Τρίτη 18 Μαρτίου 2008

Το νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό και τι μας κρύβουν

Παρακολουθώ με αγωνία και ενδιαφέρον τις προσπάθειες της σημερινής κυβέρνησης να δώσει στο πρόβλημα του ασφαλιστικού μία λύση που να αντέξει σε βάθος χρόνου. Η ενασχόληση του τύπου με το μείζον αυτό θέμα επί μήνες, μου έδωσε το δικαίωμα να διαμορφώσω μία συγκροτημένη και συγκεκριμένη άποψη. Οι τελικές κυβερνητικές προτάσεις, που κατά πάσα πιθανότητα θα είναι νόμος του κράτους σε μερικές ημέρες, είναι στη διάθεση του κοινού και των ειδικών. Αφήνομαι λοιπόν στους γνώστες του θέματος, για να με ενημερώσουν και χρησιμοποιώ μόνο παραπομπές και στοιχεία από εφημερίδες που πρόσκεινται στην κυβερνητική παράταξη.
Ο Στέφανος Μάνος, σε άρθρο του στην Καθημερινή, αποκαλύπτει οτι "σύμφωνα, λοιπόν, με την έκθεση των «σοφών», η συνολική δαπάνη συντάξεων το 2007 ήταν 23,5 δισ. ευρώ (12,5% του ΑΕΠ) και προορίζεται (αν δεν αλλάξει κάτι) να φθάσει τα 32,7 δισ. ευρώ το 2015 και 40,8 δισ. ευρώ το 2020 (με τιμές 2007). Στην έκθεση επισημαίνεται ότι οι αριθμοί αυτοί είναι υποτιμημένοι, δηλαδή η κατάσταση είναι χειρότερη". Τα ποσά που απαιτούνται είναι τεράστια και για τις μελλοντικές εξελίξεις πρέπει να συνυπολογίσουμε την υπογεννητικότητα των Ελλήνων και την συνεχιζόμενη μείωση του λόγου εργαζομένων προς συνταξιούχους.
Τι καταφέρνει λοιπόν το κοινωνικά άδικο αυτό νομοσχέδιο, σε οικονομικό επίπεδο; Πάλι σύμφωνα με τον κ.Μάνο, "τα ταμεία, σύμφωνα με την έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, θα εξοικονομούν από το 2018 και μετά (αφού ωριμάσουν τα μέτρα) 308,7 εκατ. ευρώ ετησίως από αυξήσεις στα όρια ηλικίας (κυρίως των γυναικών) και 1,5(!) δισ. ευρώ από εξοικονόμηση πόρων από τη διοικητική ενοποίηση". Eάν όμως δεν αλλάξουν οι όροι και οι προϋποθέσεις για τις παροχές των Tαμείων που ενοποιούνται –όπως διαβεβαιώνει η κυβέρνηση– κι αφού δεν μειώνεται το προσωπικό τους, από πού θα προκύψει αυτό το τελευταίο ποσό; Ο κ.Μάνος συμφωνεί: "Τα περί εξοικονόμησης πόρων από τη διοικητική ενοποίηση ανήκουν μάλλον στη σφαίρα των ονείρων. Κατά τη γνώμη μου, η σχεδιαζόμενη διοικητική ενοποίηση όχι μόνο δεν θα περιορίσει τα έξοδα, αλλά θα τα αυξήσει σημαντικά".
Μπροστά στα τεράστια ποσά που απαιτούνται για τη λύση του συνεχώς και με γοργότερους ρυθμούς διογκούμενου προβλήματος, η συμμετοχή από την ενοποίηση των ταμείων και την αύξηση των ορίων ηλικίας παραμένει αμφίβολη και θλιβερά μικρή και η "λύση" που προσφέρει το νομοσχέδιο είναι ασπιρίνη και όχι θεραπεία. Απλώς συγκρίνετε το 1,8 δις που εξοικονομεί το νομοσχέδιο (στην πιο αισιόδοξη εκδοχή του) και τα οποία τα 308 εκ ευρώ θα εξοικονομούνται μόνο για μερικά χρόνια, με τα άνω των 30 δις που θα απαιτούνται σε μερικά χρόνια. Η ίδια η υπουργός Απασχόλησης και Κοινωνικής Προστασίας Φάνη Πάλλη-Πετραλιά σε δήλωσή της τον Ιανουάριο του 2008, σημειώνει οτι το ασφαλιστικό νομοσχέδιο δεν έχει εισπρακτικό στόχο, αλλά τη δημιουργία ενός δίκαιου και βιώσιμου ασφαλιστικού συστήματος.


