Χάθηκε μια ακόμα μάχη στα πλαίσια ενός ιδιότυπου "πολέμου" (μέρος 2ο)

Χθές έγραψα για τους νέους "πολέμους" που θα αντιμετωπίζει συχνότερα το κράτος και θα είναι σε επίπεδο φυσικών καταστροφων. Σίγουρα η ευθύνη μεγαλώνει όσο ανεβαίνουμε στην ιεραρχία της διοίκησης και κορυφώνεται στον εκάστοτε πρωθυπουργό. Το κράτος όμως δεν είναι μόνο οι άλλοι. Στην πραγματικότητα κράτος είμαστε όλοι εμείς, ο καθένας με το μερίδιο της ευθύνης του, είτε γιατί συμετέχουμε στη διοίκησή του, είτε γιατί ψηφίζουμε όπως ψηφίζουμε κάθε φορά και βγάζουμε ανίκανους ανθρώπους για να μας κυβερνήσουν, είτε γιατί με τις ενέργειές μας ή τις παραλείψεις μας ως απλοί πολίτες υπονομεύουμε την ομαλή εφαρμογή των νόμων.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ανεπάρκειας του κρατικού μηχανισμού αποτέλεσε η τοπική αυτοδιοίκηση. Η εφαρμογή του Καποδίστρια οδήγησε στη δημιουργία μεγαλύτερων δήμων και στην συγκέντρωση πόρων ώστε αυτοί να κατανέμονται πιο οργανωμένα και ορθολογικά. Είχαν πλέον οι δήμοι τη δυνατότητα να χειριστούν μεγαλύτερα κονδύλια με πιο αποτελεσματικό τρόπο, ώστε να δημιουργήσουν τέτοιες δομές που να προσομοιάζουν (σε μικρογραφία) με τις δομές και τις λειτουργίες της κεντρικής διοίκησης (καθαριότητα, αστυνόμευση, έργα που να αφορούν μέρος ή το σύνολο της επικρατειας του δήμου, κά), αντί να χάνονται σε μικροέργα κοινοτήτων ή σε προσωπικά ρουσφέτια . Σκοπός της τοπικής αυτοδιοίκησης ήταν η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αυτονομία και αυτοδιαχείρηση.
Δυστυχώς όμως στην πράξη και στην μεγαλύτερη πλειοψηφία αυτό δεν έγινε. Η χρυσή ευκαιρία, ώστε οι τοπικές κοινωνίες να αποδείξουν την ικανότητά τους να αντιμετωπίζουν με πρόγραμμα και σχέδιο τις διάφορες προκλήσεις, χάθηκε. Στην πρόσφατη πυρκαγιά ο πολίτης περίμενε από τον δήμαρχο, αυτός από τον νομάρχη, αυτός από τον περιφερειάρχη, αυτός από την πυροσβεστική και αυτή από την Πολιτική Προστασία, που κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου, παρ'ότι από την Παρασκευή 24/8 η χώρα είχε κηρυχθεί σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Από τους πολίτες άκουγες μόνο κραυγές αγωνίας ή το πολύ πολύ ένα καλό λόγο για το πώς ο δήμαρχος ή ο αντιδήμαρχος τους βοηθούσε προσωπικά (!) στη κατάσβεση της φωτιάς. Και απορώ: δεν υπάρχουν αρμοδιότητες στα διοικητικά συμβούλια των δήμων σε τέτοιες περιπτώσεις; Ισχύει τελικά το "ο σώζων εαυτόν σωθήτω";Δεν υπάρχουν οργανωμένες ομάδες δημοτών να αντισταθούν συντεταγμένα; Πρέπει όλα να τα περιμένουμε από την κεντρική διοίκηση; Δεν έπρεπε να υπάρχει συντονισμός των δήμων από τον νομάρχη, ειδικά στην συγκεκριμένη περίσταση όπου η πυρκαγιά επεκτεινόταν απο τον ένα δήμο στη περιφέρεια του επομένου; Το μόνο που άκουγα ήταν οτι δεν υπήρχαν αεροπλάνα και ελικόπτερα για να τους σώσουν. Είχαν προβλέψει να αγοράσει ο κάθε δήμος από 4-5 πυροσβεστικά οχήματα και να έχουν γεμάτες τις δεξαμενές νερού; Είχαν καθαρίσει τα ξερόχορτα και τα σκουπίδια; Έκαναν περιπολίες τις κρίσιμες μέρες του καύσωνα ώστε να ενημερώσουν έγκαιρα; Πολύ φοβάμαι οτι δεν έγινε τίποτα από όλα αυτά. Ήρθε και η χειρότερη αντίδραση των τελευταίων δεκαετιών από τον κεντρικό κρατικό μηχανισμό (κυβέρνηση, Πολιτική Προστασία) και το έγκλημα ολοκληρώθηκε.
Άκουσα οτι η καταστροφή αυτή επιβαρύνει κατά 2% το ΑΕΠ! Χάθηκαν κάποια δις ευρώ, πολλά από τα οποία θα τα πληρώσει πάλι ο Έλληνας φορολογούμενος. Ας αποτελέσει λοιπόν αυτό το σκληρό μάθημα που πήρε η Πελοπόννησος, την αφορμή για αναδιοργάνωση των τοπικών κοινωνιών, την αναπροσαρμογή των προτεραιοτήτων τους και την μεγαλύτερη χρηματοδότηση της αυτοδιοίκησης από το κεντρικό κράτος, ωστε η επόμενη "μαχη" να μας βρεί όλους πιό ετοιμοπόλεμους.