Ποιός θα το θυμάται σε μερικά χρόνια;

Στο υστερόγραφο του τελευταίου κειμένου έγραφα οτι "υπάρχουν δυστυχώς σοβαρά και διαρκή προβλήματα που τα θυμόμαστε μόνο όταν έρχονται για κάποιο λογο στο προσκήνιο και τα ξεχνάμε όταν φύγουν από πάνω τους τα φώτα της δημοσιότητας". Όποτε προκύπτει κάποιο σοβαρό γεγονός που να απασχολεί την κοινωνία και τους πολίτες, μας πιάνει μια μανία να το αναλύουμε από όλες τις πλευρές, με πλήθος ειδικών να εκφέρουν την άποψή τους και τις προτάσεις τους. Αφού αναλωνόμαστε για αρκετές ημέρες σε σχετικές συζητήσεις και ενέργειες, κουραζόμαστε όλοι και στη συνέχεια το παρατάμε (και εμείς και οι ειδικοί) και το ξεχνάμε. Την Αμαλία, τον Αλεξ, την καταστροφή του περιβάλλοντος, το παιδί που έχει ανάγκη για μεταμόσχευση μυελού ή για αίμα. Κάτι άλλο έχει πάρει τη θέση τους και παραμένουν πλέον στη χώρα της λησμονιάς, μέχρις ότου κάποιο ανάλογο περιστατικό φέρει ξανά στο προσκήνιο το ίδιο θέμα με ελαφρώς παραλλαγμένο το περιεχόμενο. Όλο αυτό το διάστημα όμως δεν κάναμε τίποτα προς μια εποικοδομητική κατεύθυνση και ξεκινούμε τον προβληματισμό μας πάλι απο την ίδια εκκίνηση. Το ίδιο δεν κάνουμε και στην προσωπική μας ζωή; Ενθουσιαζόμαστε με το γυμναστήριο, με μία δίαιτα, με ένα χόμπυ, με τη διακοπή του καπνίσματος που αποφασίσαμε και αφού μετά από λίγο καιρό ξεθυμάνει ο ενθουσιασμός μας, τα παρατάμε με άδοξο τρόπο μέχρις ότου τα ξαναθυμηθούμε πολύ αργότερα γεμάτοι ενοχές.
Το οτι σταματάμε να ασχολούμαστε με ένα θέμα δεν σημαίνει οτι αυτό δεν υφίσταται. Οι ανάγκες της αιμοδοσίας παραμένουν σημαντικές ακόμα και αφ'οτου σταματήσουν οι δημόσιες εκκλήσεις για αίμα, με αφορμή κάποια καταστροφή. Πολλές φορές μάλιστα το πρόβλημα θεριεύει και γιγαντώνεται, όταν εμείς έχουμε στρέψει το βλέμμα μας αλλού, όπως συμβαίνει με το χτίσιμο αυθαιρέτων κατοικιών μετά από μία πυρκαγιά. Τι μας κάνει λοιπόν να εγκαταλείπουμε την προσπάθεια και να σταματάμε τον προβληματισμό μας και την ενασχόλησή μας;
Ως λαός σε γενικές γραμμές είμαστε παρορμητικός και συναισθηματικός. Έχουμε την τάση να ασχολούμαστε με ένα πρόβλημα εν θερμώ και να δινόμαστε, φτάνοντας πολλές φορές στην υπερβολή. Είμαστε λαός που δεν έχει επαρκή παιδεία και αγωγή σε βασικά θέματα της καθημερινότητας (ατομική καθαριότητα, κυκλοφοριακή αγωγή, κανόνες συμπεριφοράς, εθελοντισμός, ευσυνειδησία). Είμαστε λαός που ξεχνάει εύκολα. Οι περισσότεροι πολιτικοί το έχουν κατανοήσει απόλυτα και ορισμένοι μάλιστα το έχουν εκφράσει δημόσια (παραδείγματα αποτελούν το Σκοπιανό και οι ταυτότητες). Είμαστε λαός που κυρίως μας ενδιαφέρει το σήμερα και το εγώ και αδιαφορούμε για το μέλλον μας ως κοινωνία (αλλά για τον εαυτό μας και την οικογένειά μας είμαστε πρώτοι και καλύτεροι). "Εμείς να είμαστε καλά και οι άλλοι να πάνε να κόψουν το λαιμό τους. Καλά να πάθουνε, γιατί...". Αυτό όμως που συνεισφέρουμε στην κοινωνία, θα μας έρθει στο μέλλον ως εκδίκηση ή ως ανταμοιβή. Αντί να προβληματιστούμε και να ενεργήσουμε ο καθένας στο μέτρο που του αναλογεί, παρακολουθούμε τα γεγονότα αποστασιοποιημένοι με τη λογική οτι εμείς είμαστε ασφαλείς και "τυχεροί" που δεν μας έχει βρεί τέτοια καταστροφή.
Είναι γεγονός οτι ο ατομικισμός που επικρατεί, η έλλειψη ελεύθερου χρόνου, η ανέχεια και η δυσκολία της καθημερινότητας δεν αφήνουν πολλά περιθώρια στον πολίτη να ενεργοποιηθεί για τα ζητήματα που τον απασχολούν. Τα ιστολόγια (και όχι μόνο αυτά) έχουν τη δυνατότητα να υπενθυμίζουν τα ζητήματα αυτά και να τα προβάλλουν, ελπίζοντας οτι κάποιος κόσμος θα ευαισθητοποιηθεί και θα τα αναβαθμίσει σε προτεραιότητες και σταθερή ενασχόληση στην προσωπική του ζωή. Το προηγούμενο κείμενο για την εθελοντική αιμοδοσία είναι μία καλή αρχή.

Υ.Γ.Ένα άσχετο με το κείμενο σχόλιο, αλλά επίκαιρο και απαραίτητο. Στο ιστολόγιο αυτό δεν γράφω για αθλητικά γεγονότα, αλλά αν και φίλαθλος του Παναθηναϊκού, θέλω να πώ ένα μπράβο στην ποδοσφαιρική ομάδα του Ολυμπιακού που κέρδισε 3-1 εκτός έδρας την Βέρντερ Βρέμης, γιατί έπαιξε σαν μεγάλη ευρωπαϊκή ομάδα και άξιζε τη νίκη.