Το βιβλίο της ιστορίας και η υποκρισία μας

Ξαναγύρισε στην επικαιρότητα το σήριαλ με το βιβλίο της ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού. Φαίνεται οτι δεν επικράτησε η απαραίτητη ψυχραιμία για πιο νηφάλιες αποφάσεις. Εδώ ούτε καν το προλάβαμε να το δούμε τυπωμένο, με τις υποτιθέμενες διορθώσεις που έγιναν, και το έβγαλαν άχρηστο. Όσο για τις παλινωδίες του στύλ "το αναθεωρημενο βιβλίο είναι βελτιωμένο και βρίσκεται στο τυπογραφείο" και στη συνέχεια "το βιβλίο δεν είναι κατάλληλο και αποσύρεται" μέσα σε χρονικό διάστημα μόλις 15 ημερών, αυτές δεν αξίζουν κριτικής. Από πολιτικής άποψης, η απόφαση ελήφθει λόγω της καταδίκης των πολιτικών προϊσταμένων του Υπουργείου Υγείας στις εκλογές από το εκλογικό σώμα της κυβερνητικής παράταξης (δεν εξελέγησαν Γιαννάκου-Κουτσίκου και Καλός) και της πίεσης που ασκεί η εκλογική της βάση για το ευαίσθητο για αυτήν θέμα. Παρεμπιπτόντως, να δώσω και μία χιουμοριστική διάσταση στο θέμα αυτό. Κατά την καταμέτρηση των ψηφοδελτίων στις πρόσφατες εκλογές, ως μέλος της εφορευτικής επιτροπής, ανακάλυψα οτι σε ένα άκυρο ψηφοδέλτιο της ΝΔ, ο ψηφοφόρος είχε σημειώσει τα εξής: "Πάει πάει το ψηφαλάκι κι αιτία είν' το βιβλιαράκι (της ΣΤ Δημοτικού) - από την ΝΔ άλλου είδους παιδεία περίμενα". Αυτό επιβεβαιώνει όλα τα παραπάνω.
Όμως γράφοντας το κείμενο αυτό, δεν είχα σκοπό να κάνω κριτική στο ίδιο το βιβλίο, που στο κάτω κάτω δεν το έχω διαβάσει (οι περισσότεροι δυστυχώς κάνουν κριτική, μη έχοντας διαβάσει προσωπικά ούτε λέξη του βιβλίου, παρά μόνο βασιζόμενοι σε αναφορές άλλων). Με απασχολεί η υποκρισία όλων μας. Στην σημερινή εποχή, που τα παιδιά του Δημοτικού ανατρέχουν συχνά στο διαδίκτυο (με την βοήθεια των γονιών τους) προκειμένου να αντλήσουν πληροφορίες για τις εργασίες που αφειδώς οι δάσκαλοί τους τούς ζητούν, που η ροή των πληροφοριών είναι πολλαπλάσια σε σχέση με τις παλιότερες γενιές (όταν το σχολικό βιβλίο αποτελούσε το βασικό εγχειρίδιο γνώσης), που η τηλεόραση καλύπτει σημαντικό μέρος του ελεύθερου χρόνου των παιδιών (και όταν αυτή θέλει, έχει τη δυνατότητα να γίνει εκπαιδευτική και διαπαιδαγωγική), που ο ίδιος ο δάσκαλος με τις επεξηγήσεις του στην ώρα του μαθήματος, μπορεί και έχει την υποχρέωση να δώσει μία πιο ολοκληρωμένη (προσωπική) άποψη στα παιδιά που τον ρωτούν, που μέσα από τη διάβασμα υπό την επίβλεψη των γονιών, "διορθώνονται" λανθασμένες (κατά τους γονείς) αντιλήψεις που το παιδί μπορεί να έχει, είναι δυνατόν να αντέξει οποιαδήποτε αστοχία ή δολιότητα μερικών γραμμών ενός βιβλίου; Αυτή είναι η υποκρισία όλων μας και η υστερία μας. Αντί να μας απασχολεί η (πολύ ισχυρότερη) επίδραση του διαδικτύου στα παιδιά μας και πώς μπορούν αυτά να προφυλαχθούν από "πληροφορίες" περασμένες μέσα από την προπαγάνδα όποιου έχει το ανάλογο συμφέρον (π.χ. Wikipedia), μας ενοχλεί το έλασσον. Κοιτάζουμε το δέντρο και δεν βλέπουμε το δάσος. Δεν βλέπουμε οτι το διαδίκτυο βρίθει λαθών, ανακριβειών, προπαγάνδας, αφού ο καθένας μας μπορεί να δημιουργήσει μία ιστοσελίδα, με περιεχόμενο που δεν αξιολογείται από κανένα για την αξιοπιστία του και να την προωθήσει κατάλληλα, ώστε να εμφανίζεται πρώτη πρώτη στις μηχανές αναζήτησης (παλιότερα είχα διαβάσει οτι το 90% του περιεχομένου του διαδικτύου θεωρείται αναξιόπιστο!).'Εχουμε τη δυνατότητα να βρισκόμαστε ανά πάσα στιγμή πάνω από το κεφάλι των παιδιών μας, για να ελέγχουμε τι παρακολουθούν; Εμπιστευόμαστε την κρίση παιδιών 11 και 12 ετών; Γνωρίζουμε εμείς τι είναι ορθό και τί αναληθές μέσα στο διαδίκτυο;
Επομένως θεωρώ οτι έχουμε χάσει το μέτρο και την ουσία. Οι εξελίξεις της εποχής μας, μάς έχουν ξεπεράσει και εμείς σκεφτόμαστε με τα δεδομένα των γενιών μας. Νομίζουμε οτι κάτι κάνουμε με το να αποσύρουμε ένα "επικίνδυνο" και "βλάσφημο" βιβλίο. Ο πραγματικός "πόλεμος" όμως γίνεται αλλού και οι περισσότεροι δεν τον έχουμε αντιληφθεί. Κρίμα!