Είμαστε δυό, είμαστε τρείς, είμαστε χίλλιοι δεκατρείς

Ξεκινώντας το ιστολόγιο αυτό, μέσα στον Ιούλιο, άρχισα και εγώ να αισθάνομαι μέλος μιας μεγαλύτερης άγνωστης σε μένα κοινότητας. Αποφάσισα λοιπόν να εξερευνήσω τον αχανή αυτό χώρο, προκειμένου να βγάλω συμπεράσματα για το περιεχόμενο, την ποιότητα και την ποσότητα των ιστολογίων που δραστηριοποιούνται με εργαλείο την Ελληνική γλώσσα. Με είχε εντυπωσιάσει μάλιστα ο αριθμός των ιστολογίων και ο ρυθμός αύξησής τους (από τα στοιχεία του SYNC από 15000 έφτασε στις 18000 μέσα σε ένα μήνα).
Στην πραγματικότητα τα ενεργά και με προσωπική γραφή ιστολόγια είναι πολύ πολύ λιγότερα. Πολλοί bloggers έχουν σταματήσει από καιρό και δήλωσαν την αποχώρησή τους. Άλλοι έχουν δημιουργήσει 2,3 ή και περισσότερα ιστολόγια με το ίδιο περιεχόμενο ή σταματώντας το ένα συνεχίζουν σε άλλο παρόμοιο με διαφορετική ηλεκτρονική διεύθυνση. Επίσης αρκετά ιστολόγια είναι χωρίς περιεχόμενο ή με ένα μόνο εισαγωγικό κείμενο, χωρίς συνέχεια. Λίγα ακόμα αποτελούν ομαδική προσπαθεια όπου bloggers συνεισφέρουν με κείμενά από τα ιστολόγιά τους. Άλλα απλώς αναπαράγουν κείμενα, εικόνες και videos άλλων bloggers, χωρίς πολλές φορές να αναφέρουν τη πηγή τους. Τελικά αφού άνοιξα περίπου 1500 ιστολόγια, στη λίστα μου παρέμειναν περίπου 350 (και πολλά είναι), ενώ ακόμα συνεχίζω να ψάχνω μέσω των αγαπημένων άλλων ιστολογίων.
Τα ιστολόγια λοιπόν διαχωρίζονται κατ'εμέ σε δύο μεγάλες κατηγορίες: Τα εσωστρεφή και τα εξωστρεφή.
Στα πρώτα ο blogger περιαυτολογεί, περιγράφει δικές του εμπειρίες και γεγονότα της καθημερινότητάς του, εκτονώνει την ανάγκη έκφρασης των συναισθημάτων του και εξωτερικεύει τις σκέψεις του. Πάντα όμως ο πυρήνας είναι ο εαυτός του. Όλα (ή τα περισσότερα) αφορούν τον blogger, την καθημερινότητά του, την αυτοπροβολή του. Η όποια προσπάθεια επικοινωνίας, περιορίζεται στο να προκαλέσει το ενδιαφέρον και την συμπάθεια για την "ιδιαίτερη" περίπτωσή του. Είναι ένα αυστηρά προσωπικό ημερολόγιο, που κάτω από άλλες συνθήκες δεν θα έβγαινε ποτέ από το κλειδωμένο συρτάρι. Πέρα από περιπτώσεις που δεν ξεπερνούν σε αριθμό τα δάκτυλα και των δύο χεριών και αφορούν πραγματικά ιδιαίτερες προσωπικές ιστορίες (καρκίνος, εξαφανίσεις), το εγχείρημα έχει περιορισμένη ανταπόκριση και λειτουργεί με τη λογική της κλειδαρότρυπας ή της επίδειξης. Πάντα θα υπάρχει κόσμος που να ανταποκρίνεται σε τέτοια καλέσματα, ιδίως όταν το ιστολόγιο εκπέμπει μέσα από τον εγωκεντρισμό του blogger και ένα σήμα μοναξιάς. Όμως μόνο όσοι έχουν την δυνατότητα μίας λογοτεχνικής ή γλαφυρής περιγραφικής έκφρασης μπορούν να απευθυνθούν σε ένα ευρύτερο κοινό.
Στην δεύτερη περίπτωση, των εξωστρεφών ιστολογίων, που είναι και τα περισσότερα, υπάρχει και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Σε αυτά ο blogger προσπαθεί να εκφραστεί για όσα συμβαίνουν γύρω του, για καταστάσεις που τον αφορούν και τον προβληματίζουν, αλλά ταυτόχρονα αφορούν και τον πιθανό αναγνώστη του, καταστάσεις και γεγονότα που ξεφεύγουν από τον μικρόκοσμό του. Άλλος χρησιμοποιεί το χιούμορ, άλλος την ποιητική-λογοτεχνική έκφραση, άλλος την επιθετικότητα-καταγγελία, άλλος τη σοβαρότητα του λόγου ή και συνδυασμούς τους. Ακόμα και όταν περιγράφει προσωπικές του εμπειρίες, τις τοποθετεί μέσα σε ένα γενικότερο πλαίσιο ως αφορμή γενικότερου προβληματισμού. Θέλει να επικοινωνήσει, θέλει να διαπιστώσει αν υπάρχουν και άλλοι συνάνθρωποί του, που έχουν τις ίδιες ευαισθησίες και αναζητήσεις με αυτόν. Από εκεί και πέρα έγκειται στον αναγνώστη, ανάλογα με το περιεχόμενο και το ύφος του ιστολογίου, να επιλέξει τι του ταιριάζει.
Έχω επιλέξει τόσο ως blogger όσο και ως αναγνώστης την δεύτερη κατηγορία. Θα ήθελα ο ελεύθερος χρόνος μου να ήταν περισσότερος, ώστε να ενημερώνομαι, να ψυχαγωγούμαι και να προβληματίζομαι, διαβάζοντας όσα πιο πολλά καλά ιστολόγια μπορώ. Επειδή ως αναγνώστης προτιμώ μικρά και μεστά κείμενα, θα σταματήσω στο σημείο αυτό. Άλλωστε εδώ είμαστε, δεν χανόμαστε.