Το πρόβλημα όμως του ασφαλιστικού είναι κατ'εξοχήν οικονομικό. Επομένως η κατεύθυνση που δίνεται με το νομοσχέδιο είναι λανθασμένη, αφού δεν ασχολείται με το μείζον: κατ'αρχήν με την εξεύρεση πόρων και στη συνέχεια με τη ορθή κατανομή τους. Κάπου αλλού λοιπόν πρέπει να βρίσκεται η ουσιαστική λύση του προβλήματος.
Το ίδιο επισημαίνει και ο κ. Σάββας Pομπόλης, καθηγητής του Παντείου και επιστημονικός διευθυντής του Iνστιτούτου Eργασίας ΓΣEE- AΔEΔY: "η οικονομική απόδοση του Σχεδίου Νόμου είναι βραχυχρόνια και περιορισμένη και αναφέρεται στην εσωτερική κατανομή των πόρων στην περίπτωση των ενοποιήσεων, στο Ασφαλιστικό Κεφάλαιο Αλληλεγγύης και στον περιορισμό των ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Ταυτόχρονα δεν προβλέπεται καμία δέσμευση για την απόδοση των οφειλόμενων ποσών (12,6 δισ. ευρώ) από το κράτος ούτε για την αποτελεσματική καταπολέμηση της εισφοροδιαφυγής...οι ενοποιήσεις θα λειτουργήσουν ως Δούρειος Ιππος με την εσωτερική κατανομή των πόρων μέσω της κατάσχεσης περιουσιακών στοιχείων των πλεονασματικών Ταμείων, την προοπτική μείωσης των παροχών προς τα κάτω μέσω της δυνατότητας που παρέχεται στον υπουργό Απασχόλησης και Κοινωνικής Προστασίας να καθορίζει το επίπεδο των παροχών υγείας και συντάξεων και την αποφυγή του κράτους να ενισχύσει χρηματοδοτικά το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης και υγείας".
Ο Στέφανος Μάνος το περιγράφει με πιο γλαφυρό τρόπο: "Φανταστείτε ότι έχετε 30 τσουβάλια γεμάτα με διάφορα πράγματα. Θέλετε να ενώσετε και να ομαδοποιήσετε τα περιεχόμενά τους και να τα βάλετε σε κάποια τάξη. Πώς θα προχωρούσατε; Εγώ θα τακτοποιούσα ένα ένα τσουβάλι και στη συνέχεια θα προχωρούσα στην ενοποίηση ομοειδών πραγμάτων. Η κυβέρνηση προτίμησε να αδειάσει το περιεχόμενο όλων των τσουβαλιών σε ένα κάδο και υπόσχεται να βάλει τάξη μετά. Μπορεί η υπουργός Απασχόλησης να μη γνωρίζει το ασφαλιστικό, είμαι όμως βέβαιος ότι μπορεί να καταλάβει αυτό που μόλις περιέγραψα".
Μία δυσάρεστη παρενέργεια της βιαστικής ενοποίησης των ταμείων, χωρίς προηγούμενη μελέτη, είναι και αυτή της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Ταμεία που έως τώρα είχαν ένα αξιοπρεπές αυτόνομο σύστημα περίθαλψης, υπάγονται στο ΙΚΑ, σε ένα ΙΚΑ ανυπόληπτο και αδύναμο να ανταποκριθεί στις ανάγκες των ασφαλισμένων του, πόσο μάλλον τώρα με την προσθήκη χιλιάδων ακόμα νέων ασφαλισμένων. Και αυτό συμβαίνει, όταν δεν έχει γίνει καμμία ουσιαστική κίνηση ενίσχυσης και βελτίωσης των παρεχόμενων υπηρεσιών του ΙΚΑ, με τη δημιουργία νέων υποκαταστημάτων, τον εκσυγχρονισμό των δομών του και την πρόσληψη του αναγκαίου προσωπικού (ιατρικού και μη). Το αποτέλεσμα είναι να εξαναγκάζεται ο φορολογούμενος πολίτης, που πληρώνει κανονικά τις εισφορές του για να έχει στοιχειώδη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, να οδηγειται στην ιδιωτική ασφάλιση και στην πανάκριβη ιατρική του ιδιωτικού τομέα.


Προχειρότητα λοιπόν για μιά ακόμα φορά! Και λαϊκισμός!
Γιατί κανείς δεν έχει αντίρρηση να μειωθούν τα ταμεία, ή να κοπούν υπερβολικά προνόμια που προκαλούν το κοινό αίσθημα. Αλλά δεν μπορεί κανείς να κλεβει από τους εργαζόμενους χρήματα που τα πλήρωναν επί χρόνια με την μορφή εισφορών. Και αντί να δίνονται γενναία κίνητρα στις μητέρες για να τεκνοποιήσουν, προσφέρονται ψίχουλα: για τις νέες ασφαλισμένες που θα συνταξιοδοτηθούν βάσει της ισχύουσας νομοθεσίας στο 65ο έτος της ηλικίας τους, ισχύει πρόσθετη αμειβόμενη άδεια 6 μηνών, μετά την άδεια λοχείας, καθώς και η μείωση των ασφαλιστικών εισφορών για ένα έτος, εφόσον η μητέρα θελήσει να επιστρέψει στην εργασία της. Μία ματιά σε επιτυχημένα παραδείγματα γενναίας κοινωνικής πολιτικής (π.χ. Σουηδία) που οδήγησαν στα υψηλότερα νούμερα γεννητικότητας στην Ευρώπη, αρκεί για να καταλάβουμε οτι τα δικά μας κίνητρα είναι ανύπαρκτα. Και φυσικά χρυσώνουν απλώς το χάπι της αύξησης των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης. Με την ολοκλήρωση της ρύθμισης οι γυναίκες με ανήλικο παιδί και τουλάχιστον 5.500 ημέρες ασφάλισης μεταξύ του 50ού και του 54ου έτους της ηλικίας θα θεμελιώνουν δικαίωμα αλλά η σύνταξη θα τους χορηγείται στα 55!!! Βέβαια, αυτές που θίγονται είναι οι γυναίκες που απέκτησαν παιδιά σε μεγαλύτερες ηλικίες, κάτι που συμβαίνει ολοένα και συχνότερα, φαινόμενο της σύγχρονης εποχής, με την γυναίκα να διεκδικεί τον ρόλο της στην αγορά εργασίας και να προσπαθεί να συνδυάσει και την μητρότητα, συχνά μετά τα 35 της χρόνια. Ο Ελεύθερος Τύπος παραδέχεται οτι από το 2009 και μετά στο «στόχαστρο» μπαίνουν οι σημερινοί σαραντάρηδες καθώς και οι γυναίκες.
Τίθεται όμως και σε δοκιμασία το δικαίωμα των εποχικών εργαζομενων στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, αφού απαιτούνται διπλάσια ημερομίσθια για την λήψη παροχών υγείας (από τα 50 φτάνουμε σταδιακά στα 100), δημιουργώντας πρόβλημα σε ένα μεγάλο αριθμό εργαζομένων που δεν έχουν σταθερή εργασία και παλεύουν καθημερινά να βρούν μεροκάματο.
Το χειρότερο από όλα είναι η μείωση των επικουρικών συντάξεων, που οδηγεί σε καθαρή μείωση της τελικής σύνταξης, σε εργαζόμενους που βρίσκονται λίγο πριν τη σύνταξη. Πρόκειται για μία κοινωνικά ανάλγητη πολιτική απόφαση, ειδικά σε μία εποχή ισχνών αγελάδων, έντονων οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων, με την γενιά των 700 ευρώ και την ευρέως εφαρμοζόμενη ανασφάλιστη εργασία. Όπως υποστηρίζει ο Ελεύθερος Τύπος, όσοι ολοκληρώσουν την εργασιακή τους πορεία 5 χρόνια μετά από σήμερα θα λάβουν πιο χαμηλές επικουρικές συντάξεις σε σχέση με τους σημερινούς συνταξιούχους, με βάση το πλαφόν του 20%, παρ'ότι θα έχουν πληρώσει τις ίδιες ή και μεγαλύτερες εισφορές σε σχέση με τους παλαιότερους. Αυτό ισχύει για όσους εργάστηκαν για πρώτη φορά μεταξύ 1983 και 1992. Για τους νεότερους εργαζόμενους, το 20% πλαφόν για τις επικουρικές συντάξεις δυστυχώς ισχύει ήδη με βάση το νόμο Ρέππα του ΠΑΣΟΚ.
Και φυσικά αυξάνονται τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, όπως μας ενημερώνει ο Αδέσμευτος Τύπος στο κείμενο του Κωστα Κατικου, "Οι τελικές διατάξεις του Ασφαλιστικού": "επανέρχεται από την 1-1-2013 η διάταξη που προβλέπει τη συνταξιοδότηση στο 60ο έτος (αντί του 58ου) με 35ετία". Δηλαδή κάποιος εργαζόμενος με 35 (τριανταπέντε!) χρόνια εργασίας, πρέπει να συνεχίσει να εργάζεται ή να περιμένει μέχρι τα 60 για να πάρει σύνταξη.

Αντίθετα, θεωρώ θετικό το γεγονός της δυνατότητας παραμονής στην εργασία κατά 3 χρόνια με παράλληλη αύξηση της σύνταξης κατά 10%, ως κίνητρο για την ενίσχυση του εργασιακού δυναμικού και την ελάχιστη έστω βελτίωση της σχέσης εργαζομενων προς συνταξιούχους. Αυτό σημαίνει εθελοντική παραμονή στην εργασία μέχρι τα 63 (από τα 60) για όσους είναι ασφαλισμένοι στο ΙΚΑ μέχρι τις 31/12/92 και μέχρι τα 68 (από τα 65) για όσους είναι ασφαλισμένοι από την 1/1/93.
Η αύξηση του προσδόκιμου επιβίωσης, η ενεργητικότητα των σημερινών εξηντάρηδων και το ψυχολογικό κενό που αφήνει η συνταξιοδότηση σε αρκετούς εργαζόμενους που αισθάνονται οτι μπορούν και θέλουν ακόμα να προσφέρουν, καλύπτεται με την ρύθμιση αυτή.
Επίσης σημαντική είναι η θεσμοθέτηση του Ασφαλιστικού Κεφαλαίου Αλληλεγγύης Γενεών (ΑΚΑΓΕ), με πόρους από τον ΦΠΑ, τις αποκρατικοποιήσεις (πόσες άραγε έχουν μείνει ακόμα;) και τους κοινωνικούς πόρους. Φτάνει να μην αποτελέσει αποκούμπι για κάθε απελπισμένη κυβέρνηση στην προσπάθειά της για αναζήτηση χρημάτων, όπως ήδη έχει γίνει με τα αποθεματικά των ταμείων και την μή απόδοση των οφειλών του κράτους σε αυτά.
Τελικά ποιός έχει την ευθύνη για την αναστάτωση και κοινωνική αντίδραση που το νομοσχέδιο αυτό έχει προκαλέσει; Ο Γιώργος Κύρτσος ασκεί δριμεία κριτική στην κυβέρνηση για το (σοβαρό) μερίδιο της ευθύνης της: Η αποτελεσματική προώθηση της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης προϋποθέτει ένα σωρό προπαρασκευαστικές κινήσεις. Σωστή λειτουργία του ασφαλιστικού συστήματος για να ελεγχθεί το κόστος διαχείρισής του. Προβολή θετικών πρωτοβουλιών και του καλού παραδείγματος της ίδιας της εξουσίας. Δημιουργία της ευρύτερης δυνατής συμμαχίας στο πλαίσιο της τριμερούς συνεργασίας κυβέρνησης, εργοδοτικών και συνδικαλιστικών οργανώσεων. Σωστή αξιολόγηση των οικονομικών του ασφαλιστικού συστήματος, της οικονομικής επίπτωσης των μέτρων που προωθούνται και λεπτομερειακή τεχνικοοικονομική επεξεργασία σύνθετων μέτρων, όπως της συγχώνευσης των ασφαλιστικών ταμείων. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η κυβέρνηση προωθεί την ασφαλιστική μεταρρύθμιση χωρίς να την έχει προετοιμάσει..Τριμερής συνεργασία δεν υπήρξε με ευθύνη της κυβέρνησης, που δεν παρουσίασε συγκεκριμένες προτάσεις, και των περισσότερων συνδικαλιστικών οργανώσεων, που ακολούθησαν την κομματική γραμμή της σκληρής αντιπαράθεσης. Δεν έγινε σοβαρή αξιολόγηση της οικονομικής δυναμικής του συστήματος ούτε της επίπτωσης των μέτρων που προωθούνται. Οι συγχωνεύσεις των ταμείων γίνονται ή δεν γίνονται χωρίς την οικονομική, τεχνική προετοιμασία που επιβάλλεται και χωρίς στοιχειώδεις εγγυήσεις για το αποτέλεσμα.
Αλλά και η κοινή γνώμη δεν έχει πειστεί για την χρησιμότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη του νομοσχεδίου και το αξιολογεί αρνητικά. Το εντυπωσιακό είναι η σχετικά μικρή αποδοχή του από τους ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας.
Σύμφωνα με τον Ελεύθερο Τύπο (17/3/2008) και το κείμενό του "Παίρνουν αποστάσεις οι πολίτες-Τι αποκαλύπτει το «ΕΤ-Περισκόπιο» της MRB", σχεδόν οι μισοί από τους ψηφοφόρους της Ν.Δ. αξιολογούν αρνητικά τους κυβερνητικούς χειρισμούς στο ασφαλιστικό (49% έναντι 45,3%) και ένας στους τρεις τάσσεται κατά του νομοσχεδίου και υπέρ των απεργιακών κινητοποιήσεων.








(οι εικόνες που μπορούν να μεγεθυνθούν, έχουν ληφθεί από το http://www.e-tipos.com/content/staticfiles/pdf/MRB16_03_08.pdf)

Σε αντιδιαστολή μέ όσα πομπώδη αλλά ανεπαρκή ευαγγελίζεται το νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό ("αποσπασματικά και αλληλοσυγκρουόμενα μέτρα" υποστηρίζει ο Γ.Κύρτσος), ας παραθέσουμε μία άλλη εναλλακτική λύση για το μείζον αυτό πρόβλημα. Πάλι ο κ. Σάββας Pομπόλης μας δείχνει το δρόμο: "μία πραγματική λύση και μεταρρύθμιση του κοινωνικο-ασφαλιστικού συστήματος απαιτείται να αντιμετωπίζει ουσιαστικά τα πραγματικά του προβλήματα: α) τη χρηματοδοτική του ενίσχυση με νέους πόρους από την άμεση φορολογία υψηλών εισοδημάτων και όχι με την έμμεση (άδικη) φορολογία όλων των εισοδημάτων β) τη βελτίωση της οργανωτικο-λειτουργικής του κατάστασης (σχεδιασμένες και υπολογισμένες ενοποιήσεις) και γ) τη σταδιακή βελτίωση (ποσοτικά και ποιοτικά) του επιπέδου των παροχών".

Δυστυχώς το νομοσχέδιο αυτό αποτυγχάνει να δώσει μακροπρόθεσμη προοπτική βιωσιμότητας του ασφαλιστικού συστήματος, ενώ έχει "καταφέρει" να δημιουργήσει μία άνευ προηγουμένου κοινωνική αναταραχή, αιφνιδιάζοντας τον πολίτη που, βασιζόμενος σε ψευδείς προεκλογικές διαβεβαιώσεις για την μη αλλαγή των ορίων ηλικίας και τη μη μείωση των συντάξεων, είχε ενισχύσει με την ψήφο του την παρούσα κυβέρνηση.

7 σχόλια:

iQfish είπε...

..εν τω μεταξύ, εχτές όλως τυχαίως , είδα το SICKO του Michael Moor..

Με τις ίδιες ύπουλες μεθόδους , έστρεψαν τους πολίτες στην ιδιωτική ασφάλιση ...

.. άλλο ένα βήμα μπροστά ..
ευγε..

Παντελής Οικονόμου είπε...

Καλησπέρα φίλε iqfish και σε ευχαριστώ.
Αν δεν υποβαθμιζόταν η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ποιός θα έτρεχε να κάνει ιδιωτική ασφάλιση υγείας; Και αν υπήρχε σίγουρη εξασφάλιση μιας αξιοπρεπούς σύνταξης, ποιός θα έκανε συμπληρωματική ιδιωτική ασφάλιση; Αλλωστε είναι γνωστή η ενίσχυση της ιδιωτικής ασφάλισης από τη κυβέρνηση.
(εφημεριδα Κερδος)
Το SICKO θα το δώ με την πρώτη ευκαιρία.

Ανώνυμος είπε...

κε Οικονόμου, διάβασα κι εγώ αυτό το άρθρο σας για το επίμαχο ασφαλιστικό και συμφωνώ στις γενικές γραμμές του.

Η δική μου αθώα απορία, έγκειται στο εξής στοιχειώδες : ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΎΜΕ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΟΥΜΕ ΣΤΗ ΛΥΣΗ ΕΝΌΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ (στη συγκεκριμμένη περίπτωση του λεγομένου ασφαλιστικού) ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ;

Φυσικά, αν κάποιος από τους αναγνώστες σας έχει επιχειρήματα περί του αντιθέτου, θα ήτο πολύ ενδιαφέρον να τα διαβάσουμε ...

Ευχαριστώ για τη φιλοξενία
Ιουπητέριος

Παντελής Οικονόμου είπε...

Φίλε Ιουπητέριε, το ασφαλιστικό πρόβλημα δεν θα το λύσουν οι Έλληνες πολίτες, ούτε οι bloggers, αλλά οι πολιτικοί μας (τους οποίους εμείς εκλέγουμε για να μην ξεχνιόμαστε), με την βοήθεια των ειδικών, όπως είναι ο κ.Σάββας Ρομπόλης, του οποίου την πρόταση καταγράφω στο τέλος του κειμένου μου. Πιστεύω όμως οτι ένας επαρκώς ενημερωμένος πολίτης, που δεν είναι τυφλωμένος από την κομματική του προτίμηση, μπορεί να καταλάβει αν τα εκάστοτε μέτρα κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση ή όχι. Τα στοιχεία που παραθέτω, βοηθούν στην κατανόηση των αριθμητικών μεγεθών και αρκεί η απλή λογική για την εξαγωγή βασικών συμπερασμάτων. Ο πολίτης που ενημερώνεται καθημερινά, κυρίως μέσω του γραπτού τύπου ή των ιστοτόπων του και τα τελευταία χρόνια μέσω των blogs, κάτι πρέπει να έχει μάθει τόσα χρόνια.

Ανώνυμος είπε...

Φίλε Παντελή, την καλησπέρα μου.

Συμφωνώ ότι οι Ελληνες πολίτες και οι εξ αυτών bloggers, ακόμη και αν θα το ήθελαν, δεν έχουν τη θεσμική εξουσιοδότηση να λύσουν το ασφαλιστικό.

Ομως, διαβάζοντας την «οδύσσεια της κοινωνικής ασφάλισης" του κου Ρομπόλη στην "Καθημερινή", άρθρο στο οποίο οδηγεί η παραπομπή σας, πείθομαι ακόμη μια φορά ότι δεν μπορούμε να επιχειρούμε την επίλυση προβλημάτων, των οποίων τις παραμέτρους, δεν γνωρίζουμε. Ακόμα χειρότερα, όταν τις "μισογνωρίζουμε" αφού είναι τοις πάσι γνωστόν ότι τα αποτελέσματα της ημιμάθειας είναι, δυστυχώς, απείρως χειρότερα από εκείνα της αμάθειας.

Προσωπικά πιστεύω, ότι ένα κοινωνικό ζήτημα τέτοιας ολκής, δεν θα έπρεπε καν να επηρεάζεται ούτε στο ελάχιστο, από κομματικές θέσεις και επιρρροές.

Με κάθε ταπεινότητα, θα μου επιτρέψεις επίσης (ο ενικός οφείλεται στην διαδικτυακή
netiquette και όχι σε αυθαίρετο θάρρος) να παρατηρήσω ότι τα στοιχεία που παραθέτεις δεν βοηθούν στην κατανόηση του ασφαλιστικού προβλήματος όπως πρεσβεύεις, διότι αντικατοπτρίζουν απόψεις σφυγμομετρικής φύσεως και όχι ποσοτικές παραμέτρους αυτού του ζητήματος. Και αυτή ακριβώς η απουσία των ποσοτικών παραμέτρων, με άλλα λόγια η απουσία της ΔΙΑΓΝΩΣΗΣ του προβλήματος (του δικού μας ασφαλιστικού προβλήματος και όχι εκείνου των Γάλλων, Ιταλών, Ισπανών ή δεν ξέρω τι άλλο) είναι η senza qui non συνθήκη, για μιαν ορθολογική, βιώσιμη και αποδεκτή από τους πολίτες μιας χώρας, αντιμετώπιση ενός τέτοιου ζητήματος.

Δεν έχω διαβάσει τον νόμο. Διαβάζω όμως την αιτιολογική του έκθεση η οποία - όπως και σε κάθε νομοθέτημα - αποτελεί τη φιλοσοφία στην οποία θα στηριχτεί η στρατηγική που προτείνει με τα άρθρα του νόμου που εισάγει. Και βλέπω δυστυχώς, τουλάχιστον σε όσα έχω διαβάσει μέχρι στιγμής, ότι ακριβώς αυτό που λάμπει δα της απουσίας του, είναι Η ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ. Γιατί η διάγνωση αυτή, δεν είναι λόγια. Είναι αριθμοί. Είναι επαναλαμβάνω, η senza qui non συνθήκη που λέγαμε ...

Αυτά που λες, φίλε Παντελή, λεει η απλή λογική μιας σύγχρονης στρατηγικής, ανεξάρτητα από το τι λεει ο καθημερινός τύπος και τα μλογκάκια μας ...

Να είσαι καλά
Ιουπητέριος

Παντελής Οικονόμου είπε...

Φίλε Ιουπητέριε, οι αριθμοί στους οποίους αναφέρομαι αφορούν το πρώτο κομμάτι του κειμένου και όχι τα στατιστικά των δημοσκοπήσεων. Το πρόβλημα του ασφαλιστικού φαίνεται να είναι κατ'αρχήν πρόβλημα χρηματοδότησης και πόρων (με βάση την επιδείνωση της αναλογίας εργαζομένων προς συνταξιούχους). Δυστυχώς γερνάμε ως χώρα. Ας αναλογιστούν οι ειδικοί με ποιόν τρόπο και με ποιές αναλογίες τα τρία μέρη (κράτος, εργοδότες και εργαζόμενοι) θα συνεισφέρουν στις δαπάνες του συστήματος. Το να τα φορτώνουμε όλα στους εργαζόμενους, των οποίων τα όρια έχουν σχεδόν εξαντληθεί και η δυνατότητα ουσιαστικής συνεισφοράς τους είναι μικρή, δεν αποτελεί λύση. Μερικές φορές αυτό που λείπει είναι η κοινή λογική και όχι η εξειδικευμένη γνώση. Συμφωνώ οτι το νομοσχέδιο δεν έχει σαφή προσανατολισμό προς την συνολική λύση του προβλήματος, γιατί παραβλέπει την μεγάλη εικόνα, εστιάζοντας κυρίως στους εργαζόμενους. Η πρόβλεψη του νόμου για την συνεισφορά του κράτους είναι κατά την άποψή μου προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά ποσοτικώς συμβολική, ενώ διαιωνίζει την ανισότητα στην κατανομή των οικονομικών βαρών με τους έμεσους φόρους.
Σε ευχαριστώ για τη συνεισφορά σου στο ιστολόγιο.
Φιλικά
Παντελής

Ανώνυμος είπε...

Ευχαριστώ και εγώ. Κλείνω αυτή την ταπεινή μου συνεισφορά, με τη συμπληρωματική παρατήρηση ότι δηλαδή, όπως και στην κάθε οικονομική δραστηριότητα, η υγεία του ασφαλιστικού μας συστήματος εξαρτάται από δύο παράγοντες : τα ΕΣΟΔΑ και τα ΕΞΟΔΑ. Η απλή αυτή πραγματικότητα, αληθεύει τόσο για το κάθε Ταμείο χωριστά, όσο και για το σύνολό τους.

Ανεξάρτητα από το αν είναι ή όχι σωστά τα μέτρα της αναμόρφωσης, το καίριο τρωτό τους σημείο, είναι ότι αφορούν μόνο το σκέλος των εξόδων χωρίς να ασχολούνται καθόλου με εκείνο των εσόδων. Οι αναφερόμενες στο άρθρο σου εξοικονομήσεις των "σοφών" - αλήθεια, πρέπει να είναι κάποιος σοφός, για να κάνει μιαν αξιόπιστη κοινωνική έρευνα, τομέας στον οποίο εξ' άλλου τόσο εξέχουμε, αν λάβουμε υπ' όψη τις τόσο επιτυχείς μας έρευνες όταν πρόκειται για τις εκλογές, τους τρόπους και τις πιθανότητες επιτυχίας του τάδε και του δεινα πολιτικού σχηματισμού ; - φαντάζουν σαν τρόποι αντίδρασης "του κακομοίρη" που, απελπισμένος στη φτώχια του, κόβει το ψωμί του στα δύο για να έχει και την επαύριον ...

Στην περίπτωσή μας, προσπαθούμε να μειώσουμε τα στόματα των γερόντων μας για λόγους οικονομίας, χωρίς να ξέρουμε καν αν οι εναπομένοντες, θα μπορούν να επιζήσουν, αφού δεν λαμβάνουμε υπ' όψη τους νόμους της διαδοχής των γενεών στη χώρα μας. Και πώς να τους λάβουμε υπ' όψη βέβαια, όταν δεν μπαίνουμε στον κόπο να τους μάθουμε ή ακόμη καλύτερα να τους διαμορφώσουμε (όχι βέβαια με τον τρόπο της μείωσης του προσδόκιμου ζωής, σε εποχή μάλιστα που η βιολογία μας υπόσχεται τόσα και τόσα ... )

Μη γνωρίζοντας λοιπόν το σπουδαιτότατο σκέλος των εσόδων δεν έχουμε καμιά εγγύηση όχι για τη μακροχρόνια αλλλά ούτε και την βραχυπρόθεσμη βιωσιμότητα του νέου συστήματος. Αν θέλουμε όπως διαφαίνεται, απλά να "εκσυχρονιστούμε" δηλ να αντιγράψουμε ότι οι ξένοι "ειδικοί" μας συμβουλεύουν - ας μην ξεχνάμε ότι αυτά που μας λενε δεν τα λενε επειδή είανι σοφοί, αλλά επειδή έτσι συμβαίνει στη δική τους χώρα. Η οποία έχει άλλη ιστορία, και άλλη εξέλιξη, πολύ διαφορετική από τη δική μας. Και όπου, οι τεράστιοι ασφαλιστικοί φορείς που έχουν (όχι από ενοποιήσεις αλλά από την αρχή) έχουν καταντήσει τεράστιοι υδροκέφαλοι, που δεν είναι σε θέση σήμερα να πληρώσουν αξιοπρεπείς συντάξεις. Λόγος για τον οποίο έχουν αναγκαστεί αν δημιουργήσουν επί μέρους συμπληρωματικά επαγγελματικά Ταμεία, με υποχρεωτική ασφάλιση, ώστε αυτά κυρίως να καταβάλουν το μεγαλύτερο μέρος των συντάξεων σήμερα. Στην πραγματικότητα δηλαδή, έχουν και αυτοί συχνά περισσότερα ταμεία από όσα εμείς είχαμε και για τα οποία μας κατηγορούσαν. Η διαφορά ήταν, ότι αφορούσαν συμπληρωματική και όχι την κύρια (και αμελητέα) ασφάλιση ...

Εμείς εδώ, είχαμε έτοιμο αυτό το ασφαλιστικό σύστημα : ένα κεντρικόταμείο (ΙΚΑ) για τη βασική ασφάλιση και όλα τα υπάρχοντα επαγγελματικά, για την συμπληρωματική. Ο εκσυγχρονιμός μας, δεν απαιτούσε παρά ένα απλό βήμα. Αντ' αυτού, προτιμήσαμε να τα καταργήσουμε ...

Ο Θεός βοηθός, φίλε μου Παντελή.
Φιλικά - Ιουπητέριος