Μάλιστα κύριε Υπουργέ

Η υπόθεση της αυθαίρετης οικίας του κυρίου Σουφλιά, έδωσε την ευκαιρία για μία ακόμη φορά να διαπιστώσουμε οτι ζούμε σε μία Ελλάδα όπου κυριαρχεί η παρανομία, το ψεύδος, η ανευθυνότητα και όπου κανείς δεν κάνει σωστά τη δουλειά του. Σύμφωνα με την τελευταία ενημέρωση, διακόπηκαν οι εργασίες κατασκευής στην εξοχική κατοικία του υπουργού ΠΕΧΩΔΕ στο Θυμάρι Αναβύσσου και δόθηκε τετράμηνη προθεσμία «προκειμένου να εξεταστεί η δυνατότητα έκδοσης οικοδομικής άδειας τακτοποίησης των διαπιστωθεισών ασυμφωνιών (βλέπε αυθαιρεσίες). Πρόκειται για 2 ξεχωριστά κτίσματα, τα οποία παρανόμως ο κύριος Σουφλιάς αποφάσισε να ενοποιήσει, χτίζοντας τον μεταξύ τους χώρο, ξεκινώντας τις εργασίες το Μάιο του 2005, χωρίς αυτό να προβλέπεται από την αρχική άδεια.
Στην ιστορία μας έχουμε 5 εμπλεκόμενα πρόσωπα και φορείς. Ας τους δούμε ένα προς ένα:
1.Ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ κύριος Γιώργος Σουφλιάς: σύμφωνα με την νομαρχία Ανατολικής Αττικής (Αυγή 4/10/2007 ), η περιοχή που χτίζει ο υπουργός ανήκει στην Α' Ζώνη Προστασίας της Λαυρεωτικής που είναι ζώνη απολύτου προστασίας, σύμφωνα με το Π.Δ. του οργανισμού Αθήνας του 2003 και απαγορεύεται η χρήση κατοικίας. Μάλιστα οι οικοδομικές άδειες για τις οποίες έχει υποβληθεί ο πλήρης φάκελλος στην αρμόδια πολεοδομική υπηρεσία μέχρι την ημερομηνία δημοσίευσης του Π.Δ., εκδίδονται μόνον εφόσον είναι συμβατές με τις διατάξεις αυτού (ο υπουργός αποφάσισε να καταθέσει τον πλήρη (αναθεωρημένο) φάκελο στις 14.2.2005 και έπρεπε αυτός να είναι συμβατός με τις διατάξεις). Σύμφωνα όμως με το Π.Δ., η οικοδόμηση ήταν παράνομη. Ο υπουργός υποστηρίζει ότι έχει άδεια, αλλά υπάρχει ένα «μικρό ελάττωμα» (sic) (Ελευθεροτυπία 4/10/2007). Δηλώνει άγνοια για την μη έκδοση της άδειας με τα τροποποιημένα σχέδια ενοποίησης των κτισμάτων και αποδίδει ευθύνες στον μηχανικό (ο οποίος δεν τον είχε ενημερώσει για την καθυστέρηση) και στην πολεοδομία (Καθημερινή 5/10/2007). Παρ'ότι υπάρχει το Π.Δ. του 2003, υποστηρίζει οτι υπάρχει άλλη διάταξη που καλύπτει την περίπτωσή του. Είναι γεγονός οτι για να αντιμετωπιστούν οι αρνητικές παρενέργειες του Π.Δ., το υπουργείο ΠΕΧΩΔΕ (υπουργός Βάσω Παπανδρέου) στο νόμο 3212/2003 που ακολούθησε, πρόσθεσε το άρθρο 23 παράγραφος 5 (αθάνατο Ελληνικό κράτος), το οποίο προέβλεπε οτι η οικοδομική άδεια μπορεί να εκδοθεί ή αναθεωρηθεί «σε διάστημα το πολύ έξι μηνών από την ισχύ των νέων διατάξεων» (Ελευθεροτυπία 6/10/2007), άρα μέχρι τις 16 Αυγούστου 2003 (και όχι στις 14/2/2005 που κατετέθη από την πλευρά του υπουργού). Άρα ο υπουργός λέει ψέμματα. Εκτός και αν υπάρχει και μεταγενέστερη τροποποίηση του νόμου που του το επιτρέπει. Επίσης, σύμφωνα με την Ελευθεροτυπία, ερωτήματα εγείρονται ακόμα και για την ισχύ της οικοδομικής άδειας. Τελικά, είναι δυνατόν ο αρμόδιος υπουργός περιβάλλοντος και χωροταξίας να πρωτοστατεί στην αυθαιρεσία; Αυτό είναι το παράδειγμα που θα δώσει στους πολίτες και στην Ελληνική κοινωνία; Σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, για ένα τέτοιο ολίσθημα, ο υπουργός θα παραιτούνταν αυθημερόν. Εδώ ούτε ένα συγνώμη στην κοινή γνώμη δεν είπε.
2.Ο μηχανικός κ.Νικόλαος Μεταξάς: παραδέχθηκε ότι έκτιζε για λογαριασμό του κ. Σουφλιά μέχρι την περασμένη εβδομάδα, χωρίς να έχει αναθεωρήσει παλαιότερη οικοδομική άδεια, όπως έπρεπε, πρόσθεσε όμως ότι ο υπουργός δεν το γνώριζε. Ο κ. Ν. Μεταξάς υποστήριξε ότι επιθυμούσε και είχε το δικαίωμα να αναθεωρήσει την άδεια, αλλά το πολεοδομικό γραφείο Μαρκοπούλου επικαλείτο λανθασμένα το άρθρο 4 του Π.Δ. 121 «Περί προστασίας ορεινών όγκων Λαυρεωτικής», επιμένοντας ότι η άδεια θα έπρεπε να εφαρμοστεί όπως είχε αρχικά κατατεθεί, δηλαδή για την κατασκευή δύο διαφορετικών κτισμάτων (Καθημερινή 4/10/2007). Άρα προχώρησε παράνομα στην κατασκευή και την συνένωση των δύο κατοικιών σε μία. Ο μηχανικός δήλωσε ότι θα πληρώσει τις όποιες οικονομικές επιβαρύνσεις από την παράλειψη.
3.Η πολεοδομία (πολεοδομικό γραφείο Μαρκοπούλου): σύμφωνα με τον κ.Σουφλιά "32 μήνες αφού κατατέθηκε, ο φάκελος βρίσκεται ακόμα στην πολεοδομία" (Καθημερινή 5/10/2007). Η πολεοδομία με τη σειρά της διαπιστώνοντας αυθαιρεσίες και διαφορές μεταξύ των εγκριθέντων σχεδίων και των οικοδομικών εργασιών που γίνονταν στην οικοδομή, έδωσε παράλληλα τετράμηνη προθεσμία να εκδοθεί νέα άδεια τακτοποίησης των πολεοδομικών αποκλίσεων. Αν εξακολουθεί να πιστεύει οτι το κτίσμα είναι παράνομο, γιατί αφήνει παράθυρο για την "τακτοποίηση των πολεοδομικών αποκλίσεων"; Επειδή πρόκειται για τον υπουργό και όχι για κανένα ταλαίπωρο Έλληνα φορολογούμενο; Από την άλλη πλευρά έχει δίκιο τυπικά αφού ο μηχανικός δεν αναθεώρησε την υφιστάμενη άδεια και το Π.Δ. δεν επέτρεπε τις οικοδομικές εργασίες. Το καλύτερο: η πολεοδομία θα ζητήσει πιθανότατα τη γνωμάτευση των αρμοδίων υπηρεσιών του σημερινού υπουργείου ΠΕΧΩΔΕ, δηλαδή του κυρίου Σουφλιά!
4.Η νομαρχία Ανατολικής Αττικής, στην οποία υπάγεται το πολεοδομικό γραφείο Μαρκοπούλου: επιβεβαιώνει τα στοιχεία του ΥΠΕΧΩΔΕ και παραδέχεται ότι η πολεοδομία δεν εξέδωσε την αναθεώρηση της άδειας «εντός της νομίμου προθεσμίας». Πώς όμως να το κάνει η πολεοδομία, αφού δεν επιτρεπόταν; Αφού στην αρμοδιότητά της νομαρχίας υπάγεται η πολεοδομία Μαρκοπούλου, η πρώτη δεν έχει ευθύνες; Υπάρχουν άλλες καταγγελίες καθυστέρησης έκδοσης αδειών στην συγκεκριμένη πολεοδομία;
5.Το υπουργείο ΠΕΧΩΔΕ: η (τότε) υπουργός ΠΕΧΩΔΕ της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ Βάσω Παπανδρέου που, όπως ανέφερα και πιό πάνω, στο νόμο 3212/2003 που ψηφίστηκε, πρόσθεσε το άρθρο 23 (παράγραφος 5), το οποίο προέβλεπε οτι η οικοδομική άδεια μπορούσε να εκδοθεί ή αναθεωρηθεί «σε διάστημα το πολύ έξι μηνών από την ισχύ των νέων διατάξεων», κλείνοντας το ματάκι σε όσους θα ήθελαν να προλάβουν να οικοδομήσουν και να πληρώσουν το γρηγορόσημό τους, για να κάνουν τη δουλειά τους. Ή εφαρμόζεται ένας νόμος ή δεν εφαρμόζεται. Οι κάθε είδους παρατάσεις είναι εκ του πονηρού.

Στην περίπτωσή μας αποδεικνύονται: μία σειρά παράνομων ενεργειών, η μετάθεση των ευθυνών, τα καταφανή ψεύδη, και εν τέλει η "ρύθμιση" και νομιμοποίηση της παρανομίας, όπως γίνεται συνήθως με τις ευλογίες του κράτους με το αζημίωτο (πρέπει να βγάλει κάτι και αυτό το "έρμο" το κράτος). Επισημαίνεται η συμμετοχή όλων των προσώπων και των φορέων που εμπλέκονται, σε αυτό το γαϊτανάκι ευθυνών. Επιβεβαιώνεται η παλινωδία ενός αναξιόπιστου κράτους που άλλα λέει καί άλλα κάνει, που απαγορεύει (δήθεν) την αυθαιρεσία, αλλά κάθε φορά βρίσκει τρόπο να την νομιμοποιήσει, δίνοντας στον πολίτη το δικαίωμα να πιστεύει οτι μπορεί να παρανομεί εσαεί. Αναδεικνύεται η παθογένεια ενός ολόκληρου γραφειοκρατικού μηχανισμού, που ξεκινά από τον απλό πολίτη (στην περίπτωσή μας δεν είναι απλός), και καταλήγει στο υπουργείο, με νομοσχέδια, τροπολογίες, προεδρικά διατάγματα που αναιρούν το ένα το άλλο, ώστε να δοξαστεί η πολυνομία και τελικά η ανομία του Ελληνικού κράτους. Παρουσιάζεται δηλαδή μία μικρογραφία της Ελληνικής πραγματικότητας, στην οποία όμως πρωταγωνιστής είναι ο ίδιος ο υπουργός, που θα έπρεπε να είναι θεματοφύλακας της νομιμότητας.