Μήπως είμαστε τελικά οπαδοί; (ένα όχι καθαρά αθλητικό κείμενο...)

Ας κάνουμε σήμερα μια διαφορετική προσέγγιση που θα βγάλει χρήσιμα συμπεράσματα. Έχει αναρωτηθεί κανείς (κυρίως οι άρρενες αναγνώστες) γιατί καθένας ξεχωριστά υποστηρίζει τον άλφα ή βήτα σύλλογο στον αθλητισμό; Πώς και πότε έκανε την πρώτη του επιλογή, και αν αυτή η επιλογή παραμένει η ίδια από τότε;
Αν ανατρέξει κάθε ένας από εμάς στο παρελθόν του, θα θυμηθεί οτι επέλεξε την τάδε ομάδα για τους εξής βασικούς λόγους: Είτε γιατί την υποστήριζε ο πατέρας του ή ο κολλητός του φίλος (οικογενειακό-φιλικό κριτήριο) , είτε γιατί η ομάδα ήταν πολύ δημοφιλής , είτε γιατί ήθελε να είναι πάντα με τους νικητές (κανείς δεν θέλει να είναι με τους χαμένους), είτε γιατί η ομάδα είχε στις τάξεις της ένα μεγάλο αστέρι, είτε γιατί υπήρχε η δυνατότητα να πηγαίνει τζάμπα (ή με μικρό αντίτιμο) στο γήπεδο (οικονομικό κριτήριο), είτε γιατί ήταν απλώς η ομάδα της πόλης του (τοπικιστικό κριτήριο), είτε γιατί απλώς ήθελε να διαφοροποιηθεί από τους άλλους στην επιλογή του (αντιδραστικό κριτήριο). Γεγονός είναι οτι πάντα αποτελούσε και αποτελεί απαραίτητο στοιχείο της ταυτότητας του ανδρικού πληθυσμού (μαζί με τη ημερομηνία γέννησης και το πατρώνυμο) η ομάδα που υποστηρίζει. Γεγονός επίσης είναι οτι σπάνια η επιλογή της ομάδας αλλάζει στην πορεία ("... μια ζωή μαζί"). Δημιουργείται μια συμπάθεια και ένας συναισθηματικός δεσμός που ενισχύεται μέσα από διάφορα γεγονότα και καταστάσεις. Πολλές φορές η συναισθηματική ταύτιση φτάνει σε επίπεδα ψύχωσης, δηλαδή όταν κερδίζει η ομάδα,"κερδίζει" και ο ίδιος, ενώ όταν η ομάδα χάνει, η ήττα γίνεται προσωπική. Όταν η συμπάθεια που μπορεί να έχει κάποιος προς μια ομάδα:1.δεν του επιτρέπει να χαρεί το άθλημα, γιατί η ομάδα του χάνει 2.δεν του επιτρέπει να δεχτεί οτι ενίοτε είναι χειρότερος από τον αντίπαλό του 3.δεν του επιτρέπει να δεί τα πράγματα αντικειμενικά (αλλά πάντα βρίσκει δικαιολογίες οτι κάποιος άλλος φταίει) 4.δεν του επιτρέπει να συνειδητοποιήσει οτι αυτοί που κερδίζουν είναι οι παίκτες ,οι παράγοντες και οι σπόνσορες (ενώ αυτός πληρώνει από την τσέπη του) 5.τον ωθεί σε επεισόδια και σε ανόητες βρισιές με τον "αντίπαλο" (ο οποίος μπορεί να είναι και φίλος του) 6.τον σπρώχνει να αγοράσει για μια ακόμη χρονιά εισιτήρια και να ξαναπάει στο γήπεδο, μήπως και κάτι αλλάξει προς το καλύτερο (και τελικά να δει και πάλι το ίδιο άθλιο θέαμα) 7.δεν τον αφήνει να δεί οτι η μικρομεσαία του ομάδα δεν θα πάρει ποτέ το πρωτάθλημα (γιατί τα λεφτά που διακυβεύονται είναι πολλά και γιατί οι περισσότεροι αγώνες είναι στημένοι) 8.δεν του επιτρέπει να δεί το άθλιο επίπεδο των ομάδων μας σε σχέση με το εξωτερικό (όταν τρώμε τεσσάρες και πεντάρες από τις ξένες ομάδες, αλλά μας αρκεί όμως να παίρνουμε το πρωτάθλημα)...Τότε μιλάμε για οπαδό και όχι για φίλαθλο. Και στην Ελλάδα (ίσως και λόγω ιδιοσυγκρασίας και μεσογειακού ταμπεραμέντου) έχουμε γεμίσει με οπαδούς και οι σκεπτόμενοι φίλαθλοι είναι δυστυχώς λίγοι.
Υ.Γ.Κάθε ομοιότητα του περιεχομένου του κειμένου αυτού με το διαρκώς απαράλαχτο πολιτικό σκηνικό, είναι συμπτωματική.