβοκατόρικες δηλώσεις ή συμπεριφορές τους, αφορμή για σχόλια. Όσο μεγαλύτερο ντόρο κάνουν, τόσο περισσότερο χαίρονται. Έχουν κατανοήσει το παιχνίδι της δημοσιότητας και το εκμεταλλεύονται κατάλληλα, γι'αυτό και βλέπουμε συνέχεια τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα στις θέσεις εξουσίας και στις κομματικές λίστες.
Άλλοι δεν χρειάζονται αξιώματα, απλώς προβάλλουν την οικογενειακή τους σχέση με τους προηγούμενους: γιοί, κόρες, ανήψια, γαμπροί, κουμπάροι (της μόδας, φορέθηκε πολύ φέτος). Η οικογενειοκρατία στο μεγαλείο της. Άλλωστε τα τελευταία 40 χρόνια (και εκτός της θλιβερης επταετίας), οι Έλληνες πολίτες εκλέγουν πρωθυπουργό Καραμανλη ή Παπανδρέου [με εξαίρεση τον Σημίτη (πώς ξέφυγε αυτός;) και τον Μητσοτάκη, ο οποίος όμως έχει δημιουργήσει έκτοτε την δική του οικογενειοκρατία στην πολιτική και στα ΜΜΕ].
Υπάρχουν και τα καινούργια φρούτα της πολιτικής: οι αναγνωρίσιμοι λόγω δραστηριότητας (κυρίως προβεβλημένης μέσω της TV). Ηθοποιοί που παίζουν σε σαπουνόπερες και σε κωμωδίες, λαϊκοί τραγουδιστές χαμηλού επιπέδου, αθλητές που εξαργυρώνουν τις παλιές επιτυχίες τους, δημοσιογράφοι και εκφωνητές με μόνο προσόν οτι γράφουν καλά στο γυαλί και είναι ευπαρουσίαστοι ή οτι εκμεταλλεύονται το δικτατορικό-καταγγελτικό ρόλο που έχουν αναλάβει στις εκπομπές τους, μοντέλα που αποφάσισαν να στραφούν στην πολιτική γιατί ποντάρουν στην ωραία εικόνα τους (και μόνο), μαϊντανοί της τηλεόρασης, που νομίζουν οτι επειδή μπορούν να σχολιάζουν πικρόχολα τα εσώψυχα του κάθε πικραμένου τηλεθεατή, μπορούν να αναλάβουν και σοβαρότερα πράγματα στη ζωή τους. Η κατάσταση επιδεινώνεται όσο περνάει ο καιρός, αφού η επίπτωση της "τηλεοπτικής δημοκρατίας" έχει γίνει πλέον καταλυτική.
Για όλους τους υπόλοιπους, η πόρτα είναι σχεδόν κλειστή. Όχι οτι δεν προσπαθούν και αυτοί. Η επιτυχία τους περνάει από την έκθεσή τους στο γυαλί και κάποιοι είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν αδρά για να γίνουν και εκείνοι αναγνωρίσιμοι στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση. Όσοι δεν ακολουθούν αυτόν τον δρόμο, προσπαθούν μέσω της προσωπικής επαφής με τον κόσμο να πείσουν για τις ικανότητές τους. Σε μεγάλες εκλογικές περιφέρειες όμως, όπως η Α' και η Β' Αθηνών, αυτό απαιτεί μία τιτάνια προσπάθεια, ειδικά σε αυτή τη λειψή προεκλογική περίοδο. Τα φυλλάδια δεν προσελκύουν το ενδιαφέρον (και δεν ανοίγονται καν τις περισσότερες φορές) και τα μυνήματα με sms δεν έχουν νόημα, αν δεν σε ξέρει κανείς. Πολλές φορές πρόκειται για υποψηφίους αξιοπρεπείς, με αξιόλογη επαγγελματική δραστηριότητα, που περιμένουν απλώς μία ευκαιρία, η οποία δυστυχώς δεν θα έρθει ποτέ.
Ας κάνουμε λοιπόν μία ανατροπή, όλοι εμείς που βαρεθήκαμε να βλέπουμε τα γνωστά φθαρμένα πρόσωπα, επί δεκαετίες. Ανεξάρτητα από την επιλογή κόμματος που θα κάνουμε, ας στηρίξουμε αγνώστους στο ευρύ κοινό υποψηφίους, ειδικά αν έχουμε διαμορφώσει συγκεκριμένη θετική άποψη. Το ίδιο ισχύει όμως ακόμα και αν δεν γνωρίζουμε τίποτα για αυτούς. Στην περίπτωση αυτή η διαδικασία είναι απλή, ανέξοδη και ψυχοθεραπευτική: σταυρώνεις όσους υποψηφίους θέλεις (και μπορείς, με βάση το νόμο) με τον ίδιο τρόπο που παίζεις lotto. Παίζεις και κερδίζεις (την αξιοπρέπειά σου ως ψηφοφόρος και άνθρωπος και την ψυχική σου γαλήνη).

Υ.Γ. Ως τακτικό μέλος εφορευτικής επιτροπής στις εκλογές, δεν θα μπορέσω καθ'όλη τη διάρκεια της ημέρας να απαντήσω σε σχόλια αναγνωστών.

Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2007

Ο εκλογικός νόμος και οι παγίδες του

Όσο διαβάζω και ασχολούμαι με τον ισχύοντα εκλογικό νόμο, τόσο διαπιστώνω οτι πρόκειται για ένα μεγάλο αίνιγμα. Όπως όλα τα περιστασιακά κομματικά κατασκευάσματα, είναι θνησιγενές και είναι πιθανό οτι θα οδηγήσει σε αντικατάστασή του κάποια στιγμή (ανάλογα βέβαια και με τις ανάγκες του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος που πρέπει να εξυπηρετηθούν). Φτιαγμένο στα κομματικά επιτελεία του ΠΑΣΟΚ (Κώστας Σκανδαλίδης), είναι κομμένο και ραμμένο για τις πιθανολογούμενες μελλοντικές πολιτικές εξελίξεις, όπως τις φαντάζονταν εκείνοι, τη στιγμή της ψήφισής του. Συνήθως όμως ο εκάστοτε εκλογικός νόμος, λειτουργεί ως μπούμεραγκ για αυτόν που πρόκειται να εξυπηρετήσει.
Αλλά ας δουμε κάποια στοιχεία του εκλογικού νόμου. Ο νόμος αυτός λοιπόν δίνει bonus 40 έδρες στο πρώτο κόμμα, έστω κι αν η διαφορά του με το δεύτερο είναι μερικές εκατοντάδες ψήφοι. Πριμοδοτούνται τα μικρότερα κόμματα σε έδρες (στο 70% του αριθμού που θα έδινε η απλή αναλογική), εις βάρος του δεύτερου κόμματος, άρα ο νόμος είναι αναλογικότερος από τον προηγούμενο. Κανένα κόμμα δεν μπορεί να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση με ποσοστό κάτω από 40%. Δεν θυμάμαι όμως εκλογές στην Ελλάδα που το πρώτο κόμμα δεν συγκέντρωσε 40%, άρα το σύστημα πριμοδοτεί το πρώτο κόμμα. Από την άλλη μεριά αν κάποιος θέλει να τιμωρήσει τα δύο μεγάλα κόμματα, πρέπει να ψηφίσει άλλο κόμμα, για να πέσει το απόλυτο ποσοστό τους κάτω από το 40%. Ακόμα και με μεγαλύτερο ποσοστό (40-42,5%), πάλι δεν εξασφαλίζεται η αυτοδυναμία, η οποία εξαρτάται κυρίως από το συνολικό ποσοστό των "μικρών" κομμάτων που θα μπουν στη Βουλή. Όσο μεγαλύτερο το ποσοστό των μικρών, τόσο μεγαλώνει το νούμερο που χρειάζεται το πρώτο κόμμα που θα βγεί πρώτο για να εξασφαλίσει την αυτοδυναμία. Αν αφαιρέσουμε π.χ από το 100% το ποσοστό των δύο πρώτων κομμάτων (περίπου 80%), το ποσοστό που απομένει (χονδρικά 20%) μοιράζεται στα κόμματα που θα μπούν στη Βουλή και σε αυτά που θα μείνουν απέξω. Εφόσον θα έχουμε πεντακομματική Βουλή (απ'ότι δειχνουν οι δημοσκοπήσεις), το ποσοστό των τριων (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΛΑΟΣ) θα είναι η πλειοψηφία στο ποσοστό αυτό (χονδρικά επίσης το 15%, χάριν της κατανόησης του συστήματος). Αν το 15% γίνει 17%, το πρώτο κόμμα θα χρειάζεται περισσότερους ψήφους, ενώ αν το 5% των κομμάτων που δεν θα μπουν στη Βουλή γινει 7%, το πρώτο κόμμα θα χρειάζεται λιγότερους ψήφους για την αυτοδυναμία. Τι μας λέει δηλαδή ο εκλογικός νόμος; Φήφος σε κόμματα που δεν μπαίνουν στη Βουλή, διευκολύνουν το πρώτο κόμμα να κάνει κυβέρνηση με μικρότερα ποσοστά, ενώ ψήφος στα 3 "μικρά" (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΛΑΟΣ) το δυσκολεύουν.
Εδώ είναι και το δίλημμα όποιων ψηφοφόρων θέλουν να δηλώσουν την διαμαρτυρία τους αποτελεσματικά (γιατί μόνο η ψήφος σε κόμμα είναι αποτελεσματική, τα υπόλοιπα είναι είτε εκ του πονηρού είτε από άγνοια-πείσμα-βλακεία-αποστασιοποίηση), αλλά δεν θέλουν να ψηφίσουν τα 5-6 γνωστά κόμματα των ΜΜΕ: Αν ψηφίσουν κάποιο άλλο μικρότερο κόμμα που δεν θα μπει τελικά στη Βουλή, μήπως ενισχύσουν την πιθανότητα αυτοδυναμίας του πρώτου κόμματος;
Ας πάρουμε κάποια δεδομένα. Δεδομένο 1ο: Η παρούσα κυβέρνηση, ως η χειρότερη της τελευταίας 30ετίας, πρέπει να φύγει. Δεδομένο 2ο: Για να φύγει, πρέπει τα ποσοστά της να μειωθούν όσο γίνεται περισσότερο, ώστε να μην εξασφαλίσει την αυτοδυναμία. Αυτό θα συμβεί αν όσοι απέχουν ή ψηφίζουν άκυρο ή λευκό, αποφασίσουν να ψηφίσουν ότι άλλο θέλουν αρκεί να μην ειναι ΝΔ, ωστε οι ψήφοι της να υπολογιστούν ως ποσοστό σε μεγαλύτερο σύνολο ψήφων και να μειωθεί το ποσοστό της. Δεδομένο 3ο: Δεν πρέπει να ενισχυθεί το ΠΑΣΟΚ, ως εκπρόσωπος ενός δικομματικού συστήματος που κατέρρευσε.
Κάτω από τα νέα δεδομένα και βάζοντας νερό στο κρασί μου, με βαρειά καρδιά, επαναλαμβάνω μεν ΟΧΙ ΑΠΟΧΗ, ΟΧΙ ΑΚΥΡΟ, ΟΧΙ ΛΕΥΚΟ, ΟΧΙ ΣΤΑ ΔΥΟ ΜΕΓΑΛΑ ΚΟΜΜΑΤΑ (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) αλλά δεν απορρίπτω την λογική της ψήφου στα 2 κόμματα της Αριστεράς που θα μπουν στη Βουλή (εκτός δηλαδή του ΛΑΟΣ, που το θεωρώ ξενοφοβικό, οπισθοδρομικό και ακροδεξιό και του Παπαθεμελή, που είναι δούρειος ίππος της ΝΔ, άσε που δεν θα πιάσει ούτε 0,5%). Προσωπικά όμως, έστω και με το κίνδυνο που ελλοχεύει στην επιλογή μου, θα ψηφίσω κόμμα που να μην ανήκει στην προβεβλημένη από τα ΜΜΕ εξάδα του debate. Ευτυχώς υπάρχουν αρκετά άλλα κόμματα για να διαλέξω.

Να γιατί το λευκό δεν είναι επιλογή

"











".

Τι νομίζεις οτι καταφέρνεις ψηφίζοντας άκυρο;

Σύμφωνα με τα επίσημα αποτελέσματα των προηγούμενων εθνικών εκλογών, τα άκυρα/λευκά συγκέντρωσαν ποσοστό 2,2% (166.667 ψήφοι). Το ποσοστό μοιράζονταν σε 123.713 άκυρα (1,63%) και 43.036 λευκά (0,57%).
Ποιές είναι οι προϋποθέσεις ώστε ένα ψηφοδέλτιο να κριθεί άκυρο; έχοντας οριστεί (για πρώτη φορά) τακτικό μέλος εφορευτικής επιτροπής για τις προσεχείς εκλογές, ανακάλυψα την εγκύκλιο που έστειλε το υπουργείο εσωτερικών (Αριθ. Πρωτ.:46723) με πληροφορίες και οδηγίες για τις εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου.

Σύμφωνα με το Π.Δ. 96/2007, ακυρότητα των ψηφοδελτίων συντρέχει:
1.Σε περίπτωση που το ψηφοδέλτιο δεν είναι έντυπο, έστω και μερικά (άρθρο 70 παρ.3 του Π.Δ 96/2007).
2.Σε περίπτωση αλλοίωσης του περιεχομένου του ψηφοδελτίου (άρθρο 73 παρ.1 του Π.Δ 96/2007).
3.Σε περίπτωση που σημειωθούν λέξεις, φράσεις, υπογραμμίσεις, στίγματα ή άλλα σημεία σε οποιαδήποτε πλευρά του ψηφοδελτίου (άρθρο 73 παρ.2 του Π.Δ 96/2007).
4.Σε περίπτωση λευκού ψηφοδελτίου με διαγραφές, εγγραφές ή διορθώσεις, που καθιστούν αμφίβολο το περιεχόμενό του (άρθρο 74 παρ.6 του Π.Δ 96/2007).
5.Σε περίπτωση που λευκό ψηφοδέλτιο δεν έχει την σφραγίδα της εφορευτικής επιτροπής, την ημερομηνία της εκλογής και τη μονογραφή του οικείου δικαστικού αντιπροσώπου (άρθρο 74 παρ.7 του Π.Δ 96/2007).
6.Σε περίπτωση που ο φάκελος φέρει σημειωμένα στίγματα, σημεία ή λέξεις, τα οποία θα κριθούν σαν διακριτικά γνωρίσματα, που ολοφάνερα παραβιάζουν το απόρρητο της ψηφοφορίας και συνεπώς επάγονται την ακυρότητα του ψηφοδελτίου που περιέχει ο φάκελος. (άρθρο 75 παρ.4 του Π.Δ 96/2007).
Εκτός από την ακυρότητα των ανωτέρω άρθρων το ψηφοδέλτιο είναι άκυρο και στις ακόλουθες περιπτώσεις που ορίζονται περιορίστηκα
(ναι, έτσι είναι γραμμένο!) , δηλαδή εάν: α) εκτυπώθηκε σε χαρτί, που ολοφάνερα διαφέρει στο χρώμα απ' αυτό που χορηγήθηκε από το Δημόσιο ή με τυπογραφικά στοιχεία πρόδηλα διαφορετικά στο χρώμα απ' αυτά που γενικά χρησιμοποιήθηκαν, β) έχει σχήμα ή διαστάσεις που διαφέρουν φανερά από τα οριζόμενα στην παράγραφο 2 του άρθρου 70, γ) δεν είναι ακριβώς σύμφωνα με τους όρους των παραγράφων 2-6 του άρθρου 72, δ) βρεθεί στον ίδιο φάκελο μαζί με ένα ή περισσότερα άλλα έγκυρα ή άκυρα ψηφοδέλτια του ίδιου ή άλλου συνδυασμού, ε) χρησιμοποιηθεί σ' εκλογικό τμήμα άλλης εκλογικής περιφέρειας και όχι αυτής, που αναγράφεται πάνω σ' αυτό και στ) βρεθεί σε φάκελο, που δεν είναι σύμφωνο με τους όρους των παραγράφων 1 έως 3 του άρθρου 75 (άρθρο 76 του Π.Δ 96/2007).

Η εγκύκλιος αφήνει πολλά παράθυρα ώστε ένα ψηφοδέλτιο να κριθεί άκυρο. Ειδικά στις παραγράφους 2,3 και 4, η ερμηνεία επαφίεται στην αντίληψη των παρευρισκομένων της καταμέτρησης, οι οποίοι και ψηφίζουν για την εγκυρότητα ή μη, σε περίπτωση ένστασης. Με εντυπωσίασε το υψηλό νούμερο των άκυρων της προηγούμενης εκλογικής αναμέτρησης. Δυστυχώς δεν υπάρχει η δυνατότητα ανάλυσης των άκυρων, με ποιά αιτιολόγηση δηλαδή θεωρήθηκε κάποιο ψηφοδέλτιο άκυρο, ώστε να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα, αν η άκυρη ψήφος ήταν συνειδητή επιλογή ή απλώς παρατυπία από αμέλεια.
Πιστεύω πάντως οτι ανάμεσα σε αυτούς τους 123.713 ψηφοφόρους, είναι αρκετοί αυτοί που εκφράζονται συνειδητά με το άκυρο. Ανακαλώ στη μνήμη μου, ψηφοδέλτια με φωτογραφίες, σκίτσα, ύβρεις, χιούμορ, ακόμα και αντικείμενα έχουν βρεθεί μέσα σε φάκελο. Το μόνο που επιτυγχάνουν, είναι στην καλύτερη περίπτωση να προκαλέσουν ένα χαμόγελο σε όσους παρευρίσκονται στην καταμέτρηση. Η άκυρη ψήφος στην συγκεκριμένη περίπτωση αποτελεί μία μορφή ανούσιας διαμαρτυρίας. Άρνηση, έκφραση αποδοκιμασίας και δήθεν τιμωρία. Όπως συμβαίνει όμως και με την αποχή, από την στιγμή που τα άκυρα δεν προσμετρώνται, έχουν απλώς μία συμβολική σημασία. Και σε αυτήν την περίπτωση, για το σύστημα, το άκυρο απλώς δεν υπάρχει, δεν υπολογίζεται. Όσοι το επιλέγουν, έχουν την εντύπωση ή την προσδοκία, οτι το μήνυμα του άκυρου θα φτάσει στους σωστούς αποδέκτες. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ψευδαίσθηση. Κανενός δεν ιδρώνει το αυτί. Εδώ δεν υπολογίζουν τα εκατομμύρια των ψηφοφόρων τους, θα υπολογίσουν ένα γραφικό άκυρο ψηφοδέλτιο;
Νομίζεις λοιπόν οτι καταφέρνεις κάτι ουσιαστικό ψηφίζοντας άκυρο;

Υ.Γ.Επειδή ζούμε σε πονηρούς καιρούς, συνιστώ σε όσους θα είναι μέλη εφορευτικής επιτροπής την ημέρα των εκλογών: τα μάτια τους δεκατέσσερα, ειδικά κατά την διαδικασία της καταμέτρησης. Ο πρόεδρος της Ολομέλειας των δικηγορικών συλλόγων της χώρας Δ.Παξινός (ο οποίος υπ'όψην ανήκει στην συντηρητική παράταξη) και αρκετοι δικηγορικοί σύλλογοι, κατήγγειλαν εκατοντάδες παράνομους διορισμούς δικαστικών αντιπροσώπων, που έγιναν, εκτός κληρώσεως, από το Α' τμήμα του Αρείου Πάγου (μεταξύ αυτών διορίστηκαν αρκετά παιδιά ανώτατων δικαστικών και εισαγγελικών λειτουργών αλλά και δικαστικών υπαλλήλων). Εύγε στην ανεξάρτητη, αμερόληπτη και ακομμάτιστη δικαιοσύνη!

Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2007

Είσαι σίγουρος οτι θα τους τιμωρήσεις απέχοντας;

Η αποχή είναι μια συνειδητή επιλογή και όπως κάθε επιλογή είναι σεβαστή. Όσοι απέχουν όμως δεν αποτελούν συμπαγές σώμα ως προς την αιτιολόγηση της εκλογικής τους συμπεριφοράς. Ας τους κατατάξουμε σε τρεις κατηγορίες.
Αρχικώς είναι αυτοί που για κάποιο λόγο δεν μπορούν να φθάσουν στο εκλογικό τμήμα και να ψηφίσουν. Είναι όσοι παραμένουν κατάκοιτοι, με χρόνια νοσήματα, άνθρωποι με αναπηρίες που δεν τους επιτρέπουν τις μετακινήσεις, ασθενείς σε νοσοκομεία, ακόμα και ηλικιωμένοι που λόγω ηλικίας, αισθανόμενοι οτι οι δυνάμεις τους δεν το επιτρέπουν, διστάζουν να ψηφίσουν. Ο ίδιος ο εκλογικός νόμος δίνει το δικαίωμα σε όσους έχουν συμπληρώσει το εβδομηκοστό έτος της ηλικίας τους, να απέχουν χωρίς να έχουν ποινικές επιπτώσεις. Αυτό το κομμάτι του πληθυσμού δεν είναι αμελητέο, ειδικά τα τελευταία χρόνια που γερνάμε ως χώρα.
Άλλο ένα κομμάτι είναι όσοι είναι αδιάφοροι για τα πολιτικά πράγματα. Καθένας μας έχει τις προτεραιότητές του. Για ορισμένους, η πολιτική τούς αφήνει παγερά αδιάφορους, για άλλους τα πάντα είναι αδιάφορα. Αν εξαιρέσω τους δεύτερους που δεν τους σχολιάζω, για τους πρώτους σημασία έχει η δική τους μικρή κοινωνία, ή η οικογενειά τους ή οι προσωπικές τους ευαισθησίες που ξεπερνούν τα πεζά δεδομένα των κομμάτων. Υπάρχει ένας άλλος κόσμος που πολλές φορές κινείται παράλληλα με τον κόσμο της πολιτικής και της κοινωνίας, χωρίς να επικοινωνεί μαζί του. Τιμώ όσους έχουν επιλέξει συνειδητά έναν άλλο δρόμο από αυτόν που μας έχουν επιβάλλει οι καταστάσεις, έναν δρόμο προσωπικό, μοναχικό και δύσκολο, με στόχους και αυστηρές προδιαγραφές. Θα ασχοληθώ με αυτό το κομμάτι της κοινωνίας εν καιρώ.
Το τρίτο μεγάλο κομμάτι των ψηφοφόρων που απέχουν (και αυτοί για τους οποίους γράφω σήμερα) είναι όσοι έχουν απογοητευτεί ή έχουν οργιστεί. Τους σιχάθηκαν όλους ή θέλουν και να τους τιμωρήσουν απέχοντας. Έχει όμως η ενέργειά τους αποτέλεσμα;
Το οξύμωρο είναι οτι το συγκεκριμένο κομμάτι των δυνητικών ψηφοφόρων, είναι απαιτητικό, ασυμβίβαστο, ευαίσθητο και με οραματισμούς, σε αντίθεση με αυτούς που στην μεγάλη τους πλειοψηφία καθορίζουν τις τύχες μας, αυτούς δηλαδή που είναι βολεμένοι, συντηρητικοί, με επιλεκτική μνήμη και όραση, κολλημένοι στο κόμμα τους μέχρι να πεθάνουν, περιμένοντας το να εξαργυρώσει την "προσφορά" και την "αφοσίωσή" τους. Ακόμα και άνθρωποι που θεωρούνται προοδευτικοί, περιχαρακώνονται πίσω από την ιδεολογία τους, αρνούμενοι να δουν πέρα από τη μύτη τους και στην ουσία συντηρητικοποιούνται. Όσοι λοιπόν απέχουν, απογοητευμένοι και οργισμένοι, αφήνουν τους υπόλοιπους να καθορίσουν τις τύχες όλων μας. Το ζωντανό αυτό κομμάτι της κοινωνίας που θα έκανε τη διαφορά με την παρουσία του, αποσύρεται με ηττοπάθεια. Ειδικά σήμερα που οι συνθήκες είναι περισσότερο ώριμες για μία στροφή του πολιτικού συστήματος σε άλλη κατεύθυνση, πιο ελπιδοφόρα, η απάντηση είναι η άρνηση. Από την δεκαετία του 1960 διαμορφώνεται μία παγκόσμια τάση για αύξηση της αποχής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι ΗΠΑ:στις τελευταίες προεδρικές εκλογές η αποχή έφτασε στο 41%, αλλά υπάρχει και ένα 10% περίπου ακόμα, που του έχει στερηθεί το δικαίωμα ψήφου (και το οποίο ανήκει στις πιο αδύναμες κοινωνικές τάξεις). Αν υπολογίσουμε οτι το κάθε μεγάλο κόμμα λαμβάνει από 45-55%, τότε το 1/4 των πολιτών των ΗΠΑ αποφασίζουν και για τα υπόλοιπα 3/4 (και βγάζουν πρόεδρο τον Bush). Ευτυχώς στην Ευρώπη η συμμετοχή φθάνει στο 77% (στην Ελλάδα στις τελευταίες εκλογές ήταν 75,6%), δεν παύει όμως να είναι χαμηλή (ένας στους 4 δεν ψηφίζει). Στις χώρες λοιπόν που η αποχή θριαμβεύει, διαπιστώνουμε οτι ουδόλως το σύστημα ενοχλείται. Το αντίθετο συμβαίνει: μία ισχνή μειοψηφία στις καρδιές του εκλογικού σώματος κατορθώνει να επικρατεί, απλώς επειδή είναι η μεγαλύτερη από όλες τις υπόλοιπες μειοψηφίες.
Ύστερα από τα παραπάνω, εξακολουθείς να πιστεύεις οτι θα τους τιμωρήσεις απέχοντας;

Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2007

Το πολιτικό είναι και κοινωνικό-προσωπικό

Ξέρω, θα πείτε: ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ! Δεν αντέχετε να ακούτε και να διαβάζετε για κόμματα, υποψηφίους, υποσχέσεις, debate και όλα τα σχετικά. Δεν σας αδικώ! Είναι τέτοιος ο βομβαρδισμός από παντού, που και να θέλεις, δεν μπορείς να ξεφύγεις. Το δράμα είναι μεγαλύτερο σε όσους δεν έχουν ενδιαφέρον για αυτές τις εκλογές ή είναι απογοητευμένοι ψηφοφόροι. Βάζω στοίχημα, οτι λίγες μέρες μετά τις εκλογές, τόσο τα ιστολόγια όσο και η συχνότητα με την οποία εμφανίζουν νέα κείμενα, εικόνες και videos, θα μειωθούν και θα ηρεμήσουμε όλοι (πιθανότατα θα ισχύσει το ίδιο και για μένα). Αλλά υπάρχουν δύο στοιχεία που δικαιολογούν το φαινόμενο της υπερβολής αυτής.
Το πρώτο είναι οτι μία φαύλη κατάσταση που βιώνουμε όλοι τα τελευταία χρόνια, φτάνει στην κορύφωσή της στις 16 Σεπτεμβρίου. Μας δίνεται η δυνατότητα, να εκφράσουμε την αγανάκτηση, την θλίψη, την αντίδρασή μας (ή αντίθετα την επιδοκιμασία μας, για τους ικανοποιημένους), έμπρακτα. Ολο το παρελθόν ξετυλίγεται σαν ταινία, συμπυκωμένο και ζωντανό στη μνήμη μας. Όλα γίνονται τόσο γρήγορα. Και το παρελθόν που ξεψυχά, κάνει τους τελευταίους του σπασμούς, σαν πληγωμένο θηρίο, ακόμα και τώρα. Είναι η στιγμή της εγρήγορσης, όχι της απάθειας.
Το δεύτερο είναι η άμεση συσχέτιση των πολιτικών γεγονότων και καταστάσεων με ότι συμβαίνει γύρω μας. Δεν μπορεί να διαχωριστεί η κοινωνία και το άτομο, από την πολιτική, αφού η επίπτωση της τελευταίας είναι εμφανής σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας. Η εφαρμογή της πολιτικής καθορίζει την ποιότητα της ζωής του πολίτη, αν το νερό και ο αέρας που αναπνέει θα είναι καθαρά, αν ο μισθός ή η σύνταξη που παίρνει θα του φτάσει για να περάσει το μήνα, αν θα έχει δωρεάν και καλής ποιότητας παιδεία για τα παιδιά του και υγεία για όλη την οικογένειά του, αν οι συναλλαγές του με το κράτος θα είναι γρήγορες και αποτελεσματικές και τελικά αν οι ασφυκτικές συνθήκες της ζωής του, του επιτρέψουν να ξεφύγει από τη στασιμότητα της καθημερινότητας και να αρχίσει να ψάχνει τον πραγματικό του εαυτό, μία καλύτερη και πιο ανθρώπινη κοινωνία, γεμάτη αγάπη και αλληλεγγύη. Υπάρχει λοιπόν μία δυναμική αλληλεπίδραση ανάμεσα στο άτομο και την κοινωνία από την μία μεριά και την πολιτική από την άλλη. Η άγνοια και η απέχθεια του κόσμου για το πραγματικά πολιτικό (και όχι για την επίφαση της πολιτικής, δηλαδή την επιφανειακή εικόνα της), προκύπτει από την έλλειψη διάθεσης να διαβάσει και να ενημερωθεί για την ουσία των προβλημάτων και την συνολικότερη ζοφερή εικόνα που διαγράφεται (είμαστε μια από τις χώρες με την μικρότερη αναγνωσιμότητα εφημερίδων και βιβλίων κατ'ετος) και από την ψευδαίσθηση οτι όσα συμβαίνουν γύρω μας δεν επηρεάζουν τον μικρόκοσμό μας, άρα δεν μας αφορούν. Αντιδρούμε καθυστερημένα όταν πλέον τα αποτελέσματα από την άσκηση της πολιτικής φθάσουν μπροστά στην είσοδο του σπιτιού μας και μας χτυπήσουν την πόρτα. Και τότε ακόμα, πολλοί δεν θα μπορούν να καταλάβουν τις πραγματικές αιτίες, γιατί δεν θα έχουν εκπαιδευτεί γι'αυτό, επηρεαζόμενοι από τον κάθε καλοθελητή προπαγανδιστή της τηλεόρασης, του ραδιοφώνου ή του κόμματος.
Ανεξάρτητα από τον τρόπο προσωπικής αντίδρασης, σημασία έχει η ενημέρωση και η κριτική σκέψη. Δεν μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια και να υποκριθούμε οτι δεν συμβαίνει τίποτα ή να αδιαφορήσουμε, γιατί ακόμα και η καθημερινότητά μας ίσως υποβαθμιστεί στο μέλλον ερήμην μας. Το πολιτικό είναι λοιπόν και κοινωνικό-προσωπικό. Δεν έχω αυταπάτες οτι η ψήφος μας έχει τόση δύναμη ώστε να αλλάξει άμεσα τον κόσμο. Αν όμως οι επιλογές που κάνουμε βρίσκονται σε σωστή κατεύθυνση, θα έχει δρομολογηθεί μία επίπονη και αργή μετεξέλιξη σε μια πιό δίκαιη κοινωνία, που όλοι οραματιζόμαστε.

Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2007

Σώπα! Ο ΣΚΑΪ συμμορφώνεται! Θα συμμορφωθεί και η ΝΕΤ;

Αφού πήγε άπατο το debate του ΣΚΑΪ στις 6/9 (βρέθηκε ο δύστυχος αντιμέτωπος με το debate των πολιτικών αρχηγών στην κρατική τηλεόραση-πού πας ρε Καραμήτρο;), επαναλαμβάνεται στις 10/9 με υποψήφιους βουλευτές 5 κομμάτων. Δεν νομίζω οτι το κείμενο του ιστολογίου είχε τόση δύναμη, ώστε να επιβάλλει στο ΣΚΑΪ μεγαλύτερη πολυφωνία σε σχέση με το προηγούμενο δικομματικό εγχείρημα. Απλώς κάποια στιγμή διαπίστωσαν την πατάτα (το λέω πολύ κομψά) που έκαναν ή υπήρξαν διαμαρτυρίες για εσκεμμένα άνιση μεταχείρηση. Ούτως ή άλλως, το αναφέρω σημειολογικά. Όταν μαθαίνεις να λειτουργείς κομματικά και είσαι διαπλεκόμενος, ξεχνάς τί σημαίνει δημοκρατία.
Αρνούμενος να παρακολουθήσω την παρωδία, έμαθα οτι τελικά προσκεκλημένοι ήταν μόνο οι εκπρόσωποι ΝΔ-ΠΑΣΟΚ (για όσους είχαν ψευδαισθήσεις για το αντίθετο). Ακόμα και μετά την φτιασιδωμένη επίφαση πλουραλισμού της δεύτερης εκπομπής, η άποψη που έχω για την εκμετάλλευση των bloggers από τον ΣΚΑΪ παραμένει αρνητική. Το ίδιο ισχύει για την ΝΕΤ, που κάνει και εκείνη 2 debate (το πρώτο την ημέρα που κάνει και ο ΣΚΑΪ) με εκπροσώπους πάλι μόνο από ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Αυτή φαίνεται δεν παίρνει χαμπάρι. Αλλά δεν τη νοιάζει. Το ΕΡΣ σε δύο περιπτώσεις, τη μία με τη περίφημη φραπελιά της Δρούζα και την άλλη με το video με τους δήθεν εμπρηστές στον Υμηττό, που ήταν τελικά εθελοντές πυροσβέστες, απλώς της έκανε επίπληξη. Αλλά και πρόστιμο να της έβαζε, εμείς θα πληρώναμε το μάρμαρο μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ. Άρα η ΝΕΤ παίζει ασύδοτα με ασφάλεια. "Στηρίξτε" την και εσείς λοιπόν με την συμμετοχή σας, φίλοι bloggers. Βλέπω μάλιστα και ορισμένους πολύ οργισμένους, μα πάρα πολυ οργισμένους, να δείχνουν μία συμπεριφορά όλο ευγένεια και πολιτισμό, άσε οι ερωτήσεις: γροθιά στο στομάχι! Υπάρχει όμως ακόμα χρόνος. Ακόμα και τώρα μπορείτε να αποσύρετε τα μόλις 8 videos από το SYNC, πριν την ολοκληρωτική ντροπή.
Υ.Γ.Διαπίστωσα οτι η ΝΕΤ, εν μέσω μιας καταιγίδας προεκλογικών εκπομπων (το μεγαλύτερο μέρος του προγράμματός της), δείχνει την Κυριακή, τη Δευτέρα και την Τρίτη, εμβόλιμα, μία εκπομπή-ντοκυμονταίρ με τίτλο "Το μονοπάτι προς την 11η Σεπτεμβρίου". Πέρα από την υπενθύμιση της θλιβερής επετείου, βρίσκει την ευκαιρία να υποστηρίξει τηλεοπτικά, δημιουργώντας τους αντίστοιχους συνειρμούς, την πρόσφατη κυβερνητική βλακεία περί ασύμμετρης απειλής. Άλλωστε είναι το μοναδικό τηλεοπτικό κανάλι που με ντοκυμονταίρ θυμάται την επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου, μαζί με άλλο ένα. Μαντέψτε ποιό: Τον ΣΚΑΪ, βρε κουτά!

Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2007

ΟΧΙ ΣΤΗΝ TV! ΟΧΙ ΣΤΑ ΣΚΛΗΡΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ!

Η TV είναι ένα από τα πιο σκληρά ναρκωτικά που κυκλοφορούν. Έχει έντονη παραισθησιογόνο δράση, προκαλεί διαταραχή στο συναίσθημα και όσοι κάνουν χρήση, το αρνούνται συστηματικά και δεν παραδέχονται οτι ξημεροβραδυάζονται στην τηλεόραση ("κανένα ντοκυμονταίρ για τα άγρια ζώα βλέπω μόνο"). Προκαλεί κοινωνικά προβλήματα (συζυγικοί καυγάδες για το Champions League ή την Ελληνική ταινία), εξάρτηση ("έχει TV στο νησί;"), αϋπνία ("να δούμε και τη μεταμεσονύχτια εκπομπή;") ή υπνηλία (κατά τη διάρκεια της ομιλίας ενός πολιτικού), αλλαγή στη συμπεριφορά και την εμφάνιση (δείτε την αποβλακωμένη φάτσα οποιουδήποτε τηλεθεατή), ευερεθιστότητα (ανεβαίνει η πίεση αν δείς τον Τραγκαουνάκη ή τον Ζαχόπουλο), ανοχή (όσο παρακολουθείς, κολλάς και θέλεις να βλεπεις περισσότερο), απουσία από την δουλειά ("ευτυχώς οι δημοφιλείς εκπομπές μεταδίδονται το βράδυ"), άγχος (σκέψου να σου καεί η τηλεόραση την κρίσιμη στιγμή) και αμνησία ("είπα οτι δεν θα την ξανανοίξω τη ρημάδα").
Δυστυχώς η σύγχρονη επιστήμη δεν έχει κατορθώσει να αντιμετωπίσει το σοβαρό αυτό πρόβλημα φαρμακευτικώς ή έστω με μία κλινική αποτοξίνωσης. Εκεί που λές οτι ο χρήστης κατόρθωσε να απεξαρτηθεί (καλοκαίρι με βαρετές επαναλήψεις), έρχεται η νέα τηλεοπτική σεζόν και ξανακυλάει στο βούρκο. Άλλωστε οι έμποροι του ναρκωτικού αυτού κατορθώνουν κατά καιρούς να το κάνουν πιο ελκυστικό στο χρήστη, όταν αυτός έχει μπουχτίσει (πάρε να'χεις και ένα reality). Έχουν καταλάβει οτι όσο υπάρχει ζήτηση, υπάρχει και προσφορά. Τόσοι και τόσοι συνωστίζονται να πάρουν θέση ως βαποράκια: εξυπνάκηδες διαφημιστές, διαπλεκόμενοι δημοσιογράφοι, φανφαρόνοι πολιτικοί, βρώμικοι επιχειρηματίες, επιδειξιομανείς επαγγελματίες, νάρκισσοι πολίτες.
Η εξάρτηση είναι κυρίως ψυχολογική. Σε αυτό βοηθάει το γεγονός οτι η εξάρτηση μεταδίδεται από χρήστη σε χρήστη και όσοι δεν κάνουν χρήση αισθάνονται περίπου απόβλητοι της κοινωνίας ή ηλίθιοι ("δεν είδες το τελευταίο επεισόδιο; μα πού ζείς!"). Η κοινότητα των χρηστών δένεται με έντονους συναισθηματικούς δεσμούς (όταν σχολιάζεται ομαδικώς η εξέλιξη στην σαπουνόπερα). Σε αντίθεση με τις άλλες ναρκωτικές ουσίες, είναι νόμιμη και κανείς από το περιβάλλον του χρήστη δεν κρούει τον κώδωνα του κινδύνου (π.χ. δεν λέει "αν συνεχίσεις σε αυτόν το ρυθμό να βλέπεις TV, θα τυφλωθείς και θα κουφαθείς"). Δεν φαίνεται να είναι αρχικώς επικίνδυνη για την υγεία, αλλά τελικά οδηγεί σε σοβαρή μαλάκυνση του εγκεφάλου.
Αυτήν την μαλάκυνση θελουν να εκμεταλλευτούν οι παμπόνηροι έμποροι και τα βαποράκια τους, για να πουλήσουν ακόμα μεγαλύτερη ποσότητα σε περισσότερους νέους χρήστες. Και απ'ότι φαίνεται τα καταφέρνουν καλά. Αυτό αποδεικνύεται από την αυξημένη θεαματικότητα των σήριαλ και από τους πολιτικούς και τα κόμματα που εκλέγονται μέσω της TV (τηλεοπτική δημοκρατία). Μια παραλλαγή του σκληρού ναρκωτικού, που το κυκλοφορούν μαζικώς μόνο σε συγκεκριμένες περιόδους (προεκλογικώς), λέγεται debate. Πρόκειται για άκρως επικίνδυνο ναρκωτικό, γιατί ενώ φαίνεται αθώο και φθηνό (τι φθηνό, τζάμπα δηλαδή για όλο τον κοσμάκη), όταν καταναλώνεται, οδηγεί σε νοητική διαταραχή και σύγχυση. Ορισμένοι βιώνουν οργή και ένα παραλήρημα μεγαλείου που λέγεται "θα τους δείξω εγώ" ή αλλιώς "ΑΠΟΧΗ-ΛΕΥΚΟ-ΑΚΥΡΟ" που οδηγεί σε απάθεια και άλλοι ένα τρομερό παραλήρημα επικείμενης καταστροφής που λέγεται "ακυβερνησία". Ο χρήστης αισθάνεται οτι έρχεται το τέλος του κόσμου, ζεί με παραισθήσεις και οδηγείται στην κάλπη ως ζόμπι. Αυτή η ψευδαίσθηση διαλύεται ξαφνικά μετά από λίγο καιρό, όταν δηλαδή ανακοινώνονται τα ποσοστά των κομμάτων και ορκίζεται τελικά μία νέα κυβέρνηση, αλλά η ζημιά έχει γίνει.
Γι'αυτό και εγώ ως περιστασιακός χρήστης, προσπαθώντας να απεξαρτηθώ πλήρως, φωνάζω σε όλους τους χρήστες: ΟΧΙ ΣΤΑ ΣΚΛΗΡΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ! ΟΧΙ ΣΤΗΝ TV! ΟΧΙ ΣΤΑ DEBATE! ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗ!

Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2007

Είμαστε δυό, είμαστε τρείς, είμαστε χίλλιοι δεκατρείς

Ξεκινώντας το ιστολόγιο αυτό, μέσα στον Ιούλιο, άρχισα και εγώ να αισθάνομαι μέλος μιας μεγαλύτερης άγνωστης σε μένα κοινότητας. Αποφάσισα λοιπόν να εξερευνήσω τον αχανή αυτό χώρο, προκειμένου να βγάλω συμπεράσματα για το περιεχόμενο, την ποιότητα και την ποσότητα των ιστολογίων που δραστηριοποιούνται με εργαλείο την Ελληνική γλώσσα. Με είχε εντυπωσιάσει μάλιστα ο αριθμός των ιστολογίων και ο ρυθμός αύξησής τους (από τα στοιχεία του SYNC από 15000 έφτασε στις 18000 μέσα σε ένα μήνα).
Στην πραγματικότητα τα ενεργά και με προσωπική γραφή ιστολόγια είναι πολύ πολύ λιγότερα. Πολλοί bloggers έχουν σταματήσει από καιρό και δήλωσαν την αποχώρησή τους. Άλλοι έχουν δημιουργήσει 2,3 ή και περισσότερα ιστολόγια με το ίδιο περιεχόμενο ή σταματώντας το ένα συνεχίζουν σε άλλο παρόμοιο με διαφορετική ηλεκτρονική διεύθυνση. Επίσης αρκετά ιστολόγια είναι χωρίς περιεχόμενο ή με ένα μόνο εισαγωγικό κείμενο, χωρίς συνέχεια. Λίγα ακόμα αποτελούν ομαδική προσπαθεια όπου bloggers συνεισφέρουν με κείμενά από τα ιστολόγιά τους. Άλλα απλώς αναπαράγουν κείμενα, εικόνες και videos άλλων bloggers, χωρίς πολλές φορές να αναφέρουν τη πηγή τους. Τελικά αφού άνοιξα περίπου 1500 ιστολόγια, στη λίστα μου παρέμειναν περίπου 350 (και πολλά είναι), ενώ ακόμα συνεχίζω να ψάχνω μέσω των αγαπημένων άλλων ιστολογίων.
Τα ιστολόγια λοιπόν διαχωρίζονται κατ'εμέ σε δύο μεγάλες κατηγορίες: Τα εσωστρεφή και τα εξωστρεφή.
Στα πρώτα ο blogger περιαυτολογεί, περιγράφει δικές του εμπειρίες και γεγονότα της καθημερινότητάς του, εκτονώνει την ανάγκη έκφρασης των συναισθημάτων του και εξωτερικεύει τις σκέψεις του. Πάντα όμως ο πυρήνας είναι ο εαυτός του. Όλα (ή τα περισσότερα) αφορούν τον blogger, την καθημερινότητά του, την αυτοπροβολή του. Η όποια προσπάθεια επικοινωνίας, περιορίζεται στο να προκαλέσει το ενδιαφέρον και την συμπάθεια για την "ιδιαίτερη" περίπτωσή του. Είναι ένα αυστηρά προσωπικό ημερολόγιο, που κάτω από άλλες συνθήκες δεν θα έβγαινε ποτέ από το κλειδωμένο συρτάρι. Πέρα από περιπτώσεις που δεν ξεπερνούν σε αριθμό τα δάκτυλα και των δύο χεριών και αφορούν πραγματικά ιδιαίτερες προσωπικές ιστορίες (καρκίνος, εξαφανίσεις), το εγχείρημα έχει περιορισμένη ανταπόκριση και λειτουργεί με τη λογική της κλειδαρότρυπας ή της επίδειξης. Πάντα θα υπάρχει κόσμος που να ανταποκρίνεται σε τέτοια καλέσματα, ιδίως όταν το ιστολόγιο εκπέμπει μέσα από τον εγωκεντρισμό του blogger και ένα σήμα μοναξιάς. Όμως μόνο όσοι έχουν την δυνατότητα μίας λογοτεχνικής ή γλαφυρής περιγραφικής έκφρασης μπορούν να απευθυνθούν σε ένα ευρύτερο κοινό.
Στην δεύτερη περίπτωση, των εξωστρεφών ιστολογίων, που είναι και τα περισσότερα, υπάρχει και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Σε αυτά ο blogger προσπαθεί να εκφραστεί για όσα συμβαίνουν γύρω του, για καταστάσεις που τον αφορούν και τον προβληματίζουν, αλλά ταυτόχρονα αφορούν και τον πιθανό αναγνώστη του, καταστάσεις και γεγονότα που ξεφεύγουν από τον μικρόκοσμό του. Άλλος χρησιμοποιεί το χιούμορ, άλλος την ποιητική-λογοτεχνική έκφραση, άλλος την επιθετικότητα-καταγγελία, άλλος τη σοβαρότητα του λόγου ή και συνδυασμούς τους. Ακόμα και όταν περιγράφει προσωπικές του εμπειρίες, τις τοποθετεί μέσα σε ένα γενικότερο πλαίσιο ως αφορμή γενικότερου προβληματισμού. Θέλει να επικοινωνήσει, θέλει να διαπιστώσει αν υπάρχουν και άλλοι συνάνθρωποί του, που έχουν τις ίδιες ευαισθησίες και αναζητήσεις με αυτόν. Από εκεί και πέρα έγκειται στον αναγνώστη, ανάλογα με το περιεχόμενο και το ύφος του ιστολογίου, να επιλέξει τι του ταιριάζει.
Έχω επιλέξει τόσο ως blogger όσο και ως αναγνώστης την δεύτερη κατηγορία. Θα ήθελα ο ελεύθερος χρόνος μου να ήταν περισσότερος, ώστε να ενημερώνομαι, να ψυχαγωγούμαι και να προβληματίζομαι, διαβάζοντας όσα πιο πολλά καλά ιστολόγια μπορώ. Επειδή ως αναγνώστης προτιμώ μικρά και μεστά κείμενα, θα σταματήσω στο σημείο αυτό. Άλλωστε εδώ είμαστε, δεν χανόμαστε.

Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2007

Η προσπάθεια απομυθοποίησης των bloggers (μέρος 2ο)

Το εγχείρημα του ΣΚΑΙ, φαίνεται οτι τελικά έπεισε κάποιους (bloggers;) να στείλουν τα δικά τους videos στην εκπομπή-παρωδία τηλεοπτικής δημοκρατίας της 6/9/07, στην οποία θα απευθύνουν ερωτήματα στον Δ.Αβραμόπουλο και την Α.Διαμαντοπούλου ή απλώς θα καταθέτουν απόψεις τους. Μέχρι τη στιγμή που γράφω το κείμενο, 22 videos έχουν ανεβεί στη αντίστοιχη ιστοσελίδα του YouTube (από 3 πριν 2 ημέρες). Αντίθετα η ΝΕΤ δεν κατόρθωσε να αυξήσει τη συμμετοχή (φτώχεια γενικώς, μολις 5 videos). Αρκετά με τη "διαφήμιση" που τους κάνω τζάμπα.
Φαίνεται οτι ο ΣΚΑΙ έχει μπεί στο νόημα και προσπαθεί τελευταίως να χειραγωγήσει και να πατρονάρει το χώρο των bloggers. Αρχικώς το έκανε καπελώνοντας τη συγκεντρωση της 29/8 για τις πυρκαγιές, αφού τη διαφήμισε (χρησιμοποιώντας και πονηρές μεθόδους) και τη μετέδωσε εν μέρει ραδιοφωνικώς απ'ότι έχω διαβάσει (για την τηλεοπτική μετάδοση δεν έχω στοιχεία). Τώρα κάνει την επόμενη κίνησή του, χρησιμοποιώντας τους απλούς πολίτες και τους bloggers, ως γλάστρες στο νέο "δημοκρατικό" εγχείρημά του με τους δυο (2) συγκεκριμένους πολιτικούς, ενισχύοντας το παιχνίδι του δικομματισμού και γράφοντας στα παλιά του τα παπούτσια τα υπόλοιπα κόμματα, παρά την υποχρέωσή του να δώσει βήμα λόγου και σε αυτά. Άλλωστε τι θα πάθει; Θα έρθει το ΕΡΣ και θα του κάνει επίπληξη, για τη μη τήρηση της δεοντολογίας, κατόπιν εορτης (δηλαδή εκλογών). Σιγα τα ωά! Άντε να πέσει και κάποιο προστιματάκι (που δεν το βλέπω). Ο ΣΚΑΙ την δουλειά του θα την έχει κάνει. Θα έχει πετύχει:

1)Να συνδέσει το όνομά του και την κομματική του ταυτότητα (λέγε με ΝΔ) με την όποια ανεξαρτησία και αθωότητα των πολιτών που στέλνουν τα videos, χρησιμοποιώντας τους και προσπαθώντας να προβάλλει ένα αντικειμενικό προφίλ (που δεν έχει) και να κερδίσει θεαματικότητα.
2)Να απομυθοποιήσει τους bloggers, συνδέοντάς τους με το παιχνίδι των δύο μεγάλων κομμάτων και τελικά δυσφημίζοντάς τους. Τι θα σκεφτεί άραγε ο μέσος Έλληνας τηλεθεατής, βλέποντας τους bloggers να ενισχύουν μία διαστρεβλωμένη αντίληψη περί δικαίου, ίσων ευκαιριών και προβολής, αυτους δηλαδή που στη μεγάλη τους πλειοψηφία κατακρίνουν την φαυλότητα των δύο μεγάλων κομμάτων, να την στηρίζουν με τη συμμετοχή τους στην εκπομπή;
3)Να αποδυναμώσει την εικόνα των bloggers, μίας ανομοιογενούς κοινότητας μεν, που όμως έχει σήμα κατατεθέν την ανεξαρτησία και τη δυναμική της διαδικτυακής έκφρασης, στοιχεία που χάνονται μέσα από χλιαρά videos με θέματα-ερωτήματα χιλιοειπωμένα που δεν "πονάνε" το σύστημα, γιατί το σύστημα έχει λύσεις για όλα. Απαντώντας σε προηγούμενο μήνυμα του φίλου Νίκου για το πώς θα "τρομοκρατούνταν" οι συγκεκριμένοι υποψήφιοι, του απάντησα οτι "μπορούν να ταραχθούν μόνο αν κάποιος απευθύνει σε αυτούς ερωτήσεις που 1.αφορούν προσωπικές τους ευθύνες και όχι του κόμματός τους, με βάση συγκεκριμένα στοιχεία, μια και έχουν ασκήσει εξουσία και 2.(οι ερωτήσεις) δεν θα είναι γνωστές σε αυτούς από πρίν (θα μπορούσε πχ το SYNC ή το YouTube να μην ανεβάζει τα videos, και να τα δώσει λίγη ώρα πριν την εκπομπή, αλογόκριτα, χωρίς την έγκριση του καναλιού)". Τότε θα βλέπαμε αντιδράσεις. Το σύστημα δεν επιτρέπει όμως αβεβαιότητες. Γιατί αλλιώς είναι να έχεις τα θέματα των προφορικών εξετάσεων στα χέρια σου προετοιμασμένος κατάλληλα και αλλιώς να τα ακούς μπροστά στον εξεταστή για πρώτη φορά live. Σε σχέση με το 1., οι ερωτήσεις μέχρι τώρα είναι γενικόλογες και αφορούν ευθύνες των δύο παρατάξεων και όχι των συγκεκριμένων καλεσμένων.
4)Να δώσει την ευκαιρία στα δύο μεγάλα κόμματα να προβληθούν και να γενικολογήσουν, με τις ευχές των bloggers, οι οποίοι δεν θα έχουν τη δυνατότητα της παρέμβασης σε περίπτωση που δεν θα καλυφθούν από τις απαντήσεις των πολιτικών. Στην ουσία οι ερωτήσεις θα είναι ωραιότατες πάσες για τις γνωστές κενές περιεχομένου πολιτικές δηλώσεις, χωρίς να υπάρχει αντίλογος. Τα υπόλοιπα κόμματα βεβαίως θα είναι απόντα.
5)Να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση της συμμετοχής του πολίτη. Έχει γίνει μόδα τα ΜΜΕ να δίνουν λιγο χρόνο παρουσίας σε απλούς πολίτες, ώστε να παραπλανήσουν και να καμουφλάρουν την απίστευτη χειραγώγηση του τηλεθεατή, την οποία κάνουν στον υπόλοιπο τηλεοπτικό χρόνο. Η πλύση εγκεφάλου γίνεται με επιστημονικό τρόπο πλέον.
6)Να ξεκινήσει καινούργια τηλεοπτική φάμπρικα, χρησιμοποιώντας "πολίτες" ως bloggers, αλλοιώνοντας την πραγματική, όπως θέλω να πιστεύω, εικόνα της μη συμμετοχής των bloggers στο πανυγηράκι αυτό. Μου κάνει εντύπωση οτι μόνο ένας από τους συμμετέχοντες παραπέμπει σε ιστολόγιο, ενώ οι υπόλοιποι αναφέρονται με το όνομά τους μόνο. Είναι πραγματικοί bloggers; Αν είναι και αποφάσισαν να εκτεθούν κατά αυτόν τον τρόπο, γιατί φοβούνται να δηλώσουν το ιστολόγιό τους; Μήπως, λέω μήπως, κάποια απο τα videos, είναι φτιαγμένα και από τον ίδιο το ΣΚΑΙ;

Από εδώ και πέρα, προβλέπω οτι η τηλεοπτική αυτή διαδικασία θα γίνει μόδα, όπως μόδα έχουν γίνει οι κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας και οι γραφικές ακινητοποιήσεις. Αυτό θέλουμε; Να καταντήσουμε μόδα; (Για το θέμα των ΜΜΕ και των άθλιων μεθοδεύσεών τους, θα ασχοληθώ στο προσεχές μέλλον).
Για το τέλος, θα ήθελα να αναφέρω οτι θεωρώ όλους όσους έστειλαν videos, θύματα του ΣΚΑΙ, της ΝΕΤ και του συστήματος των ΜΜΕ, που το στηρίζουν εν αγνοία τους. Ζούμε σε μία τηλεοπτική δικτατορία. Ας μην την ενισχύουμε με τον τρόπο μας. Ας την αγνοήσουμε. Αυτό που μετράει είναι μόνο η ψήφος μας στις 16 Σεπτεμβρίου.

Υ.Γ.Τα θέματα που πραγματεύονται τα videos είναι: Μετανάστες, δασολόγιο, αρθρο 24, αυθαίρετα, πυρκαγιές-πρόληψη φυσικών καταστροφών-χρηματοδότηση τοπικής αυτοδιοίκησης, χρηματοδότηση επιστημονικής έρευνας, διαφθορά (αιτίες-ευθύνες-λύσεις), κομματικοποίηση-υποβάθμιση πανεπιστημίων, διαχωρισμός εκκλησιας-παιδείας, φορολόγηση εκκλησίας, εθελοντισμός και ενίσχυσή του από την πολιτεία, οικογενειοκρατία, αναξιοπιστία κομμάτων εξουσίας, πυρκαγιές και Ιόνια Οδός, οικογενειακό δίκαιο-αδικίες για διαζευμένους πατέρες, μόλυνση νερού στα Οινόφυτα, πρόταση μείωσης αποδοχών βουλευτών-υπουργών κατά 1000 ευρώ, TV αστέρες ως υποψήφιοι βουλευτές, δικαιώματα ομοφυλόφιλων, χαμηλή ποιότητα ζωής σε σχέση με το εξωτερικό.

Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου 2007

Η προσπάθεια απομυθοποίησης των bloggers

Με τον πηθικισμό που μας διακρίνει, αποφασίσαμε ως γνήσια δυτική δημοκρατία να ακολουθήσουμε τις επιταγές της μόδας. Όπως διαβάζω, κινούμενα στα πρότυπα του CNN (χαρακτηριστικό παράδειγμα ανεξάρτητης δημοσιογραφίας των ΗΠΑ) δύο τηλεοπτικά κανάλια, το ΣΚΑΙ και η ΝΕΤ (συμπτωματικώς υποστηρίζοντα την συντηρητική παράταξη, αφού η ΝΕΤ είναι το προπαγανδιστικό κανάλι της εκάστοτε κυβέρνησης) σε συνεργασία με το SYNC και το YouTube, δίνουν την δυνατότητα (sic) στους απλούς πολίτες και στους bloggers, μέσω videos, να απευθύνουν ερωτήματα στους υποψήφιους πολιτικούς που θα εμφανιστούν στις εκπομπές των καναλιών αυτών.
Για να δικαιολογήσω την απάτη και την πονηριά του εγχειρήματος, θα δώσω τα παρακάτω στοιχεία, σε σχέση με το εγχείρημα της ΝΕΤ, παραθέτοντας αποσπάσματα απο το http://www.nylon.gr/?p=1233 και το http://e07.sync.gr/videos/ και θα σχολιάσω:
1."Τα videos θα προβληθούν στην εκπομπή της ΝΕΤ (με τον Κωνσταντίνο Ζούλα) της 10ης Σεπτεμβρίου με καλεσμένους τη Μαρία Δαμανάκη και το Γεράσιμο Γιακουμάτο, ενώ αν είναι αρκετά θα προβληθούν και στην επόμενη εκπομπή της 12ης Σεπτεμβρίου 2007 με καλεσμένους το Βύρωνα Πολύδωρα και το Μίμη Ανδρουλάκη". Στημένη δηλαδή εκπομπή με εκπροσώπους μόνο των δύο μεγάλων κομμάτων. ΑΙΣΧΟΣ! Οι bloggers θα παίξουν το παιχνίδι του δικομματισμού, αυτό που στην συντριπτική πλειοψηφία τους απορρίπτουν.
2."Στην εκπομπή θα προβάλλονται videos με ερωτήσεις των Ελλήνων bloggers τα οποία θα απαντούν ζωντανά υποψήφιοι βουλευτές την ώρα της εκπομπής". Έχει δηλαδή σημασία αν οι υποψήφιοι βουλευτές θα απαντούν σε ζωντανή ή μαγνητοσκοπημένη μετάδοση, όταν μπορούν άνετα να τα δουν μεσω της ιστοσελίδας http://e07.sync.gr/videos/ και να προετοιμαστουν κατάλληλα;
3."Δύο bloggers μας έχουν στείλει ήδη τα δικά τους videos". Μέχρι την ώρα που γράφω το κείμενο οι bloggers είναι 4. Τα videos περιλαμβάνουν κλασικές ερωτήσεις που κάθε πρωτόβγαλτος δημοσιογράφος θα έθετε, όπως αν στοιχειοθετείται πραγματικός εθνικός λόγος για την προκήρυξη των εκλογων, ή ποιά πιθανά λάθη έχει κάνει ο αρχηγός του κόμματος του υποψηφίου (ως αυτοκριτική), ή περί του αρθρου 24, ενώ μία ερώτηση αφορά τις οικιακές φωτοβολταϊκές εγκαταστάσεις. Διαβάζω οτι οι bloggers "μπορούν να βάλουν το δάχτυλο στην πληγή. Μπορούν να αναδείξουν θέματα που χάνονται στην αφάνεια, να “στριμώξουν” με το δικό τους τρόπο, και να δημιουργήσουν τη δική τους ατζέντα στην προεκλογική κουβέντα". Ύστερα από αυτά τα videos, ομολογώ οτι οι υποψήφιοι ΝΔ-ΠΑΣΟΚ θα έχουν τρομοκρατηθεί και στριμωχτεί αφάνταστα! Πρόκειται για πρωτότυπες ερωτήσεις που κανείς δεν έχει ξαναθέσει στην Ελληνική τηλεόραση!
4."Δώστε τη βασική πληροφορία - για εσάς, και το μπλογκ σας.Δεν είναι όμως υποχρεωτικό." Η δύναμη των bloggers πηγάζει από την ανωνυμία τους. 'Οσοι επιθυμούν να μετεξελιχθούν σε "δημοσιογράφους" ή θα ήθελαν να είναι δημοσιογράφοι, ανοίγεται πεδίο δόξης λαμπρό ως μελλοντικοί μαϊντανοί στις εκπομπές "κοινωνικής κριτικής", αλλιώς ας σπουδάσουν δημοσιογραφία να τους φύγει το μαράζι. Όσο για τις βασικές πληροφορίες που ζητούνται, αλλά δεν απαιτούνται (sic), μου θυμίζει ανακριτικό γραφείο.
Για το εγχείρημα του ΣΚΑΙ και του YouTube (με συντονιστές τους: Αλέξη Παπαχελά, Τάσο Τέλλογλου, Σία Κοσιώνη, Σοφία Παπαϊωάννου, Ηλία Σιακαντάρη), τα πράγματα δεν είναι πολύ διαφορετικά. Μόνο 3 videos (το ένα ίδιο με της ΝΕΤ) και τα θέματα 1.Η ακαδημαΪκη ανάπτυξη του εκπαιδευτικού προσωπικού των ΤΕΙ (θέμα πανελλαδικού ενδιαφέροντος) και 2.Πώς αισθάνεστε για τις φωτιές; (πολύ καλά ευχαριστώ!). Αντίστοιχα με το πρώτο σχόλιο που έκανα, αντιγράφω απο την ιστοσελίδα του ΣΚΑΙ http://www.skai.gr/master_story_tv.php?id=57945 :"Το πρώτο ντιμπέιτ θα μεταδοθεί την Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου στις 22:15 με προσκεκλημένους τον υπουργό Υγείας Δημήτρη Αβραμόπουλο και τη βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Άννα Διαμαντοπούλου". Πάλι ο δικομματισμός! Πάλι η διαφήμιση των γνωστών φθαρμένων πολιτικών των δύο μεγάλων κομμάτων.
Υπάρχει η ψευδαίσθηση οτι ο πολίτης δήθεν υπολογίζεται από το σύστημα της τηλεοπτικής δημοκρατίας. Αντίθετα ο πολίτης και στην συγκεκριμένη περίπτωση ο blogger, χρησιμοποιείται από το σύστημα, παίζοντας τα πονηρά παιχνίδια της εξουσίας εν αγνοία του. Αν τελικά οι bloggers πέσουν στη παγίδα και συμμετάσχουν στα εγχειρήματα αυτά, θα είναι μία ήττα της ανεξαρτησίας τους σε σχέση με την εξουσία και η τελική απομυθοποίησή τους.