Ο Αρχιεπίσκοπος και οι γιατροί

Με αφορμή την εξέλιξη της υγείας του Αρχιεπισκόπου, τις τελευταίες ημέρες ειδικοί και μή ειδικοί ιατροί έχουν επιδοθεί σε μία αντιπαράθεση χαμηλού επιπέδου, όπου κυριαρχούν τα προσωπικά πάθη, η μεγαλομανία και ο εγωισμός. Λυπηρό θέαμα, αλλά όχι αναπάντεχο. Γνωρίζω πόσο αγαστές είναι οι σχέσεις των μεγαλογιατρών μεταξύ τους καί πόσο "κολακευτικά" είναι τα σχόλια που κάνει ο ένας για τον άλλο πίσω από την πλάτη του.
Ξεσηκώθηκαν λοιπόν κάποιοι δημοσιογράφοι, σχολιαστές και "η κοινή γνώμη" για το αποτρόπαιο θέαμα της εκμετάλλευσης ενός ανθρώπινου δράματος από τους ιατρούς (με την βοήθεια βέβαια κάποιων άλλων δημοσιογράφων). Μέχρι και ο υπουργός Υγείας Δημήτρης Αβραμόπουλος έδωσε οδηγίες προς το Κεντρικό Συμβούλιο Υγείας, ώστε οι γιατροί να προβούν σε συστάσεις για περιορισμό των εμφανίσεων και των δηλώσεων, αλλά οι περισσότεροι τον έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια. Η "κοινή γνώμη" είναι αυτή που "απαιτεί" από τους γιατρούς την "ενημέρωση", τα ΜΜΕ είναι αυτά που τους καλούν στα παράθυρα και στη συνέχεια τους κατηγορούν οτι απαξιούν να μιλήσουν για όσα "ενδιαφέρουν" την κοινή γνώμη, όταν οι τελευταίοι κρατούν αποστάσεις. Όχι οτι δεν θέλουν και οι γιατροί. Τρέφονται και εκείνοι από τη δημοσιότητα και την επιζητούν. Όμως δεν είναι αυτοί που προκάλεσαν την διαπόμπευση του Αρχιεπισκόπου.
Δυστυχώς κατ'εξοχήν υπεύθυνος για την κατάσταση αυτή είναι ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος. Ήταν αυτός που χρησιμοποίησε τα ΜΜΕ για να προβάλλει ένα διαφορετικό μοντέλο ιεράρχη, ένα ιεράρχη που λέει ανέκδοτα, που κάνει πολιτική, που παίζει με το φακό της τηλεόρασης, που οργανώνει συλλαλητήρια ως κοινός κομματάρχης, που θέλει να παίξει το ρόλο εθνάρχη. Τότε τα ΜΜΕ του έκαναν το χατήρι και όλα λειτουργούσαν υπέρ του. Δεν φανταζόταν οτι τα αδηφάγα ΜΜΕ θα ήταν εκεί και στο προσωπικό του δράμα, έτοιμα να τον κατασπαράξουν, αυτά τα ίδια που παλιότερα τον είχαν αναδείξει.
Το μεγάλο του λάθος ήταν που δεν προστάτευσε ο ίδιος την αξιοπρέπειά του, νομίζοντας ίσως οτι με την περιπέτεια της υγείας του θα "κέρδιζε" μερικούς πόντους ακόμα στις συνειδήσεις του κόσμου. Το έκανε όμως με ένα γκροτέσκο τρόπο, όπως έχει συνηθίσει. Επαιξε με τους όρους των ΜΜΕ, δίνοντας ένα show εφάμιλλο των παλιών του εμφανίσεων. Είχε το δικαίωμα και την υποχρέωση να ενημερώσει το ποίμνιό του για την ασθένειά του, όταν προέκυψε το πρόβλημα της υγείας του, αλλά θα μπορούσε να το κάνει με μία λιτή ανακοίνωση, προστατεύοντας πρωτίστως τον εαυτό του. Δεν έπρεπε (χρησιμοποιώντας το επιχείρημα οτι ο λαός έπρεπε να γνωρίζει όλη την αλήθεια) να το κάνει σε πανελλήνια ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση με μία τεράστια κουστωδία γιατρών να καταργεί κάθε έννοια ιατρικού απορρήτου, με τον καθένα από αυτούς να προσπαθεί να πάρει ένα κομματάκι δόξας, προς άγρα πελατείας και προς ενίσχυση του προσωπικού του προφίλ. Ξαφνικά ο Ελληνικός λαός έμαθε τα πάντα, μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια της πάθησης του Αρχιεπισκόπου. Όσοι λοιπόν γιατροί έβγαιναν στα κανάλια και στα ραδιόφωνα, προκειμένου να κάνουν τις εκτιμήσεις τους και την κριτική τους, είχαν αρκετά στοιχεία στα χέρια τους. Λίγοι θα εξέθεταν τον εαυτό τους, εαν δεν γνώριζαν το πλήρες ιστορικό και δεν συμμετείχαν με τον ένα ή άλλο τρόπο στην διαδικασία.
Αλγεινή επίσης εντύπωση έκανε η αδυναμία του Αρχιεπισκόπου και του περιβάλλοντός του να περιορίσουν όλους τους καλοθελητές ιατρούς και υπουργούς που αυτόκλητοι ή μετά από πρόσκληση συμμετείχαν στα τερατώδη για τον αριθμό των συμμετεχόντων ιατρικά συμβούλια (μόνο σε ένα από αυτά είχαν συμμετάσχει 32 καθηγητές(!) ενώ παρεβρέθηκε μέχρι και η ψυχίατρος, υπουργός Παιδείας τότε, κυρία Μαριέττα Γιαννακου Κουτσίκου), όπως επίσης και να αποκλείσουν γιατρούς που αρχικώς παρίσταντο στα συμβούλια, απλώς επειδή είχαν διαφορετική άποψη. Συνήθως σε ανάλογες σοβαρές καταστάσεις, οι αποφάσεις λαμβάνονται σε στενό κύκλο ιατρών στα πλαίσια του νοσοκομείου που νοσηλεύεται ο ασθενής, αφού βέβαια ληφθούν υπ'όψην και γνώμες άλλων ειδικών, συνήθως από το εξωτερικό. Στην περίπτωση αυτή όμως χάθηκε το μέτρο, κυρίως λόγω της σημαίνουσας θέσης του Αρχιεπισκόπου και της στενής σχέσης του ιατρικού κατεστημένου με την εκκλησία.
Δεν υπάρχει αμφιβολία λοιπόν οτι αυτό που παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες ήταν αναμενόμενο, μετά από τους ατυχείς επικοινωνιακούς χειρισμούς που έγιναν από τον Ιούνιο μέχρι σήμερα και με δεδομένο οτι τα ΜΜΕ δεν αντιλαμβάνονται τίποτα από όρια και ηθική. Το έργο έχει ξαναπαιχτεί. Ας μην είμαστε υποκριτές. Θυμηθείτε τις ημέρες του Ωνασείου και του Χέρφιλντ.

Υ.Γ.Θα ήθελα να συμπληρώσω οτι ανεξάρτητα από την όποια άποψη έχω διαμορφώσει για τον βίο και την πολιτεία του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, δεν μπορώ παρά να δηλώσω την πραγματική θλίψη μου για το δράμα του ανθρώπου-Χριστόδουλου, ο οποίος περνάει δύσκολες προσωπικές στιγμές.