Οι ξερόλες και η λογοκρισία

Στο διαδίκτυο εφαρμόζεται από ορισμένους μία φασιστική νοοτροπία. Ότι δεν συμφωνεί με τις προσωπικές τους απόψεις, ότι δεν τους αρέσει, το θεωρούν λάθος, το υποβιβάζουν, το λοιδωρούν, το χλευάζουν, το πολεμούν με λύσσα, προσπαθώντας να το αποδομήσουν. Είναι τέτοιο το αίσθημα κατωτερότητας που τους διακρίνει, ώστε μόνο με αυτόν τον τρόπο προσπαθούν να πείσουν να την ορθότητα της άποψής τους. Δεν γνωρίζουν τι θα πεί ανταλλαγή απόψεων και ήπιος διάλογος. Ξέρουν καλά την τεχνική, την διαπιστώνουν και στην οθόνη της τηλεόρασής τους, από τους πολιτικούς μας ταγούς. Θέλουν να αναγκάσουν τον συνομιλητή τους να τους δώσει αξία, ώστε να συνεχίσουν το έργο τους. Αυτό κάνουν και στην προσωπική τους ζωή. Η αδιαφορία είναι η καλύτερη απάντηση.
Ένα άλλο φαινόμενο είναι η λογοκρισία. Πίστευα και πιστεύω οτι το διαδίκτυο δίνει τη δυνατότητα απεριόριστης έκφρασης όχι μόνο στους bloggers αλλά και στους αναγνώστες που θα θελήσουν να συμμετάσχουν με σχόλια στους προβληματισμούς των ιστολόγων (και όταν οι τελευταίοι το επιτρέπουν ως δυνατότητα). Δεν κατανοώ λοιπόν την λογοκρισία στα σχόλια, όταν αυτά δεν αρέσουν στον ιστολόγο. Η άποψή μου αυτή έρχεται ως συνέχεια της προηγούμενης παραγράφου. Πάντα υπάρχουν κακοήθεις, αναιδείς, ανάγωγοι, εμπαθείς και κομπλεξικοί, άλλωστε τους συναντάμε καθημερινά στη ζωή μας. Είναι αυτοί που ασχολούνται στα ιστολόγιά τους με το ίδιο θέμα για πολλά συνεχόμενα κείμενα μέχρις εξαντλήσεως του αναγνώστη, είναι αυτοί που πιστεύουν οτι έχουν το αλάθητο, χρησιμοποιώντας στα σχόλιά τους (εντός και εκτός των ιστολογίων τους) υβριστικούς και απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς για τους αλλους, είναι αυτοί που πίσω από την ανωνυμία, νομίζουν οτι μπορούν να λειτουργούν ασύδοτα και διαλυτικά, είναι αυτοί που ως άτυποι αστυνόμοι-μπάτσοι του διαδικτύου έρχονται να επιβάλουν την "τάξη", έτσι όπως την αντιλαμβάνονται. Συνήθως είναι αυτοί που απομονώνονται στις συζητήσεις και αφήνονται μόνοι τους στο παραλήρημά τους. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να προκαλέσουν την συμπαθεια για την αντίθετη, από αυτή που υποστηρίζουν, άποψη.
Άλλωστε όσοι αποφασίζουν να συμμετάσχουν με σχόλια σε κείμενα άλλων, αποτελούν μία μικρή μειοψηφία σε σχέση με το σύνολο των αναγνωστών, κάτι που έχω την ευκαιρία να διαπιστώσω και από το δικό μου ιστολόγιο. Καλή είναι η συμμετοχή στις συζητήσεις, αλλά καλύτερος ο προβληματισμός από την απλή ανάγνωση ενός κειμένου. Προσωπικά και σε καθημερινή βάση διαβάζω 70-80 ιστολόγια (αυτά που έχω ξεχωρίσει) και σε συγκεκριμένες ελάχιστες περιπτώσεις συμμετέχω με σχόλιο. Αυτό δεν σημαίνει οτι δεν συμφωνώ με τα υπόλοιπα ιστολόγια ή οτι δεν προβληματίζομαι με την διαφορετική οπτική των κειμένων τους.
Η ήπια και με επιχειρήματα αντιπαράθεση (με σεβασμό στον συνομιλητή), όταν αυτή γίνεται, προάγει τον προβληματισμό και αναδεικνύει πολλές πλευρές και απόψεις εκφρασμένες με διαφορετικό σκεπτικό. Δεν είναι δυνατόν να συμφωνούν όλοι με όλους. Διαφοροποίηση μπορεί να υπάρχει τόσο σε επιμέρους ζητήματα όσο και στις λεπτομέρειες ενός συγκεκριμένου θέματος. Η λογική και η σωστή επιχειρηματολογία δημιουργούν τις προϋποθέσεις για την διαμόρφωση μιάς δυναμικά εξελισσόμενης άποψης για όσα συμβαίνουν γύρω μας, αφού και αυτά εξελίσσονται και αλλάζουν μαζί μας. Κανένας δεν έχασε ακούγοντας διαφορετικές απόψεις. Αυτός που χάνει, είναι όποιος, περιχαρακωμένος στον κόσμο του, φορώντας τις παρωπίδες του και λέγοντας το παραμύθι του, αρνείται την ύπαρξη του διαφορετικού και του άλλου. Και σε αυτή πάντως την περίπτωση έχει το δικαίωμα της έκφρασης.
Ευτυχώς τα ιστολόγια στην συντριπτική πλειοψηφία τους δεν έχουν πάτρονες και χορηγούς, διευθυντές έκδοσης και λογοκριτές. Είναι αυτή η απόλυτη έκφραση ελευθερίας και συμμετοχής που κάνει τόσο προσιτό, φιλικό, ενδιαφέρον και ελπιδοφόρο το σχετικά νέο αυτό μέσο. Ας το κρατήσουμε έτσι, αφαιρώντας από όσους βλέπουν το θέμα με σκεπτικισμό, τη δυνατότητα να το καταδικάσουν.

Υ.Γ.1.Για όσους δεν έχουν καταλάβει, τα "βήματα μπροστά" στα οποία αναφέρομαι συχνά, παραπέμπουν στο το πόσο Άνθρωπος είσαι, και όχι πόσες "γνώσεις" μπορεί να έχεις. Κάποιοι δυστυχώς έχουν μείνει αρκετά μέτρα πίσω και συνεχίζουν προς την ίδια κατεύθυνση.
Υ.Γ.2.Το κείμενο αυτό γράφτηκε πριν αρκετές μέρες. Πόσο προβλέψιμοι είναι αλήθεια κάποιοι, ώστε να με επιβεβαιώνουν τόσο σύντομα!
Υ.Γ.3.Η πρόσφατη σύλληψη του γιού μεγάλου πολιτικού στελέχους του Συνασπισμού, αποκάλυψε πόσο καπελωμένος είναι ο χώρος των bloggers από το συγκεκριμένο κόμμα και πόσο "αντικειμενικοί" και "δημοκράτες" γίνονται στα του οίκου τους. Λίγοι στάθηκαν κριτικά στο θέμα της ανισοπολιτείας (και μπράβο τους, ξέρουν σε ποιούς αναφέρομαι). Οι περισσότεροι, λαλίστατοι κατά τα άλλα και ευρηματικότατοι, το θέμα το έκαναν γαργάρα, ενώ κάποιοι άλλοι ψέλλισαν κάτι για την "ανθρώπινη διάσταση" του δράματος και του παραπλανημένου πατέρα και για τους άθλιους που χτυπάνε την πολιτική του Συνασπισμού. Δεν έχουν καταλάβει τίποτα οι δύστυχοι. Το ίδιο διαπιστώνω και στους "όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω" σχολιογράφους, δημοσιογράφους και τηλεδιασκεδαστές του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου. Η απόλυτη σιωπή. Η μαγκιά όμως δεν είναι η εκ του ασφαλούς και εξυπνακίστικη κριτική, είναι η αυτοκριτική (που λείπει εντελώς).
Υ.Γ.4.Περι λογοκρισίας ο λόγος και αφ'ότου γράφτηκε το κυρίως κείμενο. Το "ανεξάρτητο" athens.indymedia στις 4/10/2007 (την επομένη της ληστείας) ανέβασε το κείμενο της Καθημερινής όπου περιλαμβανόταν και το όνομα του δράστη που ΟΜΟΛΟΓΗΣΕ τη πράξη του (δεν ήταν ύποπτος). Μετά από αντιδράσεις των γνωστών κύκλων, απέσυρε το link που παρέπεμπε στην δική του συγκεκριμένη ιστοσελίδα! Η αποθέωση της λογοκρισίας και της υποκρισίας! Μπράβο σας δημοκράτες μου! Ευτυχώς το ιστολόγιο Το ΜΑΤΙ κατόρθωσε και κατέγραψε το γεγονός, σώζοντας την αρχική σελίδα, κάτι που δεν πρόλαβα να κάνω ο ίδιος.
Υ.Γ.5.Σε αντίθεση με την μικροκομματική και μονόπλευρη κριτική που αρκετοί "αντικειμενικοί" bloggers κάνουν, η δική μου θα περιλαμβάνει ΟΛΑ τα κόμματα και ΟΛΕΣ τις καταστάσεις, όταν και όπου θα βλέπω να καταστρατηγούνται βασικές αξίες και να βιάζεται η κοινή λογική. Ευτυχώς, έχοντας το κούτελό μου καθαρό, πηγαίνοντας με το σταυρό στο χέρι στην καθημερινή μου ζωή (σαν κοινός Έλληνας "μ@#@*@ς") και μη κινούμενος από κομματική λογική, μπορώ άφοβα να ασκώ το δικαίωμα της έκφρασής μου.