Έχω ένα όνειρο

Διαβάζω ορισμένους bloggers, που ενώ κριτικάρουν τους πάντες και τα πάντα, κατηγορούν τους υπόλοιπους οτι παίρνουν το ρόλο τους πολύ στα σοβαρά, λες και δεν συμβαίνει στους ίδιους. Ακόμα και όσοι διακωμωδούν την καθημερινότητα και την επικαιρότητα με τον απολαυστικότερο τρόπο και νομίζουν οτι διαφέρουν από όλους τους άλλους, τους "σοβαρούς", στα σοβαρά έχουν πάρει το ρόλο τους και αυτοί, ανανεώνοντας συνεχώς τα ιστολόγιά τους και προσπαθώντας να επηρεάσουν ή να τραβήξουν την προσοχή όσο περισσότερων αναγνωστών μπορούν. Υπάρχει σε όλους όσους εκθέτουμε τον εαυτό μας, μία δόση ναρκισσισμού ή ματαιοδοξίας, ας μην το κρύβουμε, αλλιώς όσα γράφαμε, θα τα κρατούσαμε κρυμμένα στο συρτάρι μας.
Τα ιστολόγια στη μεγάλη τους πλειοψηφία, αποτελούν κατάθεση ψυχής. Δεν είναι λίγο και εύκολο, ακόμα και πίσω από την ανωνυμία που σου προσφέρει το διαδίκτυο, να στερείσαι ένα μέρος του πολύτιμού σου χρόνου, για να εκφράσεις τις σκέψεις σου με ένα συγκροτημένο και οργανωμένο τρόπο και να υποβάλλεσαι στην βάσανο της κριτικής. Ακόμα δυσκολότερο είναι να συνεχίζεις να γράφεις, γνωρίζοντας οτι απευθύνεσαι σε ένα περιορισμένο κοινό, ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους bloggers, έχοντας ανταπόκριση σε μερικές δεκάδες αναγνώστες. Αλλά αυτή είναι η εσωτερική ανάγκη, να εξωτερικεύσεις τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου, είτε πρόκειται για την ιστορία της ζωής σου, είτε πρόκειται για όσα συμβαίνουν γύρω σου και σε προβληματίζουν ή σε χαροποιούν.
Υποστηρίζουν ορισμένοι, οτι οι περισσότεροι από τους bloggers μένουν στα λόγια και αναλώνονται σε μία εύκολη κριτική. Η κριτική κρίνεται και αυτή με τη σειρά της, με βάση τη λογική και τα επιχειρήματα. Στο κάτω κάτω, όπως σκέπτεται ο άνθρωπος, έτσι και είναι. Στην εποχή της πληροφορίας, το διαδίκτυο αποτελεί ένα καλό δίαυλο επικοινωνίας και ανταλλαγής απόψεων. Καθένας μας υπηρετεί την δική του αλήθεια και την υποστηρίζει με όποιον τρόπο νομίζει καλύτερα. Άλλοι το πράττουν με τις απόψεις τους, άλλοι με τη στάση ζωής τους, άλλοι και με τα δύο. Δεν έχω σκοπό να περιαυτολογήσω και ούτε να περιγράψω τί κάνω στη προσωπική ζωή μου. Αρχίζοντας το ιστολόγιο αυτό πριν δύο μήνες, επισήμανα οτι δεν είναι στο χαρακτήρα μου οι δημόσιες εξομολογήσεις γύρω από το άτομό μου, άλλωστε νομίζω οτι δεν ενδιαφέρουν κανένα. Δεν έχουν σημασία οι άνθρωποι και τα γεγονότα, σημασία έχουν οι ιδέες, αρχέγονες και πανανθρώπινες, οι οποίες βρίσκονται πίσω τους και τελικά πρέπει να αναδειχθούν. Είναι ένας αόρατος πόλεμος αλληλοσυγκρουόμενων σκεπτομορφών, οι οποίες μας επηρεάζουν ασυνείδητα. Δεν μ'αρέσει να βομβαρδίζομαι καθημερινά και από παντού, με αντιλήψεις και πρακτικές που αποστρέφομαι, χωρίς αντίλογο. Γι'αυτό και δημιούργησα αυτό το ιστολόγιο. Ας γίνω και εγώ, είπα, για λίγο "βομβαρδιστής" και "προπαγανδιστής" των δικών μου ιδεών και απόψεων. Ας παίξω και εγώ με τους κανόνες του παιχνιδιού. Ας παίξουμε όλοι με τους κανόνες του παιχνιδιού. Το οτι είμαι ρεαλιστής, δεν μου απαγορεύει και να ονειρεύομαι. Έχω λοιπόν ένα όνειρο: οτι θα βρεθούν χιλιάδες που θα ξεφύγουν από την αδράνειά τους, θα δηλώσουν την παρουσία τους, θα κάνουν τελικά πράξη τα όνειρά τους και τις ιδέες τους, πηγαίνοντας κόντρα στον άνεμο. Τόσο το διαδίκτυο όσο και η ίδια η ζωή, τους δίνει την ευκαιρία. Να δείξουμε οτι είμαστε περισσότεροι, όλοι όσοι αρνούμαστε να μπούμε στη σειρά, όσοι αρνούμαστε την χυδαιότητα και το μηδενισμό, όσοι ονειρευόμαστε ακόμα. Ας κάνουμε όλοι μας ένα βήμα μπροστά